14e Internationale Impro Theater Festival
.
Theater zonder script met het publiek als inspiratiebron. Dat is de rode draad tijdens het veertiende Internationale Impro Theater Festival in het Rozentheater. Van maandag 19 tot en met zaterdag 24 januari is het iedere avond voor zowel het publiek als de spelers weer een verrassing hoe de avond verloopt. Het festival verwelkomt dit jaar, naast acteurs van gastheer Theatersport Vereniging Amsterdam (TVA), impro-gezelschappen en acteurs uit de Verenigde Staten, Oostenrijk, België, Finland, Libanon en Frankrijk.
De voorstellingen duren tot en met zaterdag 24 januari in het Rozentheater.
Lees nu de recensies:
Guest Shake | Catch me if you can | Introductie
Het is de avond van de Libanezen van de Lebanese Street Theatre Group en de Finnen van ‘Stella Polaris’. Dit keer niet gemengd. De twee groepen elk een uur om alles uit de kast te halen. Zij zijn niet de enige die moeten improviseren. Ook de twee muzikanten die hen begeleiden moeten snel reageren op alles wat op de vloer gebeurt. Met het uitnodigen van bezoekers op de vloer willen de Libanezen het publiek laten ervaren dat improviseren niet eng is. En dat ook zij zonder probleem een korte scène kunnen spelen. Met het risico dat een bezoeker grappiger is dan de vier leden van de groep. Wanneer ze voor een scène in de hammam een jongen uit het publiek halen, steelt hij vanaf het begin de show. Als masseur heeft hij duidelijk andere plannen met zijn cliënt dan masseren. Hij krijgt de lachers gelijk op de hand door met een gretige blik naar de vrouw op de stoel voor hem te kijken. Als hij even later ook met zijn handen zogenaamd richting haar borsten gaat, zijn het applaus en de rozen voor hem. De Libanezen hebben het nakijken en kunnen de indruk van deze improviserende bezoeker niet meer uitwissen.
Bij de vijf Finnen draaien alle scènes om de woorden ‘de waarheid’. Tijdens het spelen ontstaat een korte musical rond een schrijfster. Al is musical een groot woord, want de liedjes bestaan voornamelijk uit het herhalen van één zin, hier en daar aangevuld met een korte tweede zin. Het lukt de Finnen een einde te maken aan het hilarische verhaal dat alle kanten opgaat en waarin zij soms even zonder tekst staan. Voor de bezoekers die overtuigd zijn dat ook zij beschikken over improvisatietalent is er na de shows een open stage. Misschien zien we één van hen volgend jaar terug op het vijftiende International Improvisation Theatre Festival.
Terug naar boven
Een boksring, twee teams, 28 enthousiaste fans die hun teams aanmoedigen, een gladde MC, een strenge scheidsrechter en een tikkende klok. Dit is Catch-impro, een spectaculaire improvisatie format, waarbij de teams opdrachten krijgen die verschillen in tijd, genre en aantal spelers. Yann van de Branden, Vlaams acteur/directeur Quicksilver Productions, moet als strenge scheidsrechter de twee teams in de gaten houden en de orde handhaven. De teams bestaan uit spelers uit de verschillende landenteams. De rol van het publiek blijft tijdens deze Catch-impro beperkt tot het stemmen geven voor het winnende team met behulp van de rode of witte kaart. Het valt voor de scheidsrechter nog niet mee de spelers in toom te houden. Ze zijn het niet eens met zijn beslissingen of weten een scène zo verwarrend te maken dat de scheidsrechter de draad kwijt is.
Wanneer de spelers de opdracht krijgen om een scène te spelen in de trant van ‘Lord of the Rings‘ weet het Rode team het publiek flink te laten lachen. In een chaotische scène zoeken ze naar een levende man voor de prinses. De geïntroduceerde tovenaar gebruikt de witte pompons van de Witte team-fans om zijn baard en haar extra kracht bij te zetten. Ook de opdracht ‘At that same moment in Beirut‘ is een aaneenschakeling van chaotische en hilarische improvisatie. Maar daar hebben de Libanese spelers een verklaring voor: het is Beirut en daar is het chaos. De fans van beide teams juichen enthousiast bij ieder optreden van hun team. Het is een positieve avond. De fans mogen alleen aanmoedigen en geen negatieve geluiden naar de tegenstanders maken. Tussen de verschillende rondes paradeert rondemiss Susie verleidelijk heen en weer met de ronde borden. De gladde MC en zijn hulp Ruben houden de stand bij. Het Witte team sleept uiteindelijk de meeste punten binnen. Door de indrukwekkende afsluitende musical over het missen van de barbecue, vergeet de scheidsrechter de winnaar bekend te maken en verdwijnen de winnaars zonder huldiging van de vloer.
Terug naar boven
Introductie
19 januari
Zelf omschrijven Raffi Fegahli (Street Performance Group uit Libanon) en Rod Ben Zeev (TVA) hun keuze voor improvisatie met ‘we zijn te lui om een tekst uit ons hoofd te leren’. Of dat ook geldt voor de andere spelers tijdens het Internationale Impro Theater Festival is niet met zekerheid te zeggen. Maar lui zijn alle spelers zeker niet. Ze rennen en springen over elkaar heen tijdens de volledig geïmproviseerde scènes. De avond bestaat uit twee gedeeltes. Voor de pauze hebben de verschillende teams tien minuten om zich voor te stellen: Verenigde Staten (3 for all), Finland (Stella Polaris), Libanon (Street Performance Group) en Frankrijk (Inedit). Dan blijkt al hoe verschillend de teams zijn. De Libanezen halen enkele bezoekers op het toneel om zelf te improviseren, terwijl de Finnen en de Amerikanen in tien minuten een verhaal vertellen. Op basis van suggesties van het publiek spelen ze na de pauze tijdens de theatersport in gemengde landen teams komische, ontroerende en muzikale scènes.
De jury bestaat uit drie ‘serieuze’ rechters. Door het gooien van rozen kan het publiek hun bewondering laten blijken voor mooie momenten en het mag met natte sponzen naar de rechters gooien als blijk van afkeuring van hun beslissing. Daar maakt het publiek gretig gebruik van. Vooral rechter Tim Orr (3 for all) heeft het zwaar te verduren. Zijn opmerking ‘the chickensounds of the public are impropiate‘ leveren hem steeds een regen van sponzen op. Behalve de voorstellingen krijgen de spelers overdag gezamenlijke workshops. Rod: ‘Ik heb van de andere spelers fysieke spelletjes geleerd. Ik ben meer verbaal dan fysiek, maar van de andere spelers heb ik uitwisseling in bewegingen overgenomen.’ Raffi heeft veel nieuwe dingen geleerd en neemt ze mee voor de crewleden die in Libanon zijn achtergebleven. De beide mannen zijn het erover eens dat de beste grap niet in een zin zit, maar dat het in de natuurlijke opbouw van de sfeer tijdens een scène zit: ‘Wanneer je het verrassende effect in ogen van je medespeler ziet, weet je dat het goed is.’
Terug naar boven