Boeken / Fictie

Minder dan Minder dan niks

recensie: Bret Easton Ellis (vert. Johannes Jonkers) - De figuranten

.

Clay, protagonist uit Minder dan niks, keert na jaren terug uit New York in Los Angeles. Daar blijkt de glamourwereld die Ellis in zijn debuut beschreef nog geheel intact: mensen spelen levens en emoties na tegen een luxueus decor. Clay begint direct na aankomst een verhouding met would-beactrice Rain, en raakt verwikkeld in een verziekt netwerk van geperverteerde seks, drugs en misdaad. Of is het allemaal paranoia, lijdt Clay aan vervolgingswaan? En hoe komt het dat hij weet dat er een boek bestaat dat Minder dan niks heet, waarin hij zelf voorkomt?

Technomanie

In de ondertussen welbekende wereld van Ellis is er geen hoop, zelfs geen wanhoop meer. Alles is leeg, een herhaling van een herhaling, mensen zijn figuranten in hun eigen leven. De figuranten (oorspronkelijke titel Imperial Bedrooms) is daarmee nadrukkelijk een vervolg op Minder dan niks en een terugkeer naar Ellis’ vroege, minimalistische en daardoor duistere stijl, beïnvloed door zijn grote voorbeeld Raymond Chandler.

Hij levert onmiskenbaar een eigen product af, maar veel nieuws is er niet te vinden, of het moet de technomanie zijn die steeds terugkeert: executievideo’s op YouTube, stalken via sms-berichten (iets wat de auteur in het echt overkomen is), e-mail, iPhones, MySpace, de technologie is overal en heeft een radicale – en vaak destructieve – invloed op menselijke relaties.




Moralist

Ellis is een zelfverklaard moralist en weigert op te houden de lezer te confronteren met de leegheid en goorheid, het cynisme en het brute winstbejag achter de schone schijn van de MTV-wereld. Een wereld waarin hij zelf verstrikt is – op MTV News kondigde hij aan dat hij uitziet naar de verfilming van De figuranten, dat net zoals zijn debuut in 1987 zal worden verfilmd.

Zijn boodschap heeft een kwarteeuw later nog niets aan kracht verloren, maar het betekent ook dat Ellis’ roman inhoudelijk, stilistisch en thematisch vooral meer van hetzelfde is. En dat betekent: leuk voor de fans en hip op de salontafel, zonder dat iemand de consequentie van de – toch met mokerslagen erin gehamerde – moraal hoeft te trekken.