Opwindende hitte en ijzige kou
De Zuid-Koreaanse regisseur en scriptschrijver Kim Ki-duk staat onder andere bekend om zijn behoorlijk controversiële films met daarin soms afschrikwekkende scènes, bijvoorbeeld The Isle. Zijn laatste werk Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring is echter de rust zelve. De film vertelt het verhaal van een boeddhistische monnik die zijn jonge beschermeling zo goed en zo kwaad als het kan de normen en waarden van het leven bijbrengt. Respect voor de natuur, voor de meester en natuurlijk voor de mens in het algemeen. Wanneer de monnik en de jongen gezelschap krijgen van een erg mooi meisje dat ziek is en rust en genezing zoekt, loopt de jongen tegen zijn aardse lusten aan. Zo werkt dat nou eenmaal in de natuur.
~
De film heeft, zoals de titel al doet vermoeden, een cyclisch verloop. In elk jaargetijde breekt een stadium in het leven van de jongen aan. Een constant leerproces dat begint in de veilige handen van de meester, die woont in een drijvend huis midden in een onwerkelijk mooie vallei, afgesloten door symbolische deuren. Ook wanneer de jongen zijn hart achterna gaat en de relatieve verschrikkingen van de buitenwereld ervaart, komt hij op den duur toch weer bij zijn meester terecht, waar hij boete doet voor zijn begane zonden, net als toen hij klein was.
Sprookjesachtige vallei
~
Leerschool
De film zit vol met symboliek, met het boeddhisme als grote inspiratiebron. Het is echter helemaal geen ramp om weinig van deze overtuiging te weten. Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring laat zich gemakkelijk aanschouwen en is eerder een leerschool dan een test over wie het meest heeft opgestoken bij levensbeschouwing op de middelbare school of daarna. Het is een prachtige, serene film die voor iedereen wel enig houvast zal bieden. Al is het alleen maar om de schitterende beelden die Kim Ki-duk ons voorschotelt. En wat gebruikt hij dat overweldigende land goed om zijn verhaal te vertellen. Een klein stukje natuurlijke werkelijkheid in het aardse leven, dat door de vele tragedies die zich voordoen, steeds onwerkelijker lijkt te worden. Voor de opgroeiende jongen en eigenlijk ook voor ons allemaal.
