Kopje onder

Vorig jaar maakte Kevin Martin als The Bug nog het wisselvallige Angels & Devils. De razende UK-hiphop en grime op de tweede helft maakte (soms erg grote) indruk, maar het atmosferische eerste deel miste spanning. Edition 1 heeft echter meer te maken met die eerste helft: het tempo blijft laag, en de nummers hebben iets weg van een redelijk tot behoorlijk wazige variant van triphop. De postdubstep-esthetiek van iemand als James Blake, of recentelijk Portico, zit er ook wel in. De eerste paar nummers pakken goed uit; ze klinken diep en bedwelmend. Door de fraaie zanglijnen zijn ze bovendien onopvallend melodieus, maar aanwezig genoeg om de aandacht erbij te houden.

Maar na een tijdje komt het wisselvalligheidsduiveltje weer om de hoek. Derde nummer ‘Waves’ eindigt in een minutenlange ambientuitloop; best fraai, maar spanningsloos. In elk geval is daar nog geen sprake van een onoverkomelijk probleem. Dat wordt anders met nummer zeven, ‘Above Water’, dat bijna veertien minuten lang door blijft zweven; bijna een kwart van de plaat lang. In dat krappe kwartier gebeurt er weinig. Ja, het nummer heeft wel iets hypnotiserends, maar je zou ook gewoon een dutje kunnen doen tijdens dat nummer.

Tijdens ‘Above Water’ zakt de plaat gewoon in, waarna ze maar moeilijk weer boven water komt (excusez le jeu de mots). Dat kost het duo punten. Er volgen nog twee langgerekte nummers waarin weer vocalen opduiken, maar het kwaad is geschied en de aandacht verslapt. Hulp van Fennesz of niet, Edition 1 heeft weer de wisselvalligheid die Martins vorige plaat teisterde. Hier had een heel sterke plaat in kunnen zitten, getuige de eerste nummers. Hopelijk wordt voor Edition 2 een medeplichtige gestrikt die Martin een trap onder zijn achterwerk geeft, voor een overtuigender en spannender eindresultaat.