Met een verse koffie in de handen en nog wat slaap in de ogen staan we in een behoorlijk drukke India op deze ‘vroege’ middag. De Australische singer-songwriter Ry X staat bekend om zijn prachtige performances waarmee hij het publiek veelal betovert. Ook deze ochtend is het raak: zijn zwoele stem reikt tot achter in de tent waar het oorverdovend stil is. Dat standaard festivalpubliek dat overal doorheen lult is schijnbaar hier niet aanwezig of ontzettend brak van de vorige avond Lowlands. Het is om kippenvel van te krijgen, zo stil. Tel daar de fijn in het gehoor liggende tracks van Ry bij op zoals ‘Shortline’ en ‘Berlin’, een ontzettend dankbare muzikant en een langdurig applaus van heb ik jou daar en de misschien wel beste show van de dag is al geweest. Deze magie overtreffen deze zaterdag gaat nog heel erg moeilijk worden.

Whitney

Neem bijvoorbeeld zijn landgenoot Matt Corby die even later in een volgepakt Heineken staat. Zijn vocals zijn meer dan fraai te noemen en de liedjes zijn ook best prima. Toch raakt het nergens zoals Ry Cuming even daarvoor wel deed. De aanwezige jonge meisjes lijkt het allemaal niks uit te maken. Ze zingen, klappen en joelen uit volle borst mee.

Prima, maar wij laden onze batterij liever op bij een meer energieke band zoals Whitney. Deze jonge honden uit Amerika zijn het perfecte medicijn voor je toch wel vervelende kater. De Charlie staat stampvol en ook buiten de tent zijn er nog een aantal rijen te tellen. Dat is niet zo gek: de feelgoodsongs van de Amerikanen zijn prettig en vooral herkenbaar. Lyrics over liefdesverdriet, steengoede trompetsolo’s en een bijzonder fijne kopstem (mocht je er niet bij zijn geweest, de heren staan zondag 13 november in Paradiso-Noord).

Feest!

De tent compleet afbreken laten we deze dag over aan Broederliefde in de Heineken. Rijen vol met dansende meisjes, meerappende gasten, opblaasrookworsten en vooral tropische vibes. De temperaturen lopen binnen no time op in de propvolle Heineken. Hitje ‘Jungle’ is zonder meer een van de hoogtepunten waarbij de bandnaam erg letterlijk wordt aangenomen door het publiek.

En dat andere hoogtepunt? Je houdt er van of je haat het, maar de award voor de meest ultieme sitdown van Lowlands 2016 gaat naar Broederliefde. Tot ver buiten de tent gaan mensen door hun knieën. Zie je dan nog maar eens staande te houden als niet-liefhebber van deze inmiddels jarenlange hype. In de Charlie gaan we door naar het volgende feestje, hoewel deze niet te vergelijken is met de show van Broederliefde. Het Ierse Otherkin staat daar klaar om te rocken. Omdat de kleinste tent van het festival bij lange na nog niet vol is, doen de sympathieke muzikanten er alles aan om met hun weergaloze energie mensen te trekken. En dat lukt ze. Live is Otherkin een hele fijne verschijning met dito show en aanstekelijk enthousiasme. De grungy songs zoals ‘20 to 11’ en ‘Feel It’ liggen goed in het gehoor en vragen na iedere track weer om meer. Dat is te merken aan het publiek: binnen korte tijd staat de Charlie ineens vol. En dat is meer dan verdiend.

Perfecte namiddag

De Staat is vandaag de dag niet meer weg te denken op de Nederlandse festivals. Het gaat goed met de band: met een dikke subsidie in de zak en een voorprogramma van Muse voor de Europese tour is 2016 een van de beste jaren van de Nederlandse rockband. Absoluut verdiend: de formatie staat bekend om hun stevige shows met redelijk toegankelijke rockmuziek. Deze namiddag is het niet anders: Florim en kornuiten rocken zoals ze altijd doen en dat doen ze steengoed. Het is niet anders dan anders en dat kan twee dingen doen met het aanwezige publiek: onder de indruk zijn van een stabiele productie of weglopen omdat je dit al voor de zoveelste keer hebt gezien. Waar je ook voor kiest, je zult moeten toegeven dat het goed is. En psst, dat deel waar Florim geld van De Staat tevoorschijn toverde, was met oog op de subsidie waar zoveel kritiek op is best wel heel erg cool.

Jack Garratt

In de Heineken staat een andere superproductie klaar om te knallen: producer en tegelijk eenmansband Jack Garratt. Vanaf opener ‘Coalesce (Synesthesia Pt. II)’ is het direct duidelijk dat dit een memorabele show gaat worden. Garratt geeft alles wat hij kan en ramt als een gek op het drumstel, de toetsen en de snaren van zijn gitaar. Dit maakt hij af met een loepzuivere stem die hoger komt dan welke vrouwenstem ook. Het publiek is onder de indruk, net als de jonge producer trouwens. Hij kan niet geloven dat er zóveel mensen naar zijn show gekomen zijn. Met een verlegen lach vol ongeloof vraagt hij meerdere malen wat we hier toch met zijn allen doen. De gunfactor knalt direct omhoog. Hoogtepuntje is zonder twijfel ‘Worry’, de afsluiter van zijn set waarin hij nog één keer over het podium stuitert. Kort na de show twittert hij: “YOOOOOOOOOOOOOOOO #LL16 I THINK I BROKE MY ANKLE BUT IT WAS WORTH IT YOU GUYS HOLY SHIT” en dat is zo’n beetje precies hoe het was. Topshow.

Wegdromen

Het programmeren van het IJslandse Sigur Ros in de grootste tent van Lowlands lijkt an sich een goed idee. De band overtuigt al jaren keer op keer en heeft dan ook een flinke fanbase in ons kikkerlandje weten op te bouwen. In 2008 stonden de IJslanders reeds menig persoon te ontroeren in de, toen nog, Grolsch tent waarbij vele tranen vloeiden. Gaat ze dat deze keer ook lukken? Bij aanvang is één ding direct duidelijk: ontroeren zullen ze vast en zeker gaan doen, maar wel voor een halfvolle Alpha. Visueel gezien pakt de band flink uit. Een hoog bouwwerk met kleurrijke spots en lasers trekken de aandacht van de aanwezige mensen. De bombastische sound, de ingetogen nummers en ouder werk zoals het doordringende ‘E-Bow’ en het opzwepende ‘Festival’ komen keihard binnen en laten het publiek wegdrijven in hogere sferen. Sigur Ros is wellicht iets te experimenteel voor het gemiddelde Lowlands-publiek, hoewel dat na een volle Grolsch eerder totaal niet zo leek te zijn. Goed, we zijn ook acht jaar verder maar één ding is zeker: Sigur Ros verdient meer sfeer dan een halflege Alpha. Volgende keer dus gewoon in de Heineken of misschien zelfs Bravo programmeren.

De nacht in de Bravo wordt deze zaterdag geopend door Nederlands’ trots Weval. Ze gaan voor een heerlijke, opbouwende set om voor sommigen de avond af te sluiten en voor anderen de nacht juist te laten beginnen. Sleutelwoord van de bijna perfecte show is ‘dromerig’: de magische sound van het tweetal komt goed tot z’n recht in ‘Easier’ en ‘Gimme Some’. Houd dit producersduo in de gaten want ze kunnen nog wel eens heel groot gaan worden. Na Weval is de nacht officieel ingeluid en kan het dansen eindelijk beginnen. De X-Ray staat de volledige nacht tot de nok toe gevuld, met bijbehorende tropische temperaturen. Vreemd is dat niet, niemand minder dan Hunee en The Black Madonna maken er een fantastische nacht van met Afrikaanse disco, liters zweet (want ja, zo druk is het), oldschool house en lekkere beats. De X-Ray is deze editie niet zó vol geweest.