Beetje John Lanting, snufje Agatha Christie

In een prachtig luxehotel aan zee zijn de leiders van de G8-landen bijeen. Ook uitgenodigd zijn een popzanger, een kinderboekenschrijfster en een monnik. Ambtenaren, politieke delegaties of partners ontbreken. Het selecte clubje heeft het enorme landhuis voor zichzelf.

Biechtvader

De film schakelt in Agatha Christie-modus, wanneer de organisator van de top, de hoogste baas van het Internationale Monetaire Fonds, dood wordt gevonden. Was het zelfmoord? Of moord? En wie heeft het dan gedaan? En de belangrijkste kwestie die alle aanwezigen kwelt: wat vertelde hij in een biecht aan de monnik die hem als laatste heeft gezien? Stort straks de totale wereldeconomie in wanneer de biechtvader besluit te praten?

Doet dit gegeven al hopeloos ouderwets aan, de satire die zich vervolgens ontrolt is helaas ook al niet om te lachen. Daarvoor hinkt regisseur Roberto Andò weer te veel op twee gedachten. Want met Le confessioni wilde hij ook een bijtend politiek pamflet maken. We belanden in een complot waarbij alle politieke machthebbers marionetten blijken in de handen van het grootkapitaal.

Übergestileerd

Om het nog geheimzinniger te maken verplaatst Andò de handeling steeds van de ene hotelkamer naar de andere waardoor Le confessioni onbedoeld een hoog John Lanting-gehalte krijgt. Wat een gedoe met misverstanden en deuren.

Toch bevat de film een paar lichtpuntjes. Visueel doet Le confessioni, met zijn übergestileerde vormgeving, denken aan Youth en La grande bellezza, beide films van Paolo Sorrentino. Uit die laatste film komt ook de geweldige acteur Tony Servillo, die hier de monnik speelt die het hele gebeuren zwijgend en hoofdschuddend aankijkt. Wij knikten afkeurend met hem mee. Wat een jammerlijke mislukking.