Ietwat archaïsch

Dat de band refereert aan voorbije tijden wordt extra benadrukt door de zang van Clayton en Jeremiah McIntyre, die klinkt alsof ze je door een charmante draaitelefoon van enkele decennia geleden toezingen. De nonchalance en het optimisme van de band klinkt ook door in de muzikale omlijsting, want ze schuwen de mineurakkoorden grotendeels. In plaats daarvan trakteert het drietal je op opbeurende en uptempo songs. Het hoeft allemaal niet zo moeilijk en vol weltschmerz te zijn, een beetje vrolijkheid in deze door crises geteisterde tijden is voor velen meer dan welkom. Een ander argument dat de band voornamelijk voor het meezing- en feestgevoel gaat en liever niet zo moeilijk doet, wordt geleverd door de zeer korte duur van de nummers, het finishen van een track binnen twee minuten is eerder regel dan uitzondering.

Enkele momenten van de plaat doen sterk denken aan iconen die The Beatles (‘A Hard Day’s Night‘) heten, zoals de titeltrack ‘Alice and Friends’, zij het met minder gevoel voor ingenieuze structuren en harmonieën en meer nadruk op het algehele opbeurende gevoel. De band combineert het putten uit deze bronnen fraai met een rauwer garagegeluid dat benadrukt dat ze wel weten in welk decennium ze leven.

Naïviteit

Alice and Friends is de ideale soundtrack voor bijvoorbeeld het verbouwen van je badkamer, maar de plaat ontstijgt zelden dit ‘arbeidsvitaminegevoel’. Op de ruwe productie na word je als luisteraar nergens echt uitgedaagd, nergens echt verleid tot het neerleggen van je werkzaamheden om eens te luisteren naar wat er uit de boxen van je stereo-installatie komt. Box Elders biedt voornamelijk een aantal makkelijk meezingbare songs, die wellicht een vorm van gemeenschapszin en lichtvoetigheid herbergen, maar de onderhuidse spanning missen die andere muziek zo beklijvend maakt.

Hoewel het ietwat oneerbiedig klinkt, want Alice and Friends is verre van een totaal mislukte plaat, is het gevoel dat je luistert naar een aantal goed bedoelde niemendalletjes maar moeilijk te onderdrukken. Het is helemaal wrang dit te moeten constateren omdat het idee van een synthese tussen de zonnige sixties-ideologie met de wat grovere productie van vandaag de dag op zich een goed idee is, op papier dan. De conclusie is dat Box Elders een sympathieke poging heeft ondernomen het gevoel van toen met de stijl van nu te combineren. Helaas klinkt de plaat toch net iets te vrijblijvend, naïef en obsoleet om een vast plaatsje in de cd-speler te kunnen verdienen.