De intieme zaal van Doornroosje is het toneel van het voorlopig laatste optreden van Lieberman in Nederland. Met haar man achter de mengtafel is het geluid in vertrouwde handen en dat is merkbaar.

Intiem en persoonlijk

Ondanks dat het podium gevuld is met een grote vleugel, drie violisten, een cellist, een contrabassist en een percussionist die ook nog grote pauken tot zijn beschikking heeft, is het nergens te hard en zijn alle instrumenten prima in het geluidsspectrum waar te nemen. Het publiek zit de muzikanten letterlijk op de lippen. Het licht baart af en toe wat zorgen, omdat de muzikanten hun muziek niet kunnen lezen of omdat Lieberman de gang van de piano naar de kruk met haar gitaar op het randje van het podium in het donker wel heel spannend vindt. Maar voor het publiek is het licht naast de verdere techniek prima in orde.

Lieberman maakt haar optreden tot een heel intieme sfeer. Ze geeft veel uitleg over haar liedjes: inhoudelijk of over de ontstaansgeschiedenis van de composities. Centraal staan natuurlijk de liedjes van haar jongste album, maar er zijn ook uitstapjes naar composities van lang geleden of naar covers van anderen. Zo speelt ze ook het Hollies nummer ‘Busstop’ in een fraaie eigen interpretatie. Alle prijsnummers van het album komen langs in de bijna twee uur durende show. Na de show blijkt ze heel graag een praatje te maken en is uiterst toegankelijk.

Hoogtepunten te over

Het concert kent een aaneenschakeling van hoogtepunten. Wel raken sommige van de composities het luisterend publiek dieper dan andere. Dat laatste komt dan door het verhaal achter het liedje of door de projectie van het bezongen onderwerp op je eigen situatie. Lieberman geeft op het album The Girl and The Cat een kijkje in haar gevoelsleven. Op het podium gaat ze daarin zelfs nog een stapje verder dan de teksten zelf, waardoor ze soms diep weet te raken. Ze heeft gewoon een persoonlijk album gemaakt over gebeurtenissen in haar leven die haar raakten. Zo horen we haar in het titelnummer zingen over de pijn bij de verwijdering van haar dochter toen deze verslaafd was aan drugs.

Ze vertelt ook over haar invloed op de wereldhit van Roberta Flack: ‘Killing Me Softly’ en wat haar inspireerde om het nummer te schrijven. Dat was een optreden van Don McLean en specifiek het liedje ‘Empty Chairs’, dat ze ook opnam voor haar laatste album. Ze werd getipt naar het concert van McLean te gaan in 1969 maar had niet zoveel zin. Toch ging ze en werd gevangen door de pracht van het nummer, waarbij ze het gevoel had dat McLean over haar leven zong. Ze zette dit gevoel om in een gedicht, wat uiteindelijk resulteerde in de opname van het prachtige lied.

Tijdens haar optreden in Doornroosje plakt ze beide nummers aan elkaar in een geweldige uitvoering. Een fantastische onthulling, net als de eerste ontmoeting met Roberta Flack van slechts drie weken geleden. Lieberman bewijst tijdens het afsluitende concert met het Matangi Quartet van heel grote klasse te zijn.