Getalenteerde presentatrice
Ze is amper achttien en kan nu al gezien worden als het grootste wat Nederland de komende jaren te wachten staat op stripgebied: Aimée de Jongh. Op haar site heeft ze al aangetoond op meerdere manieren prachtige tekeningen te kunnen maken. Deze zijn van een dusdanig hoge kwaliteit dat de gevestigde orde zich zorgen mag maken. Hoewel de Jongh voor deze uitgave een tekenstijl gekozen heeft die in eerste instantie niet al te moeilijk lijkt, is het vaak moeilijker om uit te blinken in iets simpels dan in iets lastigs.
~
Aimée TV bestaat uit bijna honderd gags van vier plaatjes die onafhankelijk te lezen zijn maar ook deel uitmaken van een groter verhaal. Door zichzelf in het verhaal als tv-presentatrice op te laten treden creëert De Jongh de mogelijkheid om op quasi-nonchalante wijze te vertellen over het fenomeen ‘manga’. Deze stripvorm geniet vooral in Azië grote bekendheid en bestaat meestal uit zwart-wit albums op pocketformaat, die gekenmerkt worden door de aparte tekenstijl. Ook in Amerika en Europa wint manga steeds meer aan populariteit. Doordat De Jongh zo af en toe ineens feitjes in de gags verwerkt kom je naarmate het verhaal vordert steeds meer te weten over manga en de cultuur daar omheen. In feite is het een soort ‘Manga voor Dummies’, maar dan in combinatie met mooi tekenwerk en leuke gags. De meeste Nederlandse striplezers kunnen ook wel een introductie in de wereld van de manga gebruiken.
Simpel maar technisch vaardig
Het tekenwerk lijkt in eerste instantie niet veel voor te stellen: de personages zien er simpel uit met hun neusloze gezichten en grote ogen, achtergronden ontbreken of lijken nonchalant geschetst te zijn. Eigenlijk is er niets waarvan je op het eerste gezicht al ziet dat het door een technisch zeer vaardige tekenares is neergezet. Maar naarmate je verder komt gaat opvallen dat de personages meesterlijk ‘acteren’, ze leiden stuk voor stuk een eigen leven. Door voor manga typische gezichtsuitdrukkingen te gebruiken is elke situatie lekker over the top en bovendien zeer komisch: het is telkens weer lachen geblazen als een personage in een ‘pijnlijke situatie’ een zweetdruppel krijgt toegediend of zó schrikt dat de ogen plotseling kleine witte cirkeltjes worden. Dat het ondertussen ook weer een listige manier is om de lezers te laten wennen aan de stijl van manga’s is mooi meegenomen.
~
Als er nog vooruitgang te boeken valt voor De Jongh dan is dat op het gebied van de gags: deze leunen vooral op de humor van de tekeningen en niet op de kracht van de grap. Nu is dat nog geen probleem, maar op de lange termijn zou het strips die in dezelfde stijl getekend zijn op kunnen gaan breken, omdat die gezichtsuitdrukkingen op een gegeven moment zullen gaan wennen. Niet dat het nu altijd zwakke grappen zijn, maar het zijn ook niet meteen klassiekers. Al zijn er gelukkig wel een paar uitschieters te vinden in deze bundel. Mocht De Jongh ooit al haar grappen op dit niveau weten te krijgen dan zou dat in combinatie met de sterke tekeningen een geweldig resultaat opleveren. Want het is niet alleen leuk om te lezen, het is ook weer eens wat anders dan de standaard drie-plaatjes gags die in elke krant te vinden zijn.
Misschien gaat De Jongh het echter wel in een hele andere hoek zoeken met haar strips. De tekeningen op haar site tonen aan dat ze in meerdere genres thuis is: ze maakt bijvoorbeeld buitengewoon mooie realistische tekeningen die garant lijken te staan voor prachtige avonturen met vreemde wezens en experimentjes blijkt ze ook niet te schuwen. In de bundel zelf is zo af en toe ook plotseling een losse tekening gestopt, met bijvoorbeeld Aimée en haar crew, maar dan in realistische mangastijl, in plaats van de verder enigszins ‘less is more’ aandoende tekeningen. Leuk, want zo maakt de internet schuwende lezer ook kennis met een ander gedeelte van het rijke palet van Aimée de Jongh.
