Two Brothers
545 Canadian dollars. Dat is wat deze film gekost heeft, volgens de regisseur Richard Bell. Wat zou je van zo’n film kunnen en mogen verwachten? In dit geval, heel wat. Humor, verdriet, hoop en ontroering – al deze elementen zitten in de film, die in zwart-wit is opgenomen op een Video-8 camera.
Ik zei het al in het begin, de film is opgenomen in zwart-wit op een Video-8 camera, waarbij we zelfs in een van de laatste scenes een windvlaag in de microfoon kunnen horen. Maar dit doet niets af aan hetgeen we te zien krijgen op het scherm. De acteurs zijn fantastisch in hun rollen (dat mag ook wel na vier maanden oefenen). De zware kost die we voorgeschoteld krijgen, wordt door Tobie wat luchtiger gemaakt met haar opvallende karakter. Een vlaag van ontroering en zelfs een beetje voyeurisme gaat over de zaal heen, wanneer we de liefdesscènes bekijken. Emoties razen door de bioscoopzaal, tot ze hun hoogtepunt bereiken bij de laatste scène waarin ons duidelijk wordt gemaakt dat “there is a time to laugh and a time to weep,” zoals de moeder van de twee broers zo mooi op papier heeft gezet.
Een meesterwerk op Video-8. Zo zou ik deze film willen omschrijven. Het kost wat moeite om te wennen aan het zwart-wit beeld en de soms wat schokkerige manier van filmen, maar voorbij deze technische details zien we professionele acteurs en de crew die met de weinige middelen die ze hadden een fantastische film hebben neergezet.Jammer genoeg zal deze film niet in Nederland in de bioscopen te zien zijn. Maar niet getreurd, volgend jaar komt deze film op DVD uit, voor een ieder die zich afvraagt wat deze debuterende filmregisseur allemaal in zijn mars heeft.