Trolösa (Faithless)

Daar zit je dan, in een bioscoopzaal bedoeld voor zo’n vijftig mensen, waarin welgeteld acht mensen zitten. Ik begin me zorgen te maken, maar gelukkig word ik geconfronteerd met een relaas over ontrouw en afrekenen met het verleden, dat me zelfs nu niet meer los laat.

Deze in 2000 gemaakte Zweedse film is een raamvertelling waarin Ingmar Bergman (Erland Josephson), een schrijver-regisseur, luistert naar het relaas van een vrouw (Lena Endre), die zichzelf Marianne wil noemen. Ze vertelt over de ontrouw, die ze haar man, Markus (Thomas Hanzon), heeft aangedaan met een van hun beste vrienden, David (Krister Hendriksson). Het gaat van kwaad tot erger, tot uiteindelijk niemand meer gelukkig is. Hieromheen wordt duidelijk dat Bergman afrekent met de demonen die hij al die tijd met zich meegedragen heeft.

De vertelde monoloog van Marianne, die met passie, frustratie, woede en tragiek uitlegt

hoe het allemaal zo fout heeft kunnen gaan, laat veel aan de fantasie van de kijker over door centrale scènes niet te tonen, maar te vertellen. Hierdoor lukt het de regisseuse, Liv Ullman, met hulp van Ingmar Bergman (de scenarioschrijver) om de kijker twee en een half uur te boeien met dit relaas.

Het aangrijpende en melancholieke verhaal van Trolösa wordt grotendeels gedragen door het sterke acteerwerk van Endre. Samen met Josephson baant ze zich een weg door het verleden dat hen samen bindt, maar aan het treurige eind blijft de oude en door het verleden getekende man alleen achter.

Helaas moet ik toegeven dat deze art film meer bedoeld is voor de ‘arthouse’ liefhebber en iets minder voor het dagelijkse filmpubliek, maar wie geïnteresseerd is in de verfilming van ontrouw, liefde en vervlogen hoop, kan het gewoon niet laten om deze film te gaan zien. Zin in een verfilming van Bergman’s demonen? Ook dan is deze film een must.