Flightplan

Kyle Pratt (Jodie Foster) is een ingenieur die zojuist haar man heeft verloren. Ze vliegt met haar dochtertje Julia van Berlijn naar New York om hem te begraven, maar tijdens de vlucht verliest ze Julia uit het oog: het meisje blijkt spoorloos. Dit vormt het op zichzelf best intrigerende uitgangspunt van een uiteindelijk zeer middelmatige thriller.

Probleem Schwentke

Het grootste probleem is regisseur Robert Schwentke, die geen idee heeft wat hij met het materiaal aan moet. In meer capabele handen had Flightplan een spannend mysterie kunnen zijn, een zenuwslopende thriller over een kaping of zelfs een aangrijpend portret van rouwverwerking. Maar Schwentke probeert al deze elementen te verenigen en raakt al na enkele scènes de draad kwijt. Daarnaast heeft hij meer oog voor de visuele kant van zijn film dan voor de personages die zijn verhaal bevolken. Dit resulteert in computergestuurde camerabewegingen door het vliegtuig en creatieve overvloeiers, maar de sympathie van de kijker wordt geen moment gewekt.

Enterprise

Medeschuldige hieraan is Jodie Foster, in haar eerste hoofdrol sinds Panic Room in 2002. De hysterische manier waarop ze haar rol speelt doet denken aan Brad Pitt in 12 Monkeys, en dat is geen associatie die je zou moeten hebben bij een vrouw die zojuist haar man èn haar dochtertje heeft verloren. Het realisme van Flightplan wordt nog verder ondermijnd doordat het vliegtuig waar een groot deel van de film zich afspeelt een van de minst geloofwaardige decors uit de recente filmgeschiedenis is. Met de kille, blauwe belichting lijkt het interieur meer op dat van de Enterprise dan van welk lijnvliegtuig ook.

Kort gezegd is Flightplan vooral te omschrijven als een mislukt project, waaraan enorm veel geld en talent is verspild. Red Eye had tenminste geen pretenties; deze waardeloze rommel heeft er veel te veel. Als je daarom per sé een vliegtuigthriller wilt gaan zien deze week, doe je er goed aan te controleren of die andere niet ook nog draait.