Nieuwe dvd’s

Syriana
(Stephen Gaghan, 2005 • Warner)

Dat goedkope, toegankelijke olie mede bepalend zou zijn voor de politieke agenda van de VS werd door Michael Moore al op zijn eigen manier gesuggereerd in Fahrenheit 9/11, en ook in Jarhead van Sam Mendes komt het onderwerp kort aan de orde. Regisseur en scenarist Stephen Gaghan belicht in Syriana vooral de sociale en economische gevolgen van de oliehandel, maar laat de Golfoorlog buiten beschouwing. Gaghan schreef een script dat de veelzijdigheid en omvang van die handel treffend laat zien: vier afzonderlijke gebeurtenissen die zich afspelen in zes verschillende landen komen op ingenieuze wijze bij elkaar.

Daarnaast is er ook nog ruimte voor kritiek, in de eerste plaats op de westerse verslaving aan olie, maar ook op een autoritair opererende CIA en de behandeling van goedkope gastarbeiders in het Midden-Oosten. De grote hoeveelheid informatie maakt dat er in Syriana geen plaats is voor grote rollen. Goed geacteerd wordt er wel – George Clooney verdiende er een Oscar mee – maar de personages blijven tamelijk vlak. Doordat de hoofdpersonen allemaal hun eigen familieproblemen hebben, bevat de film een interessante tweede laag, maar veel ruimte om die uit te diepen is er niet. De stukjes familieleed die Gaghan niet meer in de film kwijt kon zijn nu als deleted scenes bijgevoegd. De overige extra’s op deze dvd zijn niet bijster interessant, maar de film zelf nodigt uit om meerdere keren te worden bekeken. Pas dan wordt duidelijk hoe lang de tentakels van de oliehandel eigenlijk zijn. (Rutger van der Meij)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

Le temps qui reste
(François Ozon, 2005 • Homescreen)

Wat doe je als je het nieuws verneemt dat je niet lang meer te leven hebt? De Franse regisseur en scenarioschrijver François Ozon is bij uitstek degene die een dergelijke vraag kan onderzoeken. Hij kan een karakter uitwerken dat net even anders reageert dan de meeste mensen zouden doen, en dat toch geloofwaardig overkomt. Bovendien zal hij zich niet snel laten verleiden tot goedkoop melodrama of zware emoties. Vergelijk zijn net zo verstilde Sous le sable (2000), over een vrouw die de plotse dood van haar man ontkent.

De hoofdpersoon in Le temps qui reste is de 30-jarige modefotograaf Romain (Melvil Poupaud), die blijkt te lijden aan kanker. Hij vertelt dit aanvankelijk aan niemand, maar maakt in plaats daarvan ruzie met zijn zus en met zijn vriend. Het is alsof hij alleen wil zijn met zijn herinneringen, want we zien flashbacks uit zijn jeugd en hij fotografeert bijzondere plaatsen en momenten. Wat er precies in hem omgaat krijgt de kijker niet te weten; geen irritante voice-overs bij Ozon. Pas door de ontmoetingen met zijn oma (Jeanne Moreau) en een serveerster in een wegrestaurant (Valeria Bruni-Tedeschi, eerder te zien in Ozons 5 x 2) raakt hij milder gestemd.

De dvd heeft geen extra’s. Tegelijkertijd met deze uitgave van Le temps qui reste is er ook een dvd-box met acht films van Ozon (waaronder ook deze film) verschenen. (Marcel van den Haak)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

Match Point
(Woody Allen, 2005 • A-Film)

Het was een leuk idee van Woody Allen om zijn laatste film in de Britse high society af te laten spelen, maar geslaagd is Match Point daarmee nog niet. De film gebruikt een opzichte tennismetafoor bij de vraag waar de grenzen van het pro-actief-je-leven-inrichten liggen. Dit is de rode draad binnen het relaas van een tenniscoach die zich in een decadente familie omhoogwerkt, en wiens acties daarbij steeds verderstrekkende gevolgen hebben. De acteerprestaties (voornamelijk Jonathan Rhys-Meyers en Scarlett Johansson) zijn prima, maar dat maakt de karakters niet meteen boeiend: het is moeilijk om iets te geven om de zelfzuchtige Britten (en een Amerikaanse blondine), dus de tragische verwikkelingen laten de kijker volledig koud. De film duurt ook een half uur te lang, en Allen breekt het perspectief plotseling onnodig – in een aantal volstrekt overbodige en veel te dik aangezette slotscènes met een politieduo. Deze scènes maken het bar moeilijk Match Point serieus te blijven nemen. In alle opzichten een snel vergeten film; overigens van geen enkele extra voorzien. (Paul Caspers)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

Valse wals
(Mark de Cloe, 2005 • A-Film)

Het beeld in de eerste scène van Valse wals golft. De camera beweegt op en neer alsof deze op woeste zee drijft. We zien een vrouw die een vloer dweilt, maar door de camerabeweging is de aanwezigheid van de zee dichtbij; de storm in het gevoelsleven ook. Het gebeurt niet vaak dat filmische technieken tegelijkertijd zo functioneel en aanvullend zijn bij de verfilming van een theaterstuk. Sterker nog: het gebeurt überhaupt niet vaak dat een theaterstuk wordt verfilmd, laat staan een stuk waarin gedanst wordt in plaats van gesproken. En als het gebeurt, blijft de verfilming vaak hangen bij een toneelregistratie of bij het volledig hervertellen van het verhaal.

Valse Wals laat zien dat het anders kan. Het is de verfilming van drie stukken: Valse Wals, Bankstel en Zucht, geschreven door Ria Marks en Titus Tiel Groenestege. Samen vormen ze een drieluik van hoe een relatie kan zijn: van het gepassioneerde begin via een ingedut middenstuk naar de berusting op latere leeftijd. Bekend terrein voor Boy Meets Girl Stories-regisseur Marc de Cloe. En ook in dit liefdesverhaal maakt hij optimaal gebruik van cameraposities, geluid, herhalingen en ritme om het gevoelsleven van zijn hoofdpersonen weer te geven. Hoe hij dat doet, wordt met voorbeelden geïllustreerd in de boeiende en met oprechte interesse gemaakte making of. Daarmee is Valse Wals – en zeker de dvd – geen slap aftreksel, maar juist een aanvulling op het oorspronkelijke theaterstuk. (Floortje Smit)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.