Film / Films

Voorspelbare ongeloofwaardigheid

recensie: Ghost Rider

Nicolas Cage leek jaren lang de nieuwe Superman te worden, zijn maten werden zelfs al opgenomen voor het kostuum. Toen dat project uiteindelijk aan zijn neus voorbij was gegaan, kwam er toch nog de mogelijkheid voor hem om een superheld te spelen, zij het een wat minder bekende: Ghost Rider.

Johnny Blaze (Cage) heeft als jonge knul zijn ziel aan de duivel (Peter Fonda) verkocht, en moet daar nu boete voor doen als persoonlijke premiejager van deze Mephistopheles. Overdag is hij gewoon de waaghals die graag stunts met zijn motoren uithaalt. Maar als de zon ondergaat verandert hij in de mythische Ghost Rider, inclusief brandende schedel waar eerst zijn hoofd nog zat. Zijn eerste klus is niet meteen de minste – hij moet de zoon van de duivel zien te stoppen die op de troon van zijn vader aast.

Vlammende schedel

~

Zolang het overdag is valt het allemaal nog best mee met de film, hoewel de hele intro met een jonge Johnny Blaze wat aan de lange kant is. Nicolas Cage heeft duidelijk plezier in zijn rol als stuntrijder die niet dood lijkt te kunnen. Zijn Johnny Blaze is een vleugje gestoord, maar wel een aardige kerel. Zodra de nacht valt, wordt Ghost Rider echter een vervelende comic-verfilming. De held is gewoonweg compleet ongeloofwaardig als redder van de mensheid, en hij ziet er nog slecht uit ook. Een vlammende schedel wekt nu eenmaal geen sympathie op; ondanks het feit dat de special effects afdeling haar best heeft gedaan door een computerscan van Cage’s eigen schedel te gebruiken. De stem van de Ghost Rider is ook nog eens vervelend.

Voorspelbaar

Naast Cage, eigenlijk het enige constant leuke element in de film, is de rest van de cast schuldig aan een flink potje over-acting. Peter Fonda (met nog een grappige knipoog naar Easy Rider) is dan nog het minst erg, maar hij is ook maar weinig in beeld. De onvermijdelijke mooie vrouw en – uiteraard – ex van Johnny Blaze, wordt gespeeld door Eva Mendes. Ze kan ook niet meer neerzetten dan dat: een mooie vrouw. De echte slechterik Blackheart (Wes Bentley) is één groot stereotype en totaal niet interessant, om van zijn sidekicks nog maar te zwijgen. Het verhaal is daarnaast zo voorspelbaar als de pest, wat het er allemaal ook niet beter op maakt.

Soms is het onvoorstelbaar dat goede films worden afgescheept met een goedkope uitgave op dvd, waar films als Ghost Rider worden overspoeld met extra’s. Er zit zelfs een extra schijfje bij. In vier redelijk interessante documentaires wordt veel verteld over de achtergrond en het
maken van de film. ‘Sin and Salvation’ is de leukste van het stel: een documentaire over de rijke historie van de comic achter de film. Op de dvd is voor vijftien minuten aan extra scènes toegevoegd maar er is geen mogelijkheid die weg te laten, waardoor niet duidelijk wordt om welk kwartier het gaat. De enige oplossing is om het commentaar van regisseur Mark Steven Johnson te beluisteren, maar dan moet je deze draak nog een keer bekijken. Niet dat het veel uitmaakt, het is en blijft een onbeduidende film.