Muziek / Achtergrond
special: Haldern Pop 2005

Berichten uit de modder

Kenmerkten de vorige twee edities van Haldern Pop zich door een extreme hitte, dit jaar was het een drekzooi. Met een nog betere line-up dan vorig jaar verkocht Haldern al enkele maanden voor het festival uit. De sfeer was weer prima, hoewel er eigenlijk te veel mensen waren. Er waren berichten van een massale vechtpartij op de laatste avond en er werd gemoshed tijdens Franz Ferdinand. Een verslag uit de modder van Haldern.

Stijn
Stijn

Net als vorig jaar waren er op de donderdagavond al enkele concerten in de Spiegeltent buiten het festivalterrein. De laatste act van de avond was de Vlaamse krullebol Stijn. Het was een prima set, maar het publiek moest zichtbaar wennen aan electro/discobeats, live-sampling en vocoderzang op Haldern. Stijn deed een paar regels Watskeburt?! en kreeg een groot deel van het publiek mee, dat geil meehupste op de beats van Sexjunkie.

Vrijdag

Op vrijdag werd het hoofdpodium geopend door Millionaire. Het album Paradisiac is net uit en dus hoorden we voornamelijk nieuw materiaal. Er werd vanaf het begin stevig doorgerockt. Tim van Hamel, met bescheiden afro, was aardig op dreef en de hardste band van Haldern 2005 zorgde ervoor dat iedereen goed wakker was. Voor zover dat al niet zo was door het aanhoudend gemiezer deze middag. Aangezien Ocean Color Scene daags voor het festival afzegde, konden we lachen om de songs van vervanger Art Brut. Zanger Eddie Argos kan amper zingen, en zegt daarom maar veel van zijn teksten op. De verder weinig verheffende britpopliedjes worden veel leuker door teksten als die van Emily Kane:

Other girls went and other girls came. I can’t get over my old flame. I’m still in love with Emily Kane […] I don’t even know where she lives, I’ve not seen her in 10 years…9 months, 3 weeks, 4 days, 6 hours, 13 minutes, 5 seconds.

Kaiser Chiefs
Kaiser Chiefs

De set van The Robocop Kraus viel nogal tegen. Ik hoopte op materiaal dat richting electrorock ging, zoals een paar jaar geleden. Nu klonk het meer zoals momenteel bijna alle hippe wave-bandjes klinken, en ook de maatpakken waren weinig origineel. De Kaiser Chiefs stonden verassend vroeg op het programma. In mijn lullige knalgele poncho kon ik zien hoe deze band de verwachtingen moeiteloos waarmaakte. Het publiek ging uit zijn dak op de drie recente grote hits van deze band uit Leeds. De toon werd meteen gezet met opener Everyday I love you less and less waarna het publiek de toen nog intacte bodem tot modder stampte. Aan het eind van de set begonnen de nummers wel wat op elkaar te lijken.

Franz Ferdinand
Franz Ferdinand

Het grote wachten deze dag was natuurlijk op headliner Franz Ferdinand. De band waar ongetwijfeld de meeste Haldern bezoekers voor waren gekomen zou namelijk wel eens nieuwe nummers kunnen gaan testen op dit toch kleine festival. Wel, er werden vier nieuwe songs gespeeld, ingedekt door de grote hits van het debuut. Ik moet zeggen dat vooral de eerste twee nieuwe me nu overtuigden. Maar ja, als men nieuwe songs tussen Matinee en Take me out speelt is het wel logisch dat ze nog niet echt beklijven. De avond werd afgesloten door respectievelijk Zita Swoon en British Sea Power in de spiegeltent. De band rond Stef Kamil Carlens speelde al eerder op Haldern en hun laatste cd is bovendien in Duitsland uitgekomen via Haldern Pop Recordings. Logisch dus dat er een enorme rij stond voor de tent. Maar vol=vol, dus wie binnen was had mazzel en ging mooi niet meer naar buiten. In de tent was het lekker warm en buiten koud en nat. Er lagen wel tien mensen te pitten tijdens de prima set van de Belgen. Men stond niet op het podium maar middenin de tent, waaromheen iedereen was gaan zitten. De veelkoppige band gaf met veel enthousiasme een jazzy optreden. Hun laatste nummer,Song for a dead singer (over Jeff Buckley), klonk in deze setting prachtig. Afsluiter British Sea Power maakte vooral ruzie met de geluidsman tijdens hun show. Zanger Yan kon zichzelf niet horen en reageerde dat uiteindelijk af door in de lampen te gaan hangen, waarna de bassist op de PA klom. Op het podium stonden de verklede meegereisde fans van The 3rd Batallion. Een fan danste in het rond met een plûche paardenkop op zijn hoofd. Al met al een gedenkwaardig optreden dat helemaal niet slecht begon en bizar eindigde.

The Coral
The Coral

Zaterdag

Doordat The Magic Numbers verlaat waren, werden zij verplaatst naar de tent, terwijl tegelijkertijd The Coral het hoofdpodium bespeelde. Eerstgenoemden speelde een prima set. De band rond bebaarde zanger Romeo en zijn zuster Michelle was erg blij dat mensen hun hippieliedjes kenden, maar het was mij allemaal iets te leuk en vrolijk. Alsof je naar de hippie-ouders van Kings of Leon zit te kijken. Bovendien wilde ik The Coral ook zien, dus na de sterke single Forever Lost lieten we de tent achter ons. De Liverpudlians op het hoofdpodium voldeden aan de verwachtingen. Deze band brengt bijna elke jaar een nieuwe plaat uit, en dat is te horen. Verschillende soorten songs komen voorbij, waaronder het fantastische Dreaming of you. Leuke achtergrondkoortjes en een prominent aanwezig orgeltje maakten dit optreden compleet.

Tocotronic
Tocotronic

Van de reünie van The House of Love werd vooraf veel verwacht. Helaas waren de bandleden, en vooral de zanger, niet echt op dreef. Er werd ronduit beroerd gezongen en ook de gespeelde nummers boeiden (te) weinig. De hoogtepunten van de tweede, qua optredens minder toffe dag volgden pas later op de avond. Tijdens het invallen van de duisternis speelden de Duitse veteranen van Tocotronic. Men kwam wat langzaam op gang, maar vanaf het derde nummer ging zanger Dirk von Lowtzow wat harder zingen en werd het geluid beter. Tegen het einde van het concert steeg de band tot grote hoogten. In de toegift speelde men twee songs van het voorlaatste album, Hi Freaks en Neues vom Trickster. Een opvallende zet, ik had eerder wat oudere hits (bv. Freiburg) verwacht. Toch was Tocotronic een van de hoogtepunten van het festival.

Polyphonic Spree
Polyphonic Spree

Een ander hoogtepunt was het glorieuze optreden van afsluiter The Polyphonic Spree. Met wel twintig wild enthousiaste mannen en vrouwen in jurken op het podium, kon het publiek niet achterblijven en uiteindelijk stonden velen mee te dansen met fantastisch nummers als Hold me now en It’s the sun. Er is zoveel te zien op het podium, van een groot achtergrond koor, tot een blazerssectie en zelfs een teremin. De ondergrond was al voor het optreden totaal onbegaanbaar, maar erna kwam je bijna in de blubber klem te zitten.

De twee aflsluitende zangeressen in de spiegeltent, Emiliana Torrini en Francoiz Breut, waren daarna niet echt meer aan me besteed. De eerste klinkt als Björk die een akoestische set zingt. De IJslandse had veel last van praters in de tent, die daar waarschijnlijk om dezelfde redenen als op de eerste avond waren blijven hangen. Het was erg warm in de tent, en wederom lagen overal mensen te pitten. Ongetwijfeld is dit op plaat prachtig, maar het concert was saai. De tweede zangeres Francoiz Breut had al bij aanvang last van dezelfde problemen. Bovendien sloeg ook de vermoeidheid en de hitte in de tent toe bij ondergetekende.

Haldern 2005 kende weinig verassingen. Grotere bands als Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand deden wat van ze werd verwacht. Volgend jaar valt er vast wel weer iets meer te ontdekken op Haldern. Hopelijk komen er dan ook een paar duizend mensen minder naar Rees-Haldern am Niederrhein.