Doodslag en een beetje zoenen

De laatste jaren zijn de zogenaamde ‘literaire vrouwenthrillers’ niet aan te slepen. Met Saskia Noort als aanvoerster en in haar kielzog schrijfsters als Esther Verhoef en Simone van der Vlugt vliegen de deze boeken als warme broodjes over de toonbank. Heeft Terpstra het in zich om zich bij deze bestsellerschrijfsters aan te sluiten?

Gewone vrouwen

Voor we op deze vraag antwoord kunnen geven, rijst de vraag wat een vrouwenthriller nu eigenlijk is. ‘In vrouwenthrillers staan gewone vrouwen die iets ergs overkomt centraal’ leert ons enig speurwerk op het internet. Bij veel van de boeken uit dit genre valt op dat er tussen alle moord en doodslag door veel koffie en chardonnay genuttigd wordt en dat er vaak ook nog een romantisch verhaallijntje tussen de misdaden door loopt.

Met Nachtvlucht heeft Terpstra een echt vrouwenboek geschreven. Centraal staat gewone vrouw Liv. Haar overkomt iets ergs: zij vindt op een dag haar broer Ron en diens gezin dood in hun huis. Ron lag in scheiding met zijn vrouw, de politie vermoedt een gezinsdrama. Samen met de norse politieman Nick gaat Liv op onderzoek uit. Het lijkt erop dat haar vermoorde broer, die ook politieagent was, een aantal jonge dieven op het spoor was en door hen is afgerekend.

Blanke pit
De literaire thriller onderscheidt zich van de gewone door onder andere ‘de karaktervorming van de personages’ en ‘het aanzetten tot nadenken over personen en situaties’. Is dat in dit boek het geval? Over dat eerste kunnen we duidelijk zijn: nee. Nick is het type ruwe bolster, blanke pit, Liv een pitbull die zich in het onderwerp vastbijt totdat ze duidelijkheid heeft. De andere personages blijven eendimensionaal.

Het verhaal zet zeker aan tot nadenken, maar dat is vooral omdat Terpstra er onnodig veel personages in betrekt, zodat je af en toe denkt ‘wie was dat nu weer?’ Ook voegen de personages en de enkele losse verhaallijn naast het plot – zoals de voorbije relatie van Liv die ervoor zorgt dat ze nu bij haar ouders woont – weinig toe.

Nachtvlucht is onduidelijk en rommelig. Het zit vol ongeloofwaardige situaties, zoals de carrièreswitch van Liv van jeugdhulpverleenster naar hulppolitie, die nergens wordt toegelicht. Verder ontbeert het volledig wat het belangrijkst is bij een thriller: spanning. De spanningsboog is ver te zoeken en de ontknoping van de misdaad ongeloofwaardig. Maar de boef wordt gepakt en op romantisch vlak loopt het goed af met Liv:

‘Blijf’
‘Nick…’
‘Ik heb een fout gemaakt door de eerste keer dat ik je zoende niet thuis te brengen. Sta me toe om dat deze keer wel te doen.’
Er verscheen een domme grijns op mijn gezicht. Hij wist het nog. Nick stak zijn hand naar me uit. Ik legde de mijne erin en voelde hoe zijn vingers mijn huid verwarmden.

Ander genre

Maar laten we Terpstra niet op de brandstapel gooien. Tussen de stijlfouten door lijkt ze wel degelijk te kunnen schrijven; ze maakt veelal mooi opgebouwde zinnen en is regelmatig origineel in haar woordkeuze. Met een betere eindredacteur en een ander genre maakt ze misschien nog een kans om in een bestsellerlijst te eindigen. Terpstra kan beter een ander genre aanboren en het thrillergenre links laten liggen. Voor wie ervan houdt zijn er immers genoeg en betere.