Happy Feet

Tijdens de eerste les op school krijgen de kleine pinguïns al zangles. Allemaal zingen ze de sterren van de hemel, behalve Mumble; die krijgt er slechts een vreselijk geluid uit geperst. Zelfs bijles mag niet baten. Mumble zoekt steeds vaker de stilte op om even aan de afkeurende blikken van zijn soortgenoten te ontsnappen. En om het tapdansen te oefenen.

Lachsalvo’s

Tijdens zo’n eenzaam moment wordt Muble opgeschrikt door een gigantische zeeluipaard. Na een achtervolging belandt hij ergens aan land waar hij een groepje Adéliepinguïns ontmoet, die samen met hem op humoristische wijze de zeeluipaard verjagen. De kleine pinguïns nemen Mumble meteen op in hun groep. In tegenstelling tot de keizerpinguïns vinden ze zijn danspasjes juist ontzettend cool.

De leider van het groepje Adéliepinguïns, Ramon (met de stem van Robin Williams), neemt iedereen in de maling en zorgt tijdens de rest van de film voor verschillende lachsalvo’s. Happy Feet moet het vooral van zijn humor hebben. Naast af en toe wat schrikmomenten en een licht medeleven voor het hoofdpersonage roept de film weinig emoties op. De scènes die bedoeld zijn om een brok in je keel te veroorzaken, komen niet echt over.

Boodschap

De makers van deze animatiefilm hebben goed gekeken naar echte dieren. De bek van de zeeluipaard, de vleugels van de roofmeeuw en het waggelloopje van de pinguïns hebben iets realistisch en spreken tegelijkertijd tot de verbeelding. Uiteindelijk waggelen de pinguïns niet meer, maar dansen ze mee met de ‘happy feet’ van Mumble. Het kan niet anders of je wordt blij van deze swingende groep vogels.

Happy Feet blijkt een kleine musical vol populaire muziek die je doet bewegen op je stoel. Ondanks deze lichte kant is het is ook een film met een kleine boodschap: als je anders bent kun je toch je eigen weg gaan en uiteindelijk geaccepteerd worden zoals je bent.