Duistere metalscene op aangename wijze belicht

De jonge antropoloog Sam Dunn, verteller en de headbanger uit de titel, neemt ons mee op zijn persoonlijke queeste naar ’the heart of the beast’. Al van jongs af aan heeft Dunn een fascinatie voor het metalgenre. Metal: a Headbanger’s Journey volgt hem in zijn zoektocht naar het antwoord op de vraag waarom metal, al zo lang als het bestaat, het slachtoffer is van stereotypen, niet wordt geaccepteerd en meedogenloos wordt veroordeeld, terwijl miljoenen fans juist zo gepassioneerd hun heil zoeken in deze muzieksoort.

Wagner en Beethoven

Aan de hand van thematische hoofdstukken dalen we steeds verder af in de duistere krochten van de metal-subcultuur. Van de ontstaansgeschiedenis tot het muzikale geluid en van de controverse met religie tot het vraagstuk rondom gender en seksualiteit in de muziek. Interviews met metalhelden van nu en rocklegendes van vroeger, geven een duidelijk en soms zelfs komisch inzicht in de turbulente wereld van heavy metal. Zo wordt er op een gegeven moment verteld dat de oorsprong van metal zich onder andere bevindt in zware klassieke muziekstukken van Wagner en Beethoven. En volgens critici was deze laatste onbetwist “a member of Led Zeppelin if he would have been alive in that era”.

Openhartig

De openhartigheid waarmee Dunn zijn geïnterviewden benadert en zijn ongedwongen enthousiasme om alles te vragen en in beeld te brengen, doet in de verte denken aan de documentairestijl van Michael Moore. Dunn is net als Moore een man met een missie. En hoewel misschien wat minder controversieel, is hij op zijn eigen manier wel zeer vermakelijk én informatief. Ook wanneer interviews niet helemaal lopen zoals gepland, blijft hij als een soort ‘fly on the wall’ filmen om te zien hoe de situatie zich ontwikkelt. En dat maakt het beeldmateriaal pas echt interessant. Zo komt hij tijdens een interview met de Noorse death metalband Mayhem (waarvan de vorige zanger zichzelf door het hoofd heeft geschoten en de overgebleven leden kettingen dragen met stukjes van zijn schedel) tot de conclusie dat bier drinken en tegelijkertijd interviews houden geen groot succes is.

Dunns uiteindelijke conclusie, “Metal will always be a culture of outsiders“, is misschien wat kort door de bocht en voor de hand liggend, maar dat doet niets af aan het feit dat zijn documentaire zowel voor metalliefhebbers als voor leken buitengewoon interessant is. De sterke fundering die hij legt en de snelheid waarmee hij zijn bevindingen weet uit te werken, maken Metal: a Headbanger’s Journey tot een boeiend ‘reisje’ dat je zeker niet mag missen.