Bovengemiddelde Deense thriller

Hoewel ook de Britten en de Amerikanen inmiddels nordic noir-achtige thrillers en series zijn gaan produceren, blijven vooral de Denen hoogwaardige spanning afleveren. Het nieuwste paradepaardje van de noorderburen is de filmreeks rond de Serie Q-romans van Jussi Adler Olsen, die met De noodkreet in de fles nu toe is aan de derde boekverfilming.

Kelder

Heel vernieuwend is het niet wat de Serie Q-films brengen, maar de goed uitgewerkte karakters, het betere acteerwerk en de hoge production value – de films doen visueel niet onder voor de veel duurdere Hollywood-producties – maken van De noodkreet in de fles een bovengemiddelde thriller.

Hoofdpersoon in de steeds wisselende moordzaken is Carl Mørck, een norse rechercheur die een klein cold case-team leidt. Hij is weggepromoveerd naar een kelder waar hij samen met een Syrische assistent Assad – niet de president – de afdeling Q vormt.

Grimmige sfeer

De noodkreet in de fles begint met de vondst van het ding uit de titel, waarna Mørck en Assad met vele hindernissen een oud misbruikdrama in een strenge geloofsgemeenschap blootleggen. Terwijl een oud slachtoffer aan de hand van geluidsopnames de locatie probeert te achterhalen waar de kinderen worden opgesloten, tikt de klok onverbiddelijk door voor twee onlangs ontvoerde jonge Jehovah’s getuigen.

Soms is niet helemaal duidelijk of we ons nou in het heden of verleden bevinden. Maar de grimmige sfeer en de verbetenheid van Mørck, die worstelt met zijn eigen demonen, houden de spanning erin. De ontknoping is dan weer wat teleurstellend met een schurk die niet in één keer is uit te schakelen. Dat is een verbeterpuntje voor de volgende verfilming. Want na dit deel krijgen we er nog drie, en dat is geen straf.