Stamppot rauwe andijvie

Allereerst is er de man zelf, getooid met 19e-eeuws katoenen vestje en dikke baard, het liefste met zijn ogen dicht achter de microfoon. In zijn bescheidenheid, of beter nog onzekerheid, heeft hij zichzelf aan de rand van het podium geposteerd. Als hij niet zingt, stapt hij meteen terug de schaduw in. Het kost moeite je te realiseren dat je niet naar een scène uit een westernfilm kijkt, zo weinig contact is er met het publiek.

Aapjes kijken

De band is al even ingekeerd als de zanger, waardoor het publiek op afstand gehouden wordt en laveert tussen voyeurisme en beschermende moedergevoelens. Er klinken ook vrijwel alleen vrouwelijke aanmoedigingen uit het publiek – waar Lamontagne natuurlijk nauwelijks op reageert. Vanaf opener ‘Be Here Now’ kruipen de stelletjes in de Rabozaal dichter bij elkaar en luisteren gebiologeerd naar zijn karakteristiek warmhese stem, waarmee hij de klassiekste der klassieke thema’s bezingt. Veel overwonnen eenzaamheid en echte liefde dus.

Maar Lamontagnes bescheidenheid is zo groot dat hij zijn talent, zelfs zijn aanwezigheid het liefste verbloemt. Ego, libido en risico zijn compleet afwezig, maar daarmee ook het creatieve experiment dat een optreden spannend maakt. Vooral achter in de zaal waar de akoestiek het laat afweten, komt de band flets over. Het is perfecte recessiekost, maar wel wat saai – stamppot rauwe andijvie.

Helaas is al het menselijke dat het leven wat spannender maakt, dat de wereld af en toe in een crisis stort, compleet afwezig bij Lamontagne. Prima als je met een eenpansgerecht op schoot bijkomt van een dag werken, wel iets te mager voor een avondvullend vermaak.