The Talented Mr. Ripley
Matt Damon speelt de mysterieuze Tom Ripley uit de titel. Hij wordt door een scheepsmagnaat naar Italië gestuurd om daar diens zoon over te halen terug te keren naar Amerika. Al in de eerste minuten wordt duidelijk dat zoon Dickie daar weinig trek in heeft: hij leeft er op los, genietend van de zon, vrouwen en zijn vrijheid. Ripley gaat bij Dickie in huis wonen en ziet in hem de broer die hij nooit gehad heeft. Hij wordt volgens Dickie evenwel te aanhankelijk en deze laatste zegt hem dat hij maar beter weer kan vertrekken, waarop Ripley hem vermoordt. Nu wordt hij haast gedwongen Dickie’s identiteit aan te nemen, maar ontdekt al snel dat hij het rijkeluisleventje best leuk vindt. Hij huurt een mooi appartement op Dicks naam, draagt zijn kleren en geborduurde pantoffels en begint een relatie met de mooie Meredith.
Op zich een interessant uitgangspunt voor een leuke film, ware het niet dat Ripley één bijna-fatale misser heeft: Ripley zelf.
Matt Damon zal namelijk best een goeie acteur zijn, maar voor het personage Ripley is hij totaal ongeschikt. In de hele eerste helft van de film wordt hij volledig van het scherm gespeeld door een zinderende Jude Law, die de verwende Dickie speelt (en waarvoor hij vorige week een Oscarnominatie ontving). Het publiek wil zich niet identificeren met een verlegen, schaapachtig lachend kereltje van wie het doel en motivatie van zijn handelingen lange tijd onduidelijk blijven. En dit is een essentiële fout, omdat de hele film vanuit Ripley’s standpunt wordt verteld.
Ik heb me meerdere malen afgevraagd hoeveel beter The Talented Mr. Ripley geweest zou zijn als Matt Damon Dickie had gespeeld en Jude Law Ripley. Wat na de moord op Dickie overblijft zijn de mooie plaatjes van een tot in de details gereconstrueerd Rome in de late jaren ’50, samen met een paar goeie bijrollen, zoals die van Cate Blanchett (die Meredith speelt en nu bezig is met de opnamen van de Lord of the Rings trilogie, waarin ze elfenkoningin Galadriel zal gaan spelen) en uiteraard de geweldige Philip Seymour Hoffman, die elke scène naar zich toetrekt zoals hij dat in vrijwel elke film doet waarin hij een rol heeft: Twister, The Big Lebowski, Boogie Nights en vooral Happiness.
The Talented Mr. Ripley is geen slechte film, maar de nasmaak van wat de film had kunnen zijn, is bitter.
