Crowded House blijft magisch
Geen toeters en bellen. Geen grote videoschermen of andere capriolen. De show van Crowded House in Carré op maandag 15 oktober was even puur als hun muziek. Geen moment was te merken dat de groep rondom de Nieuw-Zeelandse gebroeders Finn en Australische bassist Nick Seymour tien jaar van het toneel was verdwenen. Alleen Tim Finn was de grote afwezige. Hooguit verraadden de nieuwkomers drummer Matt Sherrod en multi-instrumentalist Davey Lane dat er tijd voorbij was gegaan. Sherrod vervangt Paul Hester die in 2005 zelfmoord pleegde. Ondanks de nieuwe gezichten was er, vooral tijdens het eerste gedeelte van de show, een perfecte muzikale balans.
De herkenbare meerstemmige zang klonk als vanouds: strak, warm en perfect op elkaar afgestemde harmonieën. Er werd veel gechangeerd op de bühne. De ene gitaar werd afgewisseld door de andere, met ieder hun eigen geluid toevoegend aan het geheel. Dat gebeurde ook met de toetsen; het ene moment kroop bandleider Neil Finn achter zijn Wurlitzer, het andere moment achter een serie keyboards.
Oud en Nieuw
~
De nummers van het meest recente album Time on Earth sloten subtiel aan bij het oude repertoire. Van dit album werden slechts zes nummers gespeeld, waaronder de opener Nobody Wants to, het prachtige A Sigh en Silent House. Ondanks dat het nieuwe repertoire niet wereldschokkend is of enorm verschilt van hun eerdere werk, is nog altijd die magic touch te bespeuren. Neil Finn weet als geen ander hoe hij mooie klassiekers moet schrijven.
Kinderboerderij
Opvallend was tevens de herkenbare humor van de band. De grapjes en verwijzingen naar vervlogen tijden brachten het publiek meerdere malen een glimlach op het gezicht. De kinderboerderijgeluiden die uit de toetsen getoverd werden zorgden voor korte, hilarische taferelen. Tijdens de eerste toegift, waarin alleen de Crowded House-klassiekers werden gespeeld, zette de band het publiek helemaal naar zijn hand. Het kwintet kwam er ook na de eerste toegift niet onderuit nogmaals terug te keren: Carré stampte, joelde en floot. You better be home soon was een mooie symbolische afsluiting. Een gedenkwaardig en intiem concert dat, ondanks het soms wat ongebalanceerde geluid, zeker overtuigde.
