Mengelmoesje slaat aan

Parkpop pakte dit jaar uit met een brede programmering. Er was voor elk wat wils: rock, punk, reggae, jazz en blues. Het is gewaagd om zo’n gevarieerd programma neer te zetten, want het zou zomaar kunnen dat iedereen dan naar haar/zijn band gezien te hebben ook het park weer uit loopt. Maar niets is minder waar, want bijna alle bands bewezen een prima festivalset neer te kunnen zetten waardoor de sfeer alleen maar gezelliger werd en het publiek bleef hangen. Alleen voor het Locals Only podium bleef het opmerkelijk rustig. Dat podium was speciaal ingericht voor opkomende acts uit heel Nederland. Maar liefst 14 bands stonden hier geprogrammeerd en dat was echt teveel van het goede. Ze konden amper opboksen tegen de grotere namen die op de twee hoofdpodia speelden.

Oké

Om 13.00 uur openen Peter Pan Speedrock en League of XO Gentlemen het festival. Voor vaste festivalgangers zeker geen onbekende namen, al vraagt Rudeboy zich hardop af of dit publiek hen wel kent: “Wij zijn League of XO Gentlemen. Misschien nooit van gehoord, maar dat is oké.” Zo aan het begin van het festival zijn ze een beetje tam, maar naarmate ze meer nummers hebben gespeeld is het duidelijk: deze band speelt lekkere nummers. Op het andere podium schudden de jongens van Peter Pan Speedrock inmiddels het publiek wakker met hun gillende gitaren. Wat nou rustig wakker worden na een avondje doorzakken in de kroeg na het succes van Oranje tegen Zweden? Ze houden de vaart er lekker in. Apart is het wel om Peter Pan Speedrock zo vroeg te programmeren, want eigenlijk komt deze actieve band beter later in de middag tot z’n recht. Toch maken ze er een dolle boel van en groepjes in het publiek beuken er vrolijk op los.

Rustiger en gemoedelijker, maar zeker niet minder vrolijk gaat het eraan toe tijdens het optreden van Ilene Barnes. Ze speelt liedjes van haar recente album Time, die je doen denken aan een mengeling van soul, jazz en blues. Niet veel later wordt zij omver getetterd door Roy Paci & Aretuska uit Italië, die op het andere podium staan. En hoe! Horen we daar soul, reggae en een big band? Inderdaad, deze band in strakke pakken weet hoe ze het publiek moeten bespelen. Ze brengen een heerlijk swingende sound ten gehore. En voor nog meer lekkere Braziliaanse klanken zorgt Zuco 103, die het altijd goed doet op festivals. De zon schijnt en met het enthousiasme waarmee zangeres Lilian Vieira op het podium staat is het feest compleet. Deze band maakt er een zomers feest van en nu kan echt niemand meer stil staan of zitten. Oud en nieuw werk werden gespeeld en ook het nummer Futeball (ook wel bekend als de leader van Villa BvD tijdens de EK in Portugal) die afgelopen week op single uit kwam, is voorbij gekomen.

Jong en oud

De band The Nits had een verrassing in petto voor het Parkpoppubliek. Tim Akkerman van Di-rect schoof ineens het podium op om samen met zanger Henk Hofstede Inside my head en In The Dutch Mountains te spelen. Akkerman is al jaren groot fan van The Nits en deze combinatie (oud en jong) is leuk en prettig om naar te luisteren. Sowieso is een live-optreden van The Nits zeker de moeite waard; ze zijn boven verwachting goed.
Een band waar de verwachtingen van te voren al hoog gespannen waren was The Von Bondies. Zeker nu ze doorbreken met hun song C’mon C’mon. Deze punk/rockband speelt in een perfect ritme, maar staan er op het podium nogal statisch en nonchalant bij. De handen van het publiek gaan in de lucht tijdens C’mon C’mon, waarna gewacht wordt op nog een hoogtepunt dat er niet zal komen.

Hart

Het echte hoogtepunt van Parkpop komt pas later tijdens Beth Hart, die eerder dit jaar in Den Haag speelde tijdens Koninginnenach. Wat een gouden strot en wat een briljante verschijning! Deze spraakwaterval (“I talk too much, I’m a girl”) weet over elk lied wel een mooi, boeiend verhaal te vertellen. Normaal is het vaak beter als een artiest z’n mond houdt en doorzingt, maar bij Hart is dat anders. Ze maakt duidelijk werk van haar optreden. Vol energie speelt ze nummer na nummer, waarbij uiteraard haar hit LA Song niet ontbreekt en dat levert kippenvel op. Tegen het eind van haar optreden gooit ze alle remmen los en springt ze van het podium af om verder tussen het publiek te zingen. Moeiteloos en nog steeds zuiver met een rauw randje, zoals we dat van haar kennen. Met een big smile op haar gezicht geniet ze van de aandacht en het contact met haar fans. Hart had de perfecte afsluiter van Parkpop kunnen zijn!

Flirten

Ongeveer gelijktijdig stond op het andere podium The Gathering. Ze spelen donkere, melancholische rockmuziek, die prettig in het gehoor ligt. Zangeres Anneke van Giersbergen is absoluut het stralende middelpunt van deze band. Zoals zij staat te glimmen en te flirten op het podium is leuk om naar te kijken. The Gathering heeft er dit jaar al veel optredens op zitten, na het uitbrengen van hun laatste cd Sleepy Buildings. Tijdens Parkpop hebben ze een echte festivalsetlist; drukker, harder en minder akoestisch dan tijdens hun Sleepy Buildings-tour.

Wat later worden de gitaren ingeruild voor nog wat zomerse klanken van de hiphopformatie Outlandish. Maar Den Haag heeft genoeg van de zwoele klanken. Hun hit Aicha wordt nog warm onthaald, maar verder verloopt het optreden matig. Dan deden The Stranglers het een stuk beter. Eigenlijk had deze band niet op Parkpop gestaan, maar omdat Supergrass hun optreden op het laatste moment afbliezen waren The Stranglers bereid om die plek als afsluitende act in te vullen. En hoe! Het publiek ging helemaal los tijdens de klassieker Golden Brown en ook andere golden oldies passeerden de revue. Van de punk, waar ze ooit mee zijn begonnen, is weinig meer over. Ze zijn een beetje braaf (zeker in vergelijking met de openingsbands), maar desalniettemin een fijne band om deze geslaagde 24e editie van Parkpop mee af te sluiten.