Blauwe ogen, een held en een kudde mammoets

In een computer gegenereerde omgeving bevolken mammoets, een sabeltandtijger en een bende uit de kluiten gegroeide struisvogels met zeer venijnige tanden deze prehistorische wereld. De spectaculaire reis terug in de tijd heeft wat mogen kosten. Het budget lag iets ten noorden van de honderd miljoen dollar en voerde langs fraaie, extreme locaties in Nieuw Zeeland, Zuid-Afrika en de woestijn van Namibië.

Dit alles om een odyssee te herscheppen waarin de jonge jager D’Leh (Steven Strait) verandert van een niet al te dappere buitenstaander in een clan mammoetjagers tot een held met passie. D’Leh’s hart wordt gestolen door Evolet (Camilla Belle) die als kind door de stam is geadopteerd. Als de stam wordt aangevallen door ‘vierbenige duivels’ en ook Evolet wordt ontvoerd verandert D’Leh in een krijger. Samen met de stamoudste Tic’Tic , Ka’Ren en de jonge Baku gaat hij op weg om Evolet en de rest te bevrijden. Uiteindelijk leidt de tocht naar Egypte, waar alle gevangenen in de piramidebouw te werk worden gesteld onder de tirannieke god van een superieure civilisatie.

Tot dan kan je nog een beetje geloven in de gemanipuleerde post-prehistorie maar hier houdt het op. Emmerich laat zijn fantasie vrolijk gaan en stoort zich niet aan een eeuw meer of minder. Zijn fascinaties voor Egypte en alternatieve wetenschappelijke discussies over de bouw van de piramides gaan aan de loop met hem. Met schaalmodellen en een spidercam creëert hij een immense wereld die breed wordt uitgemeten.

Geen minimalist

Emmerich is, op de dunne verhaallijn na, alles behalve een minimalist. Eerder is hij een technisch mannetje, dat blind vaart op zijn reputatie het onmogelijke logistiek, budgettair en computertechnisch te kunnen realiseren. Alleen al de productie en ontwikkeling van de prehistorische mammoet, vooral de beharing, nam al meer dan een jaar in beslag. En dat moet, met nog geen shot gedraaid te hebben, tandenknarsend wachten bij de oververhitte computers zijn geweest. Het moet gezegd worden dat zelfs met 35% minder haar (dat scheelde zo’n zeven uur rekentijd per frame in postproductie) de giganten wollig en aandoenlijk overkomen.

Bizarre Potpourri

De echte hoogstandjes in de film zijn de bloeddorstige struisvogels in het helgroene regenwoud. Geïnspireerd op Jurrasic park zorgen ze voor een adrenalinestoot in een bizarre biosfeer die daarna net zo makkelijk vervloeit in weer een ander landschap dat rechtstreeks uit de Nationaal Geographic lijkt te komen. 10.000BC is een potpourri van fantasie, geschiedenis, natuur en tribale stijlen, waarin Emmerich handig inspeelt op de menselijke nieuwsgierigheid. Want wie wil nu niet zien hoe de primitieve mens samen leefde met de harige oergigant? Zelfs als dit onrealistisch is uitgewerkt.

Emmerich maakt zichzelf op voor een nieuw apocalyptisch avontuur. Het einde der tijden in 2012 (zoals o.a. de Maya’s voorspellen) komt er als film in 2009 aan. Goed nieuws voor Emmerich, maar sneu voor de kleine duizend man die verantwoordelijk zijn voor al dit digitale monnikenwerk en het afzien tijdens het draaien aan deze matige primitieve science fiction.