Black Hawk Down

Met deze achtergrond is het hele verhaal verteld. De 145 minuten film worden alleen gebruikt voor een weergave van hoe het moet zijn geweest in Mogadishu. Geen liefde, complottheorieën of valse moraliteit wordt aangewend om de film vorm te geven. We volgen een stel soldaten op de grond en in de lucht. Langzamerhand worden ze geconfronteerd met de chaos en wanhoop van de oorlog.

Afgereten ledematen

Met de rug tegen de muur moeten ze tegen de doorgedraaide militante Somaliërs vechten. De ene vechtscène na de andere benadrukt de angst en walgelijkheid van oorlog. Bloedfonteinen, afgereten ledematen en andere extreme wonden worden gebruikt om de dramatiek verder op te voeren. Toch zijn dit trucjes om het publiek makkelijk te laten schrikken, echt iets toevoegen doet het niet.

Wat Black Hawk Down boeiend maakt is grotendeels te danken aan de prachtige cinematografie van Slavomir Idziak. De beelden zijn zoals altijd in een Ridley Scott-film van hoge kwaliteit. Vanuit alle mogelijke posities worden er prachtige beelden gemaakt van de strijd. Uiteindelijk is dat hetgeen wat de film boeiend maakt.

Laten we alle zogenaamde inhoudelijke kwesties buiten beschouwing dan is Black Hawk Down niet meer dan tweeënhalfuur non-stop schieten en knallen zoals je het niet vaak ziet. Maar wat wil je ook met een Jerry Bruckheimer-productie?