La Stanza del Figlio

Aan “buitenlandse” films kleeft al jaren het dogma dat ze rustiger en diepgaander zijn dan commerciële Amerikaanse films. Dit gegeven brengt sommigen onder ons er toe om totaal kritiekloos naar alles wat uit Europa en Azië komt te kijken. Als je kritiek hebt dan sta je “er niet voor open”. Ook voor deze film gaat dat op.

Het verhaal over een psychiater die er een sereen en geordend leven op na houdt, neemt pas na een uur een wending als zijn zoon om het leven komt door een duik-ongeluk. Tot dan toe heb je alleen maar naar zijn dagelijkse beslommeringen als huisvader en psych zitten kijken. Dit is bedoeld om het karakter van de man en zijn gezinsleden neer te zetten, maar het allemaal wel iets korter gekund. Verder is deze film op zijn manier zeer voorspelbaar omdat er ook na de plotwending niets gebeurt wat de kijker zal verrassen. Dat is natuurlijk ook niet bedoeling van de regisseur, die zijn film een studie naar de reactie van een gezin bij een zwaar verlies noemt. Hij had beter een studie kunnen doen naar gezinsverhoudingen anno nu, want het is allemaal ietwat oubollig.

De acteurs zijn zeer goed, en de emoties zijn zeer realistisch. Sommige tikken en neurotische handelingen komen heel herkenbaar over, zoals het maken van kleine schetsjes (droedels) als je aan het bellen of peinzen bent. Maar dat is niet genoeg om het verder saaie plot te redden. Ik zou de liefhebber van de buitenlandse film dan ook op willen roepen om eens wat meer kritiek te uiten.