Wie Big Bo ooit aan het werk heeft gehoord, kan bevestigen dat hij weet waar de bluesgitaristen de felbegeerde ‘blues-mosterd’ halen. Omdat de blues-historie zo enorm rijk is en omdat de inspiratie daaruit blijft stralen, heeft dit Nederlands blues-talent een greep gedaan uit de doos met onvergetelijke blues-liedjes uit de jaren ’30 tot en met ’50 en heeft er vijftien voorzien van een Big Bo- interpretatie, die dicht bij het origineel blijven. We moeten wel even terug in de tijd.

Gitaarspel met ervaring

Wie de Delta blues wil spelen maakt het zichzelf moeilijk. De gitaartechniek die nodig is om volmaakt de grote meesters na te spelen is van een zo hoog niveau dat sommigen, volgens de legende, daarvoor hun ziel moesten verkopen aan de duivel. Dat laatste heeft natuurlijk betrekking op de legende rond Robert Johnson, maar is ook van toepassing op meerdere iconen uit zijn tijd en daarna. Brocken speelt al zo’n dertig jaar gitaar en dat is hoorbaar. De vingervlugheid, die hij nodig heeft voor deze muziek, gaat hem schijnbaar gemakkelijk af.

Als je ooit een concert hebt bijgewoond van Big Bo, dan heb je kunnen beleven dat deze gitarist makkelijk lijkt te spelen. Zonder problemen tovert hij diverse benaderingen van hetzelfde liedje uit zijn instrument; hij laat de ene bekende riedel na de andere klinken, zodat duidelijk is waar het verschil zit in de bewerking van hetzelfde liedje. Als je dat kan moet je niet alleen over een behoorlijke dosis talent en ervaring beschikken, maar ook een uitstekend muzikaal gevoel ontwikkeld hebben. Om nog maar te zwijgen over de vingervlugheid: je mag niet over je vingers struikelen in zo’n presentatie.

Prima reisgenoot

De tijdreis op Traveling Riverside begint met een liedje van Charley Patton, getiteld ‘Pony Blues’ en eindigt met ‘Grinnin’ In Your Face’ van Son House. Onderweg maken we een tussenstop bij ‘Devil Got My Woman’, dat geschreven is door Skip James en te boek staat als het favoriete liedje van Bo.

Natuurlijk kan niemand in de blues, zelf Big Bo niet, om grootheden als Muddy Waters, Robert Johnson, Leadbelly en Blind Willie McTell heen. McTell en Waters worden op dit album zelfs vereerd met uitvoeringen van twee composities elk. Meestal horen we Big Bo alleen, maar af en toe wordt het mondharmonicaspel van Ruurd ‘Skinny Dog’ van der Vegt toegevoegd. Van der Vegt ’s stembanden horen we zelfs in de achtergrondzang van ‘Pick A Bale Of Cotton’ van Leadbelly. Dat is een van de meest in het oor springende liedjes als het gaat om de Mississippi Delta, waar de blues haar oorsprong heeft.

De reis die Big Bo ons geeft langs de oorsprong van de blues is aangenaam. Het gitaarspel van de meester is uitmuntend. Dat Big Bo geen donkere voorouders heeft, is hoorbaar aan de soms iets te zoetgevooisde stem, maar dan roepen de liedjes vanzelf de herinnering op aan de rauwe stemmen uit het verleden. Met deze braampjes op de stem, of een wat ruwere benadering, zou een sterproducer het volgende album van Big Bo meer kunnen laten kleuren. Voor de honger naar de historie van de liedjes mag er dan ook wat meer informatie toegevoegd worden.

Tot die tijd zullen we zeker vaak de fijne reis door de blueshistorie herhalen door het draaien van Traveling Riverside: een prima reisgenoot, kan ik u verzekeren en dus ook aanbevelen!

Live in Nederland:
13 maart, P79, Den Bosch
20 maart, Café Goei Volluk, Cuijk