Een Afghaanse Bruid

De Australische bush biedt het perfecte ruige ‘platteland’ voor een internationale variatie op de Nederlandse film De Poolse bruid. De remake is het eerste product van New Holland Pictures – een Australisch-Nederlands bedrijf dat Engelstalige remakes van Nederlandse films die een internationale release verdienen wil gaan produceren. Acht jaar na het succes van De Poolse bruid, die in 1999 een Golden Globe nominatie kreeg en in binnen- en buitenland talloze prijzen won, is van het origineel niet veel meer over. Het oorspronkelijke scenario van Kees van der Hulst werd behoorlijk opgeschoond, en ook het einde werd aangepast aan het Australische hier en nu. Unfinished Sky krijgt daarmee vanaf de eerste scène een geheel andere uitstraling. Monic Hendrikx – die in het origineel ook de hoofdrol speelde – is omgetoverd tot de in de outback gedropte donkere amazone Tahmeena.

Op de vlucht voor haar pooiers met losse handjes komt ze terecht bij de alleenstaande norse boer John (William McInnes). Terwijl ze langzaam herstelt van haar blauwe plekken confronteert ze John met zijn gebreken. Hij gaat inzien dat hij zichzelf en de boerderij, na de dood van zijn vrouw, behoorlijk heeft verwaarloosd. Buiten het bereik – en de sociale controle – van het dorp komen John en de Dari sprekende Tahmeena moeizaam meer over elkaar te weten. Johns vooringenomenheid slijt gestaag naarmate Tahmeena steeds meer geheimen over haar illegale leven prijsgeeft. Wederzijds voelen beiden zich meer en meer tot elkaar aangetrokken. Even lijkt het er dan op dat het bush-sprookje gelukkig gaat aflopen. Maar helaas, de pooiers/bezitters van Tahmeena komen haar opeisen met in hun kielzog een lokale, perverse ex-klant.

Hopeloos cowboyimago

De Australische regisseur Peter Duncan geeft de film een rurale thrillertwist. Met behoorlijk wat actie en close camerawerk- dat daarbij elke hoek van de geïsoleerde farm en de droge bush onderzoekt. Het verstevigt het cowboyimago van het Australische boerendom, en zet in een notendop de problemen van Tahmeena in breder perspectief. Tahmeena zelf wordt voorgesteld als een bovenmodale en geletterde immigrant, niet de eerste de beste.Op de tractor en in een keuken vol post-its met Engelse woorden, worden alle trauma’s, spraakproblemen en verdere culturele kwesties in snel tempo overwonnen. Het ligt ver van de werkelijkheid, maar versnelt in elk geval de romantiek. Aan de karaktervastheid van, en chemie tussen William McInnes en Monique Hendrikx zal het niet liggen. Je ziet dat ze er beiden het beste van proberen te maken. Nee, geen gebrek aan schoonheid of ruwe bolster. Hen valt niet te verwijten dat het verhaal te dun is, en ‘versoapt’ tot een telefilm.

Spruitjes versus Elvis

Het gevolg is dat Unfinished Sky verstoken blijft van elke herkenbare Hollandse- pardon Australische – typering of nostalgie. De “Australische typering” reikt weinig verder dan de boer met waakhond (Elvis) en wat oude fotografische prenten in zijn woonkamer. Het is vooral door dit tekort aan visuele verbeelding waardoor de film in zijn totaliteit niet op een hoger plan wordt getild. Het doet ook afbreuk aan de onderhuidse politieke boodschap die pleit voor tolerantie. De strenge Australische immigratiepolitiek wordt dan ook niet bekritiseerd of nader onder de loep genomen. Pas op het einde van de film blijkt dat ook de Afghaans-Australische liefde daar niet aan kan ontkomen. De geur van spruitjes is in de Australische versie niet echt overtuigend ingewisseld voor een motief dat de kijker dichterbij de eigenaardigheden en de authenticiteit van het moderne Australische boerenbestaan voert. Jammer.