‘Op bezoek bij Meneer Green’ is prachtig maar conventioneel

Op bezoek bij Meneer Green ging in 1996 in première en sindsdien is het stuk in 45 landen opgevoerd en veel bekroond. De laatste professionele Nederlandse opvoering was in 2000. Het verhaal draait om de ontwikkeling van een opvallende vriendschap. Meneer Green leidt een teruggetrokken en eenzaam bestaan in een vervallen New Yorks appartement. Zijn vrouw is recent overleden en hij kan daar moeilijk mee omgaan. De routine van meneer Green wordt doorbroken door bezoekjes van Ross Gardiner. Ross heeft meneer Green per ongeluk aangereden en daarom heeft Ross een taakstraf gekregen. Die bestaat uit het voor een half jaar lang wekelijks visiteren van zijn slachtoffer. Alhoewel geen van beide heren aanvankelijk enthousiast is over deze situatie, blijkt gaandeweg dat ze toch overeenkomsten hebben. Ze raken zo toch aan elkaar gehecht.

Sterk en subtiel spel

Jeff Barons tekst kenmerkt zich door een subtiele balans tussen innemende komische momenten en realistische dramatische ontwikkelingen. De twee personages zijn in zoveel opzichten elkaars tegenpool dat wrijving en kolderieke situaties onvermijdelijk zijn. Gelauwerd acteur Bram van der Vlugt zet een heerlijk weerspannige weduwnaar neer. Alhoewel het personage makkelijk een karikatuur had kunnen worden, zorgt Van der Vlugt er met zijn geperfectioneerde lichaamstaal, zijn sprekende mimiek en zijn gevoel voor timing voor dat dit achterwege blijft. Ook Oren Schrijver is uitstekend gecast. Zijn springerige levendigheid en energie contrasteren mooi met de andere persoon. Bovendien maakt ook hij fijn gebruik van lijf en stem en ook zijn timing is voortreffelijk. Het samenspel is boeiend en geloofwaardig en zorgt ervoor dat de voorstelling een ontroerende ervaring is.

Ouderwets kader

Het spel wordt omlijst door een ouderwets kader. Zo bestaat het decor uit het tot in detail uitgewerkte, oubollige appartement van Meneer Green. Niks wordt aan de fantasie overgelaten, geen rekwisiet is denkbeeldig. Als het appartement een vierde muur had gehad, had er zo een bejaarde kunnen wonen. Daarnaast doen de verkleedpartijen van Ross – voor elke week heeft hij een ander kostuum – filmisch aan. Ook zijn er de pompeuze geluidsfragmenten, die vooral worden ingezet bij scènewisselingen. Deze elementen maken de voorstelling hyperrealistisch. Het stuk is op deze manier toegankelijk voor niet-doorgewinterde theatergangers. Wél-doorgewinterde theatergangers verwachten misschien juist wat minder poespas en meer abstrahering. Dat neemt echter zeker niet weg dat Op bezoek bij meneer Green van Van Lambaart Entertainment een sterke, onderhoudende voorstelling is in zijn genre en een rijke (theater)avond  vormt.