Madonna

Nu is er dus Confessions on a Dancefloor, 22 jaar na haar titelloze debuutplaat. Er moet me van het hart dat ik de plaat vreselijk vond na de eerste draaironde. Cliché en helemaal glad geproduceerd, geen rauw randje te vinden. Ik vond de teksten ook al stom. If you don’t like my attitude, then you can F off, zingt ze in I Love New York. Wat beschaafd geformuleerd voor een dame die ooit I’m not your bitch, don’t hang your shit on me zong?

De plaat voelde als een saai, doorlopend verhaal. Zoveel van hetzelfde. Sampletje hier, filtertje daar, allemaal erg voorspelbaar. En alles zo aan elkaar gemixt. Belachelijk! I don’t like cities, but I like New York. Other places make me feel like a dork, zingt ze in het al eerder genoemde I Love New York. Zoals Madonna zelf in een interview met MTV beaamde is het waarschijnlijk het eerste popnummer ooit waarin het woord dork wordt gebruikt. Stom! Riep ik tegen mijn cd-speler.

Mans genoeg om mening te herzien

Maar ja, dacht ik, het is wel Madonna. Dus ik draaide de plaat nog eens, neuriede Hung Up op straat en poetste ‘s ochtends mijn tanden op de maat van Sorry (Iek bien droevik, zegt ze in de intro tijdens een opsomming van I’m sorry in allerlei talen. Ai, daar is iets misgegaan met de vertaalcomputer). En zo kwam het dat ik merkte dat mijn voet vanzelf meetapte op het ritme en ik ineens weer door de kamer danste. Hoe komt dat toch? Is het dat het Madonna is? Had ik iedere andere artiest met een soortgelijk album meteen neus-optrekkend in een hoek gesmeten?

Stuart Price is een held

Of is het Stuart Price? Ik denk dat de samenwerking met deze producer, bekend van onder andere zijn werk met Missy Elliot, een grote rol speelt voor de Queen of Pop. Het album klopt dit keer (in tegenstelling tot het vorige) wél en is aardig tongue-in-cheek. De nummers sluiten naadloos op elkaar aan, waardoor het soms zelfs lijkt alsof Madonna slechts een bijrol heeft in het geheel. Maar dat is niet erg; lang leve Price. De productie van de drums en beats op het album zijn de drijvende kracht en zorgen voor een sterke plaat.

Wall to wall

Confessions on a Dancefloor pretendeert niet meer te zijn dan een dansalbum. Dit in tegenstelling tot het vorige album, het in 2003 uitgekomen en met politieke statements overgoten American Life. Dit keer besloot Madonna een plaat uit te brengen waar gewoon op gedanst kan worden. Na het beluisteren van vele discoalbums ontstond het plan voor een wall to wall dance record. De thema’s op dit album zijn persoonlijker en gaan over haar leven nu. Af en toe een belerende toon (Future Lovers) en Isaac doet wat politiek getint aan, mede dankzij de Jemenitische zang), maar desondanks is het een dansplaat.

Curl up your hair!

Zoals de hoes al doet vermoeden is Confessions on a dancefloor hevig geïnspireerd door disco: The Bee Gees, Donna Summer en natuurlijk ABBA. Het moest een plaat worden waarop geen ballads geskipt hoeven te worden. En skippen hoeft ook niet. De plaat danst van begin tot eind. Daarbij liggen Oldfrapp’s zangkwaliteiten voor het eerst eens binnen haar bereik. Wel zo fijn: bij haar hierop volgende optredens hoeven we ons geen zorgen meer te maken over ons glazuur.

Eind goed…

Ik geef het toe, ook ik ben weer bevangen door de Madonna-hype. Ondertussen is I Like New York mijn lievelingsnummer en zet ik het album gewoon voor de lol op. Tja, ik ben dan ook een meisje. Officieel vind ik het nog steeds een stomme plaat, want het valt eigenlijk helemaal buiten mijn smaak. Maar oh, wat is het een fijn album! Zo ontzettend fijn.