Stijlvolle, maar voorspelbare suspense

I, Anna bevat alle ingrediënten voor een moderne film noir: een getroebleerde vrouw die in conflict is met zichzelf, een rechercheur op zoek naar liefde en een moord. Ondanks de goed getroffen sfeer, is het verhaal echter dermate mager en voorspelbaar dat er van de suspense maar weinig overblijft.
~
Maar dan wordt George dood aangetroffen in zijn woning. Rechercheur Bernie Reid (een rol van Gabriel Byrne), die met de zaak belast is, heeft een kort treffen met Anna bij George’s flat. Een kort moment, waarin duidelijk is dat hij door haar geraakt en geïntrigeerd is. Het mysterie rondom de moord toont verschillende betrokkenen: de vrouw van George die met wrok zit, zijn zoon die geld van hem wilde en een uit de hand gelopen deal. En Anna? Zij is niet meer dan een toevallige passant, die niet direct in verband wordt gebracht met de moord.
Terwijl het rechercheteam zich over de moordzaak buigt, zoekt Bernie contact met Anna. De twee vinden elkaar, maar naarmate ze naar elkaar toe groeien neemt Anna’s gesteldheid zorgwekkende vormen aan. Flashbacks van de avond dat ze George ontmoette verwarren haar. Een avond die ze vergeten is, of misschien wel wil vergeten.
Complexe vrouwenrollen
I, Anna is het filmdebuut van Southcombe, die eerder afleveringen van tv-series regisseerde. Hij gaf de hoofdrol aan zijn moeder Charlotte Rampling, die gedurende haar carrière bewezen heeft complexe personages neer te kunnen zetten. Rollen van vrouwen die een grote mate van aantrekkingskracht en sensualiteit uitstralen, gepaard gaand met een soort koelbloedigheid. En niet onbelangrijk: het met zich meedragen van een bevlekt verleden.
~
Sfeer boven inhoud
Toch is I, Anna in zijn geheel niet bevredigend. Goed, Southcombe beschikt over een ervaren cast en het camerawerk ziet er vlekkeloos uit. Strakke shots tonen hoe een liefdesrelatie zich ontvouwt tegen de achtergrond van een moord in de Londense metropool. Het probleem van de film is het script. Het moordmysterie laat zich snel raden en ontrafelen, waarmee er weinig van de suspense overblijft. Hoewel Southcombe tijd neemt voor zijn shots en spanningsopbouw (waarbij vooral beeld en soundtrack elkaar versterken), lijkt het magere plotje maar wat in elkaar geraffeld. En komt voor de kijker al lang niet meer als verrassing. Wat wel blijft hangen is het gevoel van weemoedigheid, waarmee de hoofdrolspelers omgeven zijn. Maar of dat voldoende is voor I, Anna om te beklijven is de vraag.