Deel 1 - Imagine 2009

Een pilletje te veel

Fear Me Not (Den du frygter)
Kristian Levring • Denemarken, 2008

Mikael heeft een sabbatical genomen. Echt genieten kan hij hier niet van, want hij zit niet helemaal lekker in zijn vel. Als hij van zijn zwager, een arts, verneemt dat ze een nieuw medicijn gaan testen tegen depressiviteit, meldt hij zich gretig aan als proefpersoon. Hij begint zich na een tijdje zowaar steeds beter te voelen en gaat heimelijk door met het slikken van het medicijn, ook als de proef wordt stopgezet omdat proefpersonen soms wat agressieve neigingen beginnen te vertonen. Hij besluit vervolgens ‘een paar kleine correcties’ in zijn leven aan te brengen, waar zijn vrouw het mikpunt van wordt.

De gemiddelde bezoeker van het festival zal waarschijnlijk een heftigere uitwerking van het gegeven verwachten, maar het streelt de programmeurs dat ze ook dit soort psychologische drama’s selecteren. Het Deense Fear Me Not moet het hebben van een subtiel scenario (van regisseur Levring en Anders Thomas Jensen), schitterende cinematografie, en ijzersterk acteren van onder andere Ulrich Thomsen (Adam’s Apples) en Paprika Steen (Festen). Het maakt het verhaal van een man die denkt meer grip op zijn leven te krijgen, maar niet ziet dat hij dat juist laat ontsporen, een fascinerend kijkspel.
Terug naar boven

Gezichtsmasker

La crème
Reynald Bertrand • Frankrijk, 2007

In La crème zijn het geen pillen die wonderen doen, maar een potje crème dat François, een werkloze verkoper, met kerst cadeau krijgt. Elke keer als hij een beetje op zijn gezicht smeert, denken de mensen in zijn omgeving met een idool te maken te hebben. François is dan opeens een gevierd man die alles voor elkaar krijgt. Zijn verkoop van ansichtkaarten (zogenaamd voor een goed doel) gaat opeens als een speer, vrouwen vallen in katzwijn voor hem en er worden deuren geopend die voorheen voor hem gesloten waren. Geen wonder dat François niet meer van de crème af kan blijven.

Doet de brakke kwaliteit van het geprojecteerde videobeeld in het begin vooral pijn aan de ogen, al snel neemt sympathie voor deze innemende film van scenarist, cameraman, editor en regisseur Reynald Bertrand de overhand. Het introduceren van een ‘fantastisch’ element in het leven van een maatschappelijke kneus op het depressieve Franse platteland werkt wonderwel, en de sympathieke karakters blijven boeien. Hij mag er dan low budget uitzien, de film is verre van amateuristisch.
Terug naar boven

Tot hier en niet verder

100 Feet
Eric Red • VS, 2008

Kwam twee jaar geleden Shia LaBeouf er in Disturbia achter dat elektronisch huisarrest best vervelend kan zijn, ditmaal is het Famke Janssen die hetzelfde ondervindt. De door haar gespeelde Marnie heeft haar man uit zelfverdediging in hun eigen huis om het leven gebracht. Deze mishandelde haar, maar aangifte bij de politie hielp niet. Hij was namelijk politieagent en zijn maatjes namen haar meldingen niet serieus. En nu zit zij in dat grote pand, met de bloedvlekken nog op de muur, vol krakende vloeren, en met een enkelband die begint te piepen als ze te ver uit de buurt gaat. En dan heeft ze de eerste dagen ook nog eens geen elektriciteit en blijkt haar man als geest in het huis rond te zwerven en haar leven zuur te maken. Arme Marnie.

Alle spookhuisclichés komen aan bod: de enge geluiden in het grote huis, de bewegende voorwerpen, de geestverschijning en pogingen tot exorcisme en natuurlijk een flinke portie schrikeffecten. En het werkt tot op zekere hoogte. Regisseur Eric Red (eerder scenarist van onder andere Near Dark en de remake van The Hitcher) weet bij vlagen een eng sfeertje neer te zetten, en Janssen, die een groot deel van de film alleen in beeld is, houdt zich goed staande. Toch wringt het her en der: Marnie ondergaat de martelingen net iets te manmoedig, en de rol van de voormalige partner van haar man, die eerst een grondige hekel aan haar lijkt te hebben en zich daarna opeens zorgen over haar maakt, had beter uitgewerkt mogen worden. En dan laten we het belachelijk explosieve einde maar even buiten beschouwing.
Terug naar boven

Nekslag & idyllische hel

Donkey Punch
Oliver Blackburn • VK, 2008
Eden Lake
James Watkins • VK, 2008

Scène uit Donkey Punch

Een donkey punch is een handeling waarbij de man de vrouw terwijl hij haar van achter neemt – om en nabij zijn moment suprême – een klap in de nek geeft, zodat haar spieren zich spannen. Een en ander schijnt het mannelijk genot te verhogen. Weer wat geleerd. Broodje aap of niet, een van de zeven hitsige jongelui op een luxe jacht in de Middellandse Zee laat zich zodanig ophitsen dat hij de theorie in praktijk brengt, met als gevolg dat hij de nek van een van de meisjes breekt. Wat te doen? Angst voor medeplichtigheid zorgt ervoor dat de jongens besluiten zich op zee van het lijk te ontdoen, waar de dames tegen in verzet komen. Het resulteert in een constant verschuivend machtsspel tussen de jongeren, wat (uiteraard) resulteert in nog meer slachtoffers.

Net als Donkey Punch is ook Eden Lake, het debuut van James Watkins, onderdeel van het programmathema Anarchy in the UK. Hoewel ze totaal anders zijn, zijn er wel wat overeenkomsten tussen beide films te vinden. Met behulp van fraaie cinematografie en degelijk acteerwerk wordt ruimschoots de tijd genomen om de situatie te schetsen en de personages neer te zetten. Van hieruit gaan de realistische situaties van kwaad tot erger, al heeft Eden Lake het voordeel dat het makkelijker identificeren is met de personages.

Scène uit Eden Lake

Het stel Jenny (Kelly Reilly) en Steve (Michael Fassbender uit Hunger) gaat kamperen aan de oevers van een meer, waar ze er al vrij snel achter komen dat het proletengehalte hier vrij hoog is. Parkeerplekken worden voor je neus weggekaapt. Opgeschoten tieners maken een hoop herrie. En als je er wat van zegt, krijg je een grote bek. Heel herkenbaar. Maar als de pesterijtjes van de tieners steeds brutaler worden, gaat het van kwaad tot erger. En erger. En nog erger.

Er zijn wat kritiekpunten te verzinnen (hoe is het mogelijk dat de slachtoffers verminkt en al kreunend en steunend steeds zo lang uit handen van de daders kunnen blijven?), maar verder is het een erg lekker naargeestig werkje. De film speelt bovendien fijn in op de eeuwenlange (Britse) angst voor een losgeslagen onderklasse. Het resultaat is een soort Deliverance in Engeland. Maar dan met proleten in plaats van inteelt.
Terug naar boven

Zieke slager

The Butcher
Jing-won Kim • Zuid-Korea, 2007

Ziek. Dat is het woord dat naar boven komt bij het zien van The Butcher. Qua gore zijn er meer films op dit festival die een potje kunnen breken, maar deze Zuid-Koreaanse horror biedt niets meer dan dat. Geen spanning, anonieme personages, geen greintje humor of iets van slapstickachtige elementen. Ook cinematografisch (de film is bijna geheel gefilmd vanuit het gezichtspunt van de slachtoffers, via camera’s op helmen) blijft de film in een kunstje steken. Blijven over emmers bloed, veel gegil, en allerhande verminkingen, waarbij de Koreaanse voorkeur voor hamers (zie tevens Oldboy en The Chaser) begint op te vallen. Gemakzuchtige martelporno. Snel vergeten.
Terug naar boven