Grijns van oor tot oor

weer met Slapstripstick.

Humor is de rode draad door Slapstripstick – dit onuitsprekelijk struikelwoord is zelf al aanleiding voor een gniffel. Verder komen ook het grimlachje, de grinnik en de giechel goed van pas bij het kijken naar zes choreografieën van verschillende makers uit verschillende tijdperken. De grijns van oor tot oor is voor het totaal weggelegd; het programma klinkt als een klok en zelfs van de gebruikelijke Introdans Ensemble voor de Jeugd-slordigheid in bijvoorbeeld synchroniciteit is nauwelijks sprake.

Alleen in Blue Journey danst de hoofdpersoon wat vaker dan de bedoeling is ongelijk met haar schaduw. Doodjammer, want het nieuwe stuk van David Middendorp op sferische muziek van Radiohead en met een geanimeerde achtergrond is voor optimaal effect gebaat bij een perfecte timing. Het draait om een op het oog gewoon meisje dat toch een beetje afwijkt: ze heeft een blauwe schaduw. De ‘massa’, bestaande uit haar mededansers, vindt dat gek en probeert haar op te slokken – een kronkelende zwarte inktvlek staat daar symbool voor. Ze weerstaat de tegenstand en heeft na het gevecht een coming out van haar blauwheid. Eenvoudig mooi en met een bijzonder doeltreffend animatie-live dans-evenwicht, deze korte choreografie vol grimmig-grappige, surrealistische animatievondsten.

Honderd procent perfect getimed en synchroner dan synchroon is de bewonderenswaardige uitvoering van het hilarische Wrapped van Inbal Pinto, die niet alleen voor de choreografie, maar ook voor de vorm tekende. In snelle, korte bewegingen begeleid door louter tongklikken zien we eerst twee stel benen en later ook de bijbehorende dames, die op de bank in hun huiskamer hun verhouding tot elkaar aftasten in dagelijkse rituelen. Door het behangdecor vooraan op de vloer te plaatsen, ontstaat ondanks de enorme hoogte een intieme scène. Slapstick op de vierkante meter.

Het absurdisme van Lightfoot Léons werk Sad Case. De tempofrictie in Robert Battle’s kort maar krachtige Ella; de moderne variant van het 18^e-eeuwse bal met elkaar het hof makende paartjes (of toch paardjes?) in zijn Promenade. En de strakke, klassiek-moderne blik op de jeugd in drie pashokjes annex liften annex strandhuisjes in In and out van Hans van Manen. Ze werken bij tijd en wijle heerlijk op de lachspieren, misschien bij de kleintjes om andere redenen dan bij de grote mensen, maar hoe dan ook bij allebei.

Danshumor voor groot en klein van een klasse die we in Nederland zelden zien. Een waardige bevestiging van een verdiende prijs voor Roel Voorintholt.