Grootheden van Americana
We duiken in deze editie van de Americana update in een aantal releases, die dingen naar een plaats op het jaarlijstje van de Americana en misschien wel naar het totale jaarlijstje van 2020. Naast een oude legende bespreken we twee artiesten die met hun nieuwe albums extra schitteren.
Soms word je als journalist verrast met muziek die je totaal niet had verwacht. Zo ontvingen we de de nieuwe cd van de tot dan toe totaal onbekende Greg Copeland, maar als je dan gaat lezen blijkt het hier te gaan om een artiest, die een heel bekende vriend heeft. Het album van Robert Jon verrast in zijn enorme schoonheid en energie, wat je doet graven in zijn verleden. Shawn Amos is een oude bekende, die meteen het hart sneller doet kloppen, maar dit album moest eerst even rijpen.
Greg Copeland – The Tango Bar
Wie de naam Greg Copeland hoort zal vaak geen belletje met muzikale herinneringen horen rinkelen in het hoofd. Vreemd is dat overigens niet: deze vierenzeventigjarige singer-songwriter is niet bepaald productief te noemen. Dit album, genaamd The Tango Bar, is zijn derde album in vele jaren. Zijn eerste album verscheen in 1982, gevolgd door een tweede in 2008. Copeland schreef in de jaren ’80 ‘Candy’ voor zijn vriend Jackson Browne en ‘El Salvador’ dat werd opgenomen door Peter, Paul and Mary, alsmede door Joan Baez.
Steeds wanneer ik The Tango Bar opnieuw opzet word ik getroffen door de schoonheid van het openingsnummer met prachtige zang van Inara George en pianowerk van Tyler Chester. Het maakt ‘I’ll Be Your Sunny Day’ tot een heel warm welkom. Pas in ‘Let Him Dream’ horen we de stem van Greg Copeland, die zijn jaren op de stembanden laat doorklinken. Copeland is overigens wel componist van alle liedjes op het album, al krijgt hij op vier van de negen liedjes wel assistentie van een van de medemuzikanten. Het album rolt zich als een weldadige deken over je heen om je niet in één keer te overrompelen, maar je als het ware helemaal in te pakken. Copeland moet het album in zijn hoofd hebben gehad.
‘Scan the Beast’ wordt gekenmerkt door het prachtige, indringende gitaarwerk van Val McCallum en de lapsteel van Greg Leisz, terwijl Copeland zijn zang dan inmiddels gekend laat klinken in een tikje praatzang, terwijl de band je helemaal meezuigt. Na de opening hebben we eigenlijk honger naar meer vrouwelijke zangpartijen. Die krijgen we, maar dan met zangeres Caitlin Canty en wel in twee liedjes achter elkaar. ‘Mistaken For Dancing’ en ‘Better Now’ herbergen de klanken van haar stembanden. Beide dames kunnen de vergelijking doorstaan met bijvoorbeeld Norah Jones, waarbij Canty het meest in de buurt komt van Jones. Copeland weet zijn zangeressen wel uit te zoeken! De afwisseling en de enorm hoge kwaliteit van de liedjes maakt dat The Tango Bar hoog op de aaibaarheidslijst is gekomen en zeker terug te vinden zal zijn op mijn jaarlijstje, of er moeten nog talloze overtreffende albums uitkomen in dit bijzondere jaar.
The Reverend Shawn Amos & The Brotherhood – Blue Sky
Blue Sky van The Reverend Shawn Amos & The Brotherhood is de opvolger van Breaks It Down, dat zo’n twee jaar geleden verscheen. In datzelfde jaar trad hij ook op in Nederland, o.a. bij Meneer Frits in Eindhoven. In de begeleidingsband van Shawn Amos, die zelf naast zang ook de mondharmonica bespeelt, zitten een aantal gelouterde bandleden. Naast het gitaarmaatje van Amos, Chris “Doctor” Roberts, spelen in The Brotherhood: Drummer Brady Blade, die speelde met Indigo Girls en Buddy & Julie Miller en bassist Christopher Thomas, die zijn sporen verdiende bij Norah Jones en Macy Gray.
In ‘Trouble’ horen we Ruthie Foster als gastzangeres wat het album iets extra’s biedt, maar zij is niet de enige gastvocaliste. Op ‘The Pity and the Pain’ en ‘Albion Blues’ horen we Kanya Hathaway die uit een jazz- en R&B-vaatje tapt. Deze afwisseling geeft het nieuwste album van Amos en zijn mannen een extra kwaliteitsimpuls door de fijne afwisseling. Het album is al even uit, maar moest wel even rijpen voor het op waarde geschat kon worden. Na heel veel rondjes in de cd-speler wordt langzaam maar zeker duidelijk dat The Reverend Shawn Amos & The Brotherhood een wel heel fijn en vooral afwisselend album hebben gemaakt.
Met zijn optreden in gedachten zie je deze bijzondere verschijning met zijn onafscheidelijke hoedje en zonnebril ineens weer voor je de leiding hebben over dit muziekgezelschap. Bij iedere draaibeurt kruipen de liedjes van Blue Sky een millimeter verder onder je huid. Shawn Amos heeft het hem toch opnieuw geflikt om zich steeds weer op te dringen voor een nieuwe draaibeurt van zijn album.
Robert Jon & The Wreck – Last Light on the Highway
De dynamiek van het album van Robert Jon & The Wreck is groot. Gooi de stijlen en zang van Bruce Springsteen, Bob Seeger, Southside Johnny en The Eagles in een smeltkroes en je kunt je laven aan de energie die Robert Jon met zijn band over je heen laat stromen. Het album Last Light On The Highway stond vanwege de Covid-19 perikelen een tijdje in de wachtkamer, maar is in juni alsnog verschenen. De muziek van Robert Jon & The Wreck schuift zich na wat luisterbeurten al snel in de richting van de albums die misschien langer houdbaar zullen blijken dan het moment. Het is muziek die een gevoel geeft van tijdloosheid met sterke wortels in het verleden maar ook in het heden: een beetje feelgood muziek voor de liefhebbers.
Toch weet Jon er zijn eigen jasje aan te geven met composities die staan als een huis. Met ‘Gold’ doet Jon een gerichte gooi naar het mooiste breakup-liedje van het jaar. Daar zou hij wel eens heel succesvol in kunnen zijn. Het sluitstuk van het album is het in twee delen geknipte titelnummer. Dat heeft de bombast van Bruce Springsteen met een welhaast Meat Loaf-achtige benadering. Of moet ik voorzichtig meer gaan richting de progmetal met een southern-rock-inslag. Ik denk dat het een mix is van beide, maar het laat onverlet dat Robert Jon & The Wreck hiermee een kunststukje neerzet, dat zijn toekomstige shows met een enorme drive zal laten afsluiten om het publiek in een duizelingwekkende euforie achter te laten. Southern-Rock-Kunst met kapitalen geschreven! Wat een heerlijke plaat!
