After Talk is vooral je eigen belevenis

Dit jaar is het thema ‘De zoektocht naar hedendaags spektakel’. De dans- en performancekunstenaars gaan op zoek naar verrassende – en vaak erg fysieke – manieren om met het publiek te communiceren. E�n van de performers die een andere manier gevonden heeft, is Paz Rojo. Samen met danser Ricardo Santana and muzikant Dr. Kurago stelt ze een vraag over het fenomeen After Talk. Waarom is er een After Talk en hoe ervaren het publiek en de performers een After Talk.

Talk after talk

Samen met Ricardo Santana componeerde Rojo de performance After Talk. Het welbekende ‘nagesprek’ staat centraal. Het moment waarop een publiek samenkomt om onder leiding van een gespreksleider terug te blikken op de voorstelling die ze samen beleefden. ‘Wij kwamen op het idee nadat we op de bi�nnale in 2007 getuigen waren van een bijzondere After Talk. Twee makers werden ge�nterviewd. Hoewel ze allebei even succesvol zijn, had de ene maker niks te vertellen en bleef de andere maar doorpraten’, vertelt Santana. ‘Het was vreemd om te zien.’ Rojo vult aan: ‘Meestal voegen After Talks niks toe aan het werk van de maker wat het publiek net heeft gezien. Het werk zegt genoeg. Wat het publiek ziet en ervaart in een voorstelling is gebaseerd op zijn eigen ervaring in wat hij heeft gezien, meegemaakt en zijn achtergrond. Vanuit die gedachte vroegen wij ons af: voor wie is een After Talk bedoeld?’

Reconstructie

In After Talk is het nagesprek de voorstelling, ze reconstrueren hun ervaring en het maakproces en zoeken een herbeleving. Door middel van koptelefoons zijn ze van het publiek afgesloten en luisteren naar hun eigen stem die hen het verhaal vertelt. Ze zitten in een eigen wereld. Bijna autistisch bewegen de dansers zich over het toneel. ‘Het lijkt voor het publiek misschien dat we elk ons eigen ding doen, maar dat is niet zo. De gehele voorstelling staan we in verbinding met elkaar, alleen kunnen we elkaar niet horen’, vertelt Rojo.

‘De techniek speelt een belangrijke rol in het stuk. Het is als het ware de mediator tussen ons en het publiek. Het maakt dat wij via onze ogen kunnen communiceren met het publiek’, aldus Rojo. ‘We bewerken het publiek met onze ogen. De voorstelling is als een traditioneel stuk met een begin, middenstuk en einde. Een stem vertelt tijdens de voorstelling drie keer op welk moment wij dansers zijn.’ Oscar Villegas alias Dr. Kurago is verantwoordelijk voor de muziek tijdens de voorstelling: ‘Ook ik heb een koptelefoon op en ben helemaal in mijn eigen wereld.’

‘Oorspronkelijk gebruikten we de koptelefoons voor onszelf tijdens het oefenen’, vertelt Santana over het gebruik ervan. ‘Uiteindelijk zagen we dat het goed was om ze ook tijdens de voorstelling te gebruiken. Wij krijgen een andere attitude door het gebruik van de koptelefoons en tegelijk worden we bijna autistisch omdat we helemaal afgesloten zijn.’

Interessant proces

Rojo: ‘Het idee voor deze voorstelling ontstond al in september 2007. Ricardo en ik hebben het zitten schrijven en bewerken. Pas vorig jaar september zijn we begonnen met repeteren. We hebben het stuk een keer in Madrid gespeeld. Woensdag is de premi�re. Sinds Madrid is het stuk erg veranderd om zo de mensen meer betrokken te laten raken bij de voorstelling en ook meer duidelijkheid te geven.’ De drie vonden het werken aan het stuk een erg interessant proces. ‘We hebben zoveel gegeven en geleerd.’

Ook Rire van Antonia Baehr stond op het Something RAW festival. De recensie kan je hier lezen.

�