Bad Company

Zelfs met je spreekwoordelijke verstand op nul is het aantal plotgaten en clichés moeilijk bij te houden. Maar waar dat normaal gesproken verdoezeld wordt door een snelle portie actie, laten Bruckheimer en regisseur Schumacher het hier afweten. Met zo weinig vaart en zulke lauwe actie, worden de twee uur waarin ze verder met minimale inspanning vooral pogingen tot humor en een langdradige ontwikkeling van de plot doen, nogal vermoeiend.

Oerdom

Het idee is als volgt: de CIA ronselt de verloren tweelingbroer van een vermoorde agent. Deze moet hen helpen om een atoombom te bemachtigen uit de handen van een stel Russen, voordat die in de handen van de Afghanen(!) valt. Het meest interessante aspect van dit verhaal is de terloops genoemde motivatie van de terroristen om New York op te blazen: Amerikanen zijn gierig, vraatzuchtig, militair agressief en oerdom. Het klinkt in het kader van de film zo aannemelijk, dat je je afvraagt waarom de Afghanen hier niet de helden zijn!

Clichés

Wat een respectabele acteur als Anthony Hopkins in deze film doet, is onduidelijk. Om onverklaarbare redenen steevast met een tandenstoker in zijn mondhoek en naarstig kauwgom kauwend acteert hij op de automatische piloot in zijn humorloze rol. De energieke brulboei Chris Rock is zoals gewoonlijk goed voor een handjevol grappige scènes, maar daar blijft het ook bij. De man is niet in staat om meer dan een passe-partout-grapjas neer te zetten. En het wandelende cliché Peter Stormare zou onderhand ook zelf wel eens kunnen gaan geloven dat hij echt een vlassige Russische onderwereldfiguur is in plaats van een ondergewaardeerde Zweedse acteur. Nee, de karikaturen, ongedefinieerde personages en clichés (Afghaanse terroristen, net op tijd ontmantelde bom, romance, happy end, enz. enz.) zijn niet van de lucht. De essentie van een dergelijke clichéfilm is helaas ook niet best vertegenwoordigd: de humor slaat meestal de plank volledig mis, en de actie is niet om over te spreken in een film die ook nog eens veel te lang duurt.

Gezichtsloos

Van Bruckheimers gangbare geweldsvuurwerk valt hier bar weinig te genieten, behalve in een heftige auto-achtervolging tegen het einde – met gemak de beste scène uit de hele film. Veteraan Joel Schumacher heeft altijd een uitgesproken voorkeur voor modieus publieksvermaak gehad (St. Elmo’s Fire, Flatliners, Falling Down), maar wat hij hier tentoonspreidt is een dermate gezichtsloze, rommelige en vage regie, dat er net zo goed een beginnende B-regisseur in zijn plaats had kunnen staan. Een Chris Rock-film is het ook niet, zelfs daarvoor heeft zijn rol te weinig inhoud.

Popcorn

Je vraagt je af waar de heer Bruckheimer met wat meer goede wil toe in staat zou zijn. Koppel zijn over-de-top actie-expertise aan een scenarioschrijver met enige intelligentie, maak er een met een capabele regisseur een op zijn minst coherent geheel van, en je zou in theorie een heel aardige film hebben. Bad Company is dat dus niet: deze film komt nog niet eens in de buurt van wat een poging tot een echte popcorn-geweldfilm op zijn minst had kunnen zijn. Overslaan!