Het lijkt een onmogelijke combinatie: deze drie wereldmuzikanten in één recensie. Toch hebben ze in wat ze ons voorschotelen allen een aandeel van traditie. Ze maken muziek met een sterk gevoel van vandaag met daarnaast een portie traditie die de muziek meedraagt naar onze tijd. Er is niets zo belangrijk als traditie te vertalen naar de huidige tijd om het verder te laten groeien en door te geven aan een nieuwe generatie.

Sara Correia

De jonge fadozangeres Sara Correia heeft in Lissabon al hoge ogen weten te gooien met haar zangkwaliteiten. Reeds vanaf haar veertiende is ze op het podium te vinden. Ter promotie van de release van haar debuutalbum stond ze in februari op het podium van Het Lantarenvenster te Rotterdam. Ze liet in dat optreden duidelijk merken dat ze zeer zelfverzekerd en met een enorme dosis talent de fado bezingt. De uitdrukkingsvaardigheid en de voordracht van Correia doet absoluut niet vermoeden dat we hier te maken hebben met een debutante. Haar optreden voelt aan als van een zeer ervaren fadozangeres. Het album, dat haar eigen naam draagt, kwam al wat eerder uit in Portugal. In Nederland volgde het album het moment van haar optreden. De belofte van een goede performance was haar al vooruitgesneld. Correia kon dan ook rekenen op een goed gevulde zaal met liefhebbers van het fadogenre, die aan haar lippen hingen.

Op het podium geeft ze ook haar bandleden de gelegenheid om met haar te schitteren. Zo zingt ze een liedje terwijl ze naast het gitaargenie Ângelo Freire zit, en haar stem het instrument van Freire begeleidt. Vervolgens verruilt ze haar plaats om bij de andere muzikanten van de band een lied te zingen en zij sterker in de schijnwerpers worden gezet. Alles lijkt net als op haar album in dienst te staan van de fado met als middelpunt de stem van Correia. Laten we hopen dat we ook in ons land nog veel gaan horen van deze dame.
Voorlopig zullen we het met de herinnering aan het optreden moeten doen en het album dat een mooi souvenir is. Het album bevat naast klassiekers uit de fado ook oorspronkelijke composities. Deze mix maakt ons nieuwsgierig naar wat deze dame ons nog meer zal gaan brengen.

Deleyaman

Sentinel is een internationale ervaring met Frans inslag en een zeer uitdagende afdronk om meer van deze artiesten te gaan ontdekken. Het album opent met een spannende, warme en bezwerende sfeer. De Franstalige zang past heerlijk in het warme bad van de sound van Deleyaman’s nieuwe album Sentinel. Het tweede nummer is in het Engels gezonden met een timbre dat Tindersticks ademt. ‘Keep the Light’ heeft een Engelse tongval met een duidelijk Frans accent, dat met de damesstem met een lichte Franse zucht in de zanglijnen heel verleidelijk klinkt.

‘Electric Sky’ heeft een hartslag als beat en een opbouw, die als mysterieus gekenmerkt kan worden, om vervolgens met de mannenstem in een langzame aanloop en een lugubere ondertoon de luisteraandacht te blijven opeisen. De tekst spreekt over een slaapliedje, maar de angst grijpt je eerder naar de keel door de sfeer met dissonanten. De spanning blijft die van een griezelig spookhuis houden. Het klankbeeld bevat elektrische gitaar, zingende en schrapende zaag, percussie, bas, toetsen en blazers. Heel compleet en verzorgd eindigt de compositie in een wegstervend geluid, dat een tikje overvloeit naar het volgende nummer: een langzaam opgebouwde compositie ‘De roses vermeilles’ met opnieuw een Franse tekst. De zang doet een tikje denken aan een Frans chanson: een fijn gezongen tekst in een bad van toetsen, lichte strijkers en subtiele baslijnen. Er hangt een bevangende sfeer, die rust geeft na het griezelige stuk. De sfeer is omgeslagen en het tempo ultralaag. De muziek van Deleyaman is van een prachtige afwisseling.

Damir Imamovic

Het album van Damir Imamovic wordt in een heel bijzondere tijd in onze wereld uitgebracht. Zijn tournee rond deze release wordt verschoven naar het najaar. Zoals hij in een videoboodschap laat weten, zitten velen thuis te smachten naar nieuwe muziek. Imamovic ledigt die nood met een heel bijzonder album: Singer of Tales is een bijzondere plaat, die zijn talent zeker recht doet. Bij het beluisteren komen ook referenties naar Tsjechische muziek naar boven. Luister in dat geval ook eens naar Jaromir Nohavica en in het bijzonder naar zijn geweldige album Tak Me Tu Mas van alweer zo’n acht jaar geleden. Dezelfde Tsjechische invloeden zijn terug te vinden op het album van Imamovic.

Imamovic wordt in eigen land de koning van de seydah genoemd: de traditionele muziek van Bosnië die verwant is met de Portugese fado en de Griekse rebetika, maar Imamovic versnijdt deze muziekstijl met invloeden uit Iran en India. Het amalgaam van deze muziekstijlen vult Singer of Tales. Het is deels traditioneel en deels een heel eigen stijl. Op het album werkt deze zanger samen met niet de minste talenten uit de muziekwereld. Bassist Greg Cohen (John Zorn, Tom Waits, Ornette Coleman) wordt bijgestaan door een van de bekendste solisten op de kemenche uit Turkijke, Derya Türkan (Kudsi Ergüner, Erkan Oğur). Ook de virtuoze violiste Ivana Đurić valt op, die tot de meest opvallende instrumentalisten van de eigentijdse seydah behoort. Ook voor de productie liet hij niets aan toeval over door Joe Boyd samen met Andrea Goertler aan de knoppen te zetten.

De verleidelijke en originele akoestische mix van geluid is aangenaam. Singer of Tales vertelt een nieuw verhaal met een oude ziel vanwege de traditionele elementen uit Bosnië, versneden met vele andere invloeden. Imamovic is onze reisgids op deze culturele ontdekkingsreis die, hoe vaker je hem tot je neemt, steeds beter gaat smaken en passen in de muziekbelevenis.