Cijfercombinaties en een walvis
Jeugddansgezelschap de Stilte is dit jaar voor het eerst in zee gegaan met twee gastchoreografen. Zapitude 30 ( Ann Van den Broek) is een vrolijke voorstelling en boeiend voor diegene die meer wil weten over het verwezenlijken van een choreografie. In Droommakers (Dylan Newcomb) wordt er een korte samenwerking aangegaan met het publiek, om een nieuwe droom te vormen.
In 1994 besloot Jack Timmermans, freelance choreograaf, om zijn werkzaamheden uit te breiden en hij richtte daarvoor een stichting op: De Stilte. Het eerste project dat hij creëerde was de voorstelling De kaarsen van Kavafis. Hierna volgden nog vele choreografieën van zijn hand, waaronder Ongetemd wild, Speelvogels en Goed. Het doel van De Stilte is om kinderen uit de atmosfeer van alledag te halen en ze mee te nemen naar de wereld van verbeelding.
Dit jaar wordt voor het eerst gebruik gemaakt van twee gastchoreografen. In Zapitude 30(Ann Van den Broek) worden diverse combinaties van bewegingspatronen aan elkaar verbonden en in Droommakers (Dylan Newcomb) wordt er door improvisatie, tekst en dans een droom gecreëerd. De originaliteitprijs verdienen Van den Broek en Newcomb niet. Beide werken bestaan uit veel tekst, vallende bewegingen en dansers die rennen alsof hun leven ervan af hangt, een tendens die al langer zichtbaar is in de dans.
Cijfercombinaties
~
‘Drie, eenentwintig, zes, nul, drie, zes A, B en C’, dit zijn enkele woorden die door de vijf dansers in Zapitude 30 van Ann Van den Broek worden uitgesproken. Bij elke cijfer en letter behoort een beweging. ‘Nul’ is bijvoorbeeld liggen op de grond en ‘drie’ betekent rennen over het toneel. Naarmate de voorstelling vordert, worden er steeds meer cijfers en letters aan elkaar gekoppeld zodat er reeksen van bewegingen ontstaan. Een ronde armpositie wordt opgevolgd door een liftend been en vervolgens raakt de danser uit evenwicht en valt met een diagonaal stekende arm richting de vloer. Poses kun je herhalen maar ook iets veranderen. Een knie kun je laag optillen maar ook hoger en nog hoger. Een van de danseressen zet de bal van haar voet onder haar heupen, op de grond. Vervolgens buigt en strekt ze meerdere malen het andere been en roept daarbij ‘bounce, bounce’. Daarna maakt ze haar bewegingscyclus af.
Kijkje in de keuken
Het publiek krijgt een kijkje in de keuken van een theatermaker. Van den Broek laat zien dat je van bewegingen een reeks bewegingen kunt maken en dat er daarnaast vele variaties mogelijk zijn met tempo en dynamiek. De dansers lachen en dansen voor de volle 100 procent en dat geeft een vrolijke sfeer in de zaal. De groene outfits, groene belichting, de witte vloer, ze zijn allemaal belangrijk voor de ambiance die er heerst. Ze geven associaties met appels en dat geeft een frisse en fruitige stemming aan de voorstelling.
Jammer is wel dat de bewegingen die gekozen zijn, bewegingen zijn die de laatste tijd een ware hype zijn geworden. Verende en zwaaiende bewegingen met de ledematen en het laten vallen van je lichaam op de vloer komen in deze choreografie teveel voor. Het gebruik van teksten en microfoons is iets wat al door velen is en wordt gebruikt en saai aan het worden is. Naast het thema een ‘kijkje in de keuken’ is Zapitude 30 meer een abstracte dans waarin alle bewegingen van A tot Z zijn vastgelegd.
Poging tot droom
Door improvisatie en vaste bewegingen zal er een droom ontstaan. Dat is de bedoeling achter de choreografie van Dylan Newcomb bij het maken van Droommakers. Aan het publiek worden drie begrippen gevraagd: een object, een locatie en een werkwoord. ‘Koffer, fabriek en lantefanteren’, zijn de woorden die tijdens deze voorstelling uitgekozen worden. Helaas gebeurt er niet zoveel met deze begrippen. Een enkele keer loopt een danser met een denkbeeldige koffer over het toneel. Veel improviseerwerk is er niet in deze choreografie, ook al verwacht je dit in het begin wel.
Danseres Judy Lijdsman is degene die droomt. In haar droom is ze politieagente en is ze zwanger van een walvis. Danstechnisch gezien is het niveau van deze choreografie matig. De bewegingen zijn simpel en dansfrases lopen niet soepel in elkaar over. Toch kan er zo nu en dan goed gelachen worden. Lijdsman is geestig met het voorbrengen van gesproken tekst. Zij weet een spontane lach bij het publiek op te roepen als ze praat over de eventuele pijn bij de bevalling; Een walvis is qua vorm nogal onhandig voor een vrouw.
Langzame bewegingen van ronddraaiende rompen geven af en toe inderdaad het gevoel in een droom te zitten met wolken en engeltjes. De simpele structuren en de fladderende bewegingen met armen maakt het geheel nogal vanzelfsprekend en kleurloos.
De Stilte treedt met Zapitude 30 en Droommakers op van 13 oktober tot en met 22 december in Eindhoven, Arnhem en Helmond. Klik hier voor meer informatie.
