Film / Films

Black Hawk Down

recensie: Black Hawk Down

In bijna tweeënhalf uur probeert Black Hawk Down een realistisch beeld te geven van de Amerikaanse soldaten in Somalië. In 1993 werden elite-eenheden ingezet om de toenmalige machthebbers te stoppen. Voordat het Amerikaanse ingrijpen begon waren er al meer dan 300.000 Somaliërs omgekomen van de honger. Maar hoogmoed komt voor de val, de Amerikanen dachten dat ze dit karweitje wel even zouden klaren. Een uurtje of twee, meer zou niet nodig zijn. Eenmaal aangekomen in Mogadishu bleken militante groepen de stad te overheersen. De Amerikanen waren de hel binnengetreden.

~

Met deze achtergrond is het hele verhaal verteld. De 145 minuten film worden alleen gebruikt voor een weergave van hoe het moet zijn geweest in Mogadishu. Geen liefde, complottheorieën of valse moraliteit wordt aangewend om de film vorm te geven. We volgen een stel soldaten op de grond en in de lucht. Langzamerhand worden ze geconfronteerd met de chaos en wanhoop van de oorlog.

Afgereten ledematen

Met de rug tegen de muur moeten ze tegen de doorgedraaide militante Somaliërs vechten. De ene vechtscène na de andere benadrukt de angst en walgelijkheid van oorlog. Bloedfonteinen, afgereten ledematen en andere extreme wonden worden gebruikt om de dramatiek verder op te voeren. Toch zijn dit trucjes om het publiek makkelijk te laten schrikken, echt iets toevoegen doet het niet.

~

Wat Black Hawk Down boeiend maakt is grotendeels te danken aan de prachtige cinematografie van Slavomir Idziak. De beelden zijn zoals altijd in een Ridley Scott-film van hoge kwaliteit. Vanuit alle mogelijke posities worden er prachtige beelden gemaakt van de strijd. Uiteindelijk is dat hetgeen wat de film boeiend maakt.

Laten we alle zogenaamde inhoudelijke kwesties buiten beschouwing dan is Black Hawk Down niet meer dan tweeënhalfuur non-stop schieten en knallen zoals je het niet vaak ziet. Maar wat wil je ook met een Jerry Bruckheimer-productie?