De gelukkige mandarijn (Hummelinck Stuurman Theaterproducties)

In de komedie De gelukkige mandarijn wordt gedanst en gezongen alsof het een lieve lust is. De acteurs zingen stuk voor stuk als nachtegalen en vol overgave zetten ze hun personages neer. Hun passie is eigenlijk te groot voor een whodunit. Om het mysterie van de moord op te lossen moet er veel worden gepraat. De getuigenissen van de vijf gaan op een gegeven moment een beetje tot verveling leiden. De oud-collega’s beschuldigen elkaar hartstochtelijk, maar uit hun persoonlijke verhalen blijkt dat ze die Claire allemaal maar een rotwijf vonden. Hadden ze dan niet vanaf het begin open kaart kunnen spelen?

Nederlands entertainment

Iets anders dat verveelt is het herkenbaar-Nederlandse. De vanzelfsprekendheid van de homofiele horecacollega, het Chinese restaurant als setting, de roddelbladbekendheid van de blonde Bonnie Meyer – een weinig originele mix van Bonnie St.Claire en Anita Meyer – en de klinkende bewerkingen van liedjes van Frank Sinatra en Bette Midler. We hadden ook naar een variété met Paul de Leeuw of André van Duin kunnen kijken.

Goede cast, stomme personages

De kleding, gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal passen goed bij de personages, maar het zijn geen blijmoedige figuren. De homofiele bloemverkoper Freddy (Alex Klaasen) is flamboyant in het donkergroen-geruit-met-felrood, dronkelap Marie is onverschillig en kil, Wendy is een emotioneel en getraumatiseerd pubermeisje en Bonnie Meyer (Chiara Tissen) tuurt voortdurend in zo’n typisch Chinese gouden wand om zichzelf te bewonderen. Lottie Hellingman als Chrissy (Christine), de liefdevolle aanstaande bruid, vindt de juiste toon om met haar personage om te gaan. Zij geeft, met haar verbaasde blikken richting het publiek, Chrissy iets dolkomisch mee, iets dwaas.

Sarcasme

Dat ligt misschien ook aan Chrissy’s karakter. Chrissy wil, hoe obsessief ook, haar aanstaande man gelukkig maken, terwijl de anderen alleen maar sarcastisch kunnen zijn. Toneelschrijver Frank Houtapels, die ook het scenario schreef voor Ja zuster, nee zuster en de tv-serie Hertenkamp, legt de personages tobberige oneliners in de mond. Zo zegt Fred tegen Bonnie, met wie hij ooit een duo vormde: “Wie heeft je altijd uit je schulp lopen trekken?” Waarop blonde Bonnie wat later opmerkt: “Wij, die malle nicht en die witte poedel?” Soms is er ruimte voor campy momenten, bijvoorbeeld de herinnering aan Fred, die in de keuken altijd The Sound Of Music speelde, met lege garnalenkoppen op zijn vingers: The Sound Of Shrimp.

Blijspel?

Voor een blijspel zijn de personages in De gelukkige mandarijn niet ontspannen genoeg. Er wordt wel een hoop gegrapt in het stuk, maar er wordt te weinig gelachen. Zouden de personages elkaar wat meer hebben uitgelachen, of zouden de scènes zich hebben afgespeeld tijdens een picknick in de buitenlucht, dán was er ruimte geweest voor de lach en voor onvoorspelbare wendingen. Natuurlijk vraagt het reconstrueren van een moord tijdens een picknick om een heel ander verhaal. Maar detective-achtige spanning doorspekt met sarcasme, in de omgeving van een verlaten restaurant, levert geen komedie op. Al zingen de acteurs nog zulke prachtige liedjes.

De gelukkige mandarijn wordt nog tot en met 2 april 2005 gespeeld.