Eén en al verleiding en verrassing
~
Het is inmiddels bekend wie het EK heeft gewonnen en het weer hebben zelfs wij bij 8WEEKLY niet in de hand. Wat we wel kunnen doen is vanaf deze plek verslag doen van wat ’s lands grootste terras – momenteel toe aan de achttiende editie – in petto heeft. De Parade staat nog tot en met 17 augustus in het Martin Luther Kingpark in de hoofdstad. Laat je verleiden tot een spannende reis langs theater, dans, muziek, film en beeldende kunst en geniet tussendoor van allerlei culinaire hoogstandjes.
Lees nu de recensies van:
Ai Jij Ei – Zure Room | Open deuren naar geluk – Mondo Leone | Zie hier: de mens! – Jacqueline Boot en Gonny Gaakeer | Bouillabaisse – St. ’t Beemstervarken | NIET VOEREN! – Vrienden van de Dansmuziek | Het onvriendelijke circus – Mr. Jones | De G van Gezelligheid – Ellen ten Damme en band | Wie is er bang voor de dood? – Alix Adams en Kim Scheerder | An en Ergün’s samenzang – Marjan Luif en Marcel Mutsers | Ferry & Fred’s frikandellen festival – Firma Maagzuur | Lost&Found – Daniel van den Broeke en Erik van Welzen | Mourir d’aimer – Géraldine Verhoeven | Nog meer goeie grutten – Rob en Emiel | 8WEEKLY zag eerder
Vertrouw nooit een kip
Ai Jij Ei – Zure Room
DeLuxe, Parade Amsterdam • 14 augustus 2008
Waar twee kukels vechten om één chick, is er één de verliezer. Alleen: in de voorstelling Ai Jij Ei is niet alles zoals je verwacht. Uitgangspunt van de voorstelling is dat niets is wat het lijkt: verrassingen liggen altijd op de loer. In deze bizarre lovestory is de uiteindelijke winnaar niet de winnende haan.
Als sexy kip brengt Natalie Heevel met haar felrode lippen en haar kippenborstje op haar erf het hoofd van Collin van den Broek, de rock’n roll-haan H. de Voorste, op hol. Na wat over en weer geflirt en een energieke paringdans, gaat de stoere haan helemaal op in zijn eigen ijdelheid. Als hij doorheeft dat hij niet de enige haan op haar erf is, gaat hij het gevecht aan met indringer Daan Colijn. Op het eerste gezicht verliest hij het duel, maar dan blijkt achteraf dat hij toch geen verliezer is. Hij is de grote winnaar als zijn opponent het leven laat in de ren van het moorddadig lekkere kippetje.
Ai Jij Ei is een fysieke voorstelling voor alle leeftijden van het gezelschap Zure Room. De drie dansers springen en rennen zonder een woord te zeggen over de kleine tentvloer. Soms betrekken ze de bezoekers even bij hun spel. Het trio combineert mime, dans en spel met humor, verbazing en ontroering. De kracht van de voorstelling zit hem in de mix van subtiele grappen en doordenkers en de creativiteit met beeld. Maar ook de cartoonachtige gezichten en de mimiek van de kip en H. de Voorste zorgen voor dat beetje extra. Het is alsof je kijkt naar een cartoon; de tekstballonnen met uitroepen, lampjes en andere tekens verschijnen in je gedachten automatisch schuin boven de spelers. Ai Jij Ei is een typische Paradevoorstelling: snel, luchtig, fysiek en vol humor. In vijftien minuten brengt het trio je een meeslepende lovestory met een verrassende wending en een bot eind. Net genoeg om te denken dat het verhaal naar meer smaakt. (Mariëlla Pichotte)
Terug naar boven
De toonladders van geluk
Open deuren naar geluk – Mondo Leone
Paradetent 1, Parade Amsterdam • 14 augustus 2008
‘Geluk is de persoonlijke beleving van kwaliteit’, is de definitie van geluk volgens filmmaker, muzikant en verhalenverteller Leon Giesen oftewel Mondo Leone. Een van zijn ‘Open Deuren naar Geluk‘.
Foto: Niels Stomps
Aan de keukentafel in zijn huis in Utrecht kwam Mondo Leone begin dit jaar tot een conclusie. Na vier jaar op de Parade moest hij toch een keer een echte voorstelling met een begin en een eind maken. En het liefst een verhaal dat rond is en eindigt met het begin. De afgelopen jaren stond Giesen op de Parade met Mondo Leone Greatest Hits. Voorstellingen die kronkelden en krulden en vooral een verzameling waren van leuke liedjes, verhalen en filmfragmenten. Met ‘Open Deuren naar Geluk‘ probeert hij het dit keer anders te doen. Via het bekende do-re-mi van de toonladder neemt hij ons mee op een reis langs een aaneenschakeling van vrolijk makende korte liedjes, filmfragmenten, kronkels, theorieën en anekdotes. Te beginnen bij de do van de loopvogel dodo in de vitrine van het Westfries Museum in Hoorn. En de resten van een Eskimo die 200 jaar geleden dood in zijn kajak is gevonden in de Noordzee. Een beeld dat hem niet meer loslaat. Geregeld noemt hij de Eskimo in zijn verhaal. Giesen bekent dat hij hem het liefst zelf naar Groenland terugbrengt. Na de si van de toonladder is hij weer terug bij de do. Giesen eindigt hier met het gedicht ‘Achterlangs’ van dichter en liedjesschrijver Willem Wilmink. Dit gedicht geeft volgens de muzikant het verlangen naar huis het beste weer. Het gedicht is te treurig om mee te eindigen. Giesen sluit daarom af met een filmpje waarin zijn eigen gedicht in steen wordt gehakt. Een gedicht met de titel en het woord ‘NU’.
Mondo Leone noemt zichzelf een gekke man en neemt zichzelf voortdurend op de hak. Met zijn gekke kronkels en theorieën weet hij de lachers van het publiek voortdurend op zijn hand te krijgen. Zijn vrolijke en gevoelige liedjes raken je recht in je hart. Als je niet al vrolijk of gelukkig was toen je de Paradetent binnenliep, dan ben je het wel als je weer weggaat. Mondo Leone is net als zijn liedjes: vrolijk, maar op zijn tijd ook heel gevoelig. We moeten dus niet gek opkijken als we binnenkort in de krant lezen dat L.G. te U. op Schiphol is opgepakt met de resten van een mummie. Op weg naar Groenland. (Mariëlla Pichotte)
Terug naar boven
Een gevecht om macht
Zie hier: de mens! – Jacqueline Boot en Gonny Gaakeer
’t Zaaltje, Parade Amsterdam • 14 augustus 2008
Foto: Vincent Mentzel
Ondanks de storm, de vallende takken en het feit dat een heel stuk van het Paradeterrein is afgezet met roodwit lint, is het publiek toch in groten getale naar de Parade toegekomen. Zelfs nadat de hoofdingang is afgesloten, druppelen de bezoekers binnen. Zie hier de Parademens. Diehards en echte liefhebbers. Maar helaas voor Jacqueline Boot en Gonny Gaakeer weten ze de bezoekers hun tent voor de voorstelling Zie hier: de mens! niet te vinden door de vele afzettingen. ’t Zaaltje staat uit het zicht achter de afgezette kassa en het filmzaaltje van de Volkskrant. Maar wie de tent toch weet te vinden, staat een mooie voorstelling te wachten. Zie hier: de mens! is gebaseerd op het verhaal Baas boven baas van de naoorlogse Oostenrijkse auteur Peter Handke. Het is een oog- en oorgetuigenverslag van een geluidloze confrontatie tussen een boer en zijn knecht. In de oorspronkelijke voorstelling uit 1969 geeft Handke de spelers geen woorden om hun machtsstrijd uit te vechten. Het stuk bestaat uit een lange regieaanwijzing voor twee zwijgende acteurs. Boot en Gaakeer kunnen daarentegen hun mond nog geen vijf minuten stilhouden. De regieaanwijzingen die zij op band hebben opgenomen, stoppen ze voortdurend om een anekdote of een ingeving te vertellen of om ruzie te maken over het vorige. Uiteindelijk komt Boot in opstand tegen de bazigheid van Gaakeer en snoert haar letterlijk de mond om zich uit te leven op het nummer ‘Love Today’ van zanger Mika.
Zie hier: de mens! is een gevecht met de macht als inzet. Een gevecht tussen de boer en zijn knecht, maar ook tussen de twee actrices. Wie heeft het nu eigenlijk voor het zeggen en mag de ander daar wel tegenin gaan? Het is, zoals de titel zegt, zie hier de mens in zijn puurste vorm als het gaat om macht. De twee actrices zijn één met hun rol. Gaakeer speelt de boer en blijft de hele voorstelling bazig kijken en doen. Terwijl Boot de rol van de onderdanige knecht en hulp op zich neemt. De Boot en Gaakeer doen hun best om het publiek de beginselen van Handke bij te brengen, onderbroken en voorzien van hun eigen interpretaties. De onderbrekingen en de vele eigen interpretaties voorkomen dat de voorstelling zwaar en saai wordt. Zie hier: de mens! is een luchtige voorstelling met twee sterke actrices. (Mariëlla Pichotte)
Terug naar boven
Wolven onder mantelpakjes
Bouillabaisse – St. ’t Beemstervarken
Werkteater 2, Amsterdam • 10 augustus 2008
Drie vrouwen komen bij elkaar op de thee. Ze zien er netjes uit en lijken erg geciviliseerd. Zolang ze met hun drieën bij elkaar blijven, zijn ze heel beleefd, maar als er eentje uit beeld verdwijnt, roddelen de andere twee alsof hun leven ervan afhangt. Zo zie je maar weer dat onder nette mantelpakjes heuse wolven schuilgaan.
De drie vrouwen hebben elkaar al een tijd niet gezien en hebben dan ook veel bij te kletsen. Maar als één vrouw de anderen over de slechte bedprestaties van haar vriend hoort praten, komt alles op scherp te staan. Ze worden vinnig en het is moeilijk dat te doorbreken. Als het zusje van een van de vrouwen echter opeens aan komt zetten, wordt hun aandacht compleet op haar gevestigd. Naast de ‘saaie’ levens van de vrouwen, is deze jongere vrouw trendy en lijkt ze te doen wat ze wil. Ze is prostituee, maar alleen omdat ze het zelf wil. Later blijkt echter dat het niet zo goed met haar gaat; ze heeft haar minnaar ontvoerd omdat hij haar in de steek wilde laten en heeft hem in een kist meegenomen. Alle woede die de vrouwen in zich hebben, projecteren zij op deze man. Op het moment dat alles toch goed lijkt te komen, gaat het alsnog helemaal fout.
Foto: Vincent Mentzel
In Bouillabaisse worden de geslachten omgedraaid: alle vier de vrouwen worden gespeeld door een mannelijke acteur (Kees Boot, Arend Brandligt, Herman Egbers en Bart Oomen) en de enige man door een vrouwelijke (Barbara Pouwels). De spelers proberen alle maniertjes van het andere geslacht na te doen, wat al snel sterk overdreven lijkt. Zo zijn de vrouwen over de top vrouw, en de man de meest asociale die je tegen kunt komen. Dit concept is erg grappig, aangezien de vrouwen hier wraak nemen op een man. Door op deze manier te spelen met de karakters, laten de acteurs een ander beeld zien van bepaalde gewoonten van vrouwen en mannen. Op het moment dat mannelijke acteurs vrouwen spelen, lijkt alles al snel overdreven, terwijl dat bij vrouwelijke acteurs minder het geval was geweest. Het laat je dus kritischer nadenken over de manier waarop mensen met elkaar omgaan.
Bouillabaisse is, na een wat langdradig begin, humoristisch en laat je tegelijkertijd nadenken over de verhoudingen tussen mannen en vrouwen. (Fenna Vlekke)
Terug naar boven
De mens in de aap
NIET VOEREN! – Vrienden van de Dansmuziek
De Rups, Amsterdam • 10 augustus 2008
‘Als je naar me kijkt, voel ik dat door mijn hele lichaam, ik krijg overal tintelingen. Wij hebben contact met elkaar, wij hebben een band!’, zegt een vrouw vol passie en enthousiasme. Het is een liefdesverklaring, een hunkering naar iemand die dichtbij haar is, maar toch ook zo ver weg. Maar dit gaat niet om zo maar iemand, eigenlijk gaat het niet eens om een persoon. De vrouw is namelijk verliefd op een aap.
Foto: Bregje van den Berg
Een verzorger in een dierentuin (David Goddyn) heeft de verantwoordelijkheid voor twee mensapen. Een van de twee is opeens verdwenen en blijkt later gestolen te zijn door een vrouw (Chava voor in ’t Holt). Zij ziet deze aap (Klemens Patijn) als haar grote liefde en wil dat hij model staat voor een kunstwerk dat ze in opdracht van de regering moet maken. Maar ze wil ook dat de aap bij de onthulling van het kunstwerk is en daarom besluit ze hem zo te scheren en te kleden dat hij door kan gaan voor een mens. Wonderbaarlijk genoeg trappen de mensen erin. De aap wordt gezien als een man van weinig (lees: geen) woorden, met doeltreffende manieren om zijn mening te verkondigen. Men gaat in hem een belangrijk figuur zien en dat is waar het uit de hand loopt. Want hoe lang kan de aap in hem weggedrukt worden?
De voorstelling is van begin tot eind erg hilarisch. Zo slaat het nergens op dat niemand merkt dat het om een aap gaat en niet om een mens. Daarnaast wordt op een leuke manier verwezen naar gebeurtenissen en films. Zo doet de liefdesverklaring van de vrouw sterk denken aan het voorval in Blijdorp met de aap Bokito. Ook hier ging het om een vrouw die – door het oogcontact – dacht een innige band te hebben met een aap. Verder wordt gerefereerd aan de film Ghost: als de vrouw bezig is met boetseren, gaat de aap achter haar zitten en wordt Unchained Melody afgespeeld.
Vooral Klemens en Klavertje Patijn – die de mensapen spelen – spelen erg goed. Ze kijken niet-begrijpend uit hun ogen en hun hele lichaamsbeweging straalt ‘aap’ uit, bijvoorbeeld doordat ze op handen en voeten lopen. Ook al moet het mannetje zich voordoen als een mens, nog steeds zie je aan de manier waarop hij loopt dat hij dat niet is. Wat verder heel knap is, is hoe alle acteurs moeiteloos van rol kunnen veranderen. Zo is er een scène waarin de vrouw en de aap op een feest zijn, waar steeds nieuwe mensen met ze komen praten. Al deze mensen worden vertolkt door Klavertje Patijn en David Goddyn, wat heel geloofwaardig wordt gedaan.
NIET VOEREN! is een erg onrealistische, maar ook erg grappige voorstelling. De acteurs zorgen ervoor dat je van begin tot eind gefascineerd naar ze kijkt. (Fenna Vlekke)
Terug naar boven
Zo ongemakkelijk mogelijk
Het onvriendelijke circus – Mr. Jones
Brandtoren, Amsterdam • 10 augustus 2008
Foto: Vincent Mentzel
Bovenin de Brandtoren op de Parade is een uiterst onvriendelijk circus te vinden. Het bestaat uit één man, genaamd Mr. Jones, die zijn best doet het het publiek zo ongemakkelijk mogelijk te maken. En dat lukt. Want hoe lang kun je naar iemand kijken die tot het uiterste gaat en zichzelf constant pijn doet?
Mr. Jones is een aparte man: alle kunstjes die hij wil laten zien, mislukken, maar toch blijft hij stug doorgaan. Van een ballon die hij opblaast tot die ontploft via glas waar hij op wil springen, tot een fles die hij tussen zijn arm kapot maakt. Na elk onderdeel heeft hij wel weer een blessure opgelopen. Zijn arm zit al snel in een mitella en zijn been in het gips. Maar hij blijft vriendelijk lachen en probeert zich niet gewonnen te geven.
Hoe ongemakkelijk kun je het publiek laten voelen? Dit moet voor Mr. Jones een van de belangrijkste vragen zijn geweest. Zo stelt hij pijnlijke momenten zo lang mogelijk uit, zodat de spanning steeds meer voelbaar wordt. Hij doet er bijvoorbeeld erg lang over om de ballon tot ontploffing te brengen. Elke keer als hij flink blaast, kan die kapot gaan en veel mensen moeten daar zenuwachtig om lachen. Als hij dan ook nog eens de ballon vlak boven het publiek houdt, wordt de spanning bijna ondraaglijk. Later pakt hij een touw met een lus, die hij over een balk smijt en terwijl hij met één voet op glas staat, stopt hij zijn andere voet in die lus. Een baksteen die hij laat branden legt hij op zijn voet, waarna hij een bijl pakt om de baksteen door midden te splijten. Dit is pijnlijk om naar te kijken en natuurlijk gaat het ook mis, waardoor het allemaal nog langer duurt.
Mr. Jones krijgt het voor elkaar iedereen uiterst ongemakkelijk te laten voelen in zijn onvriendelijke circus. In die zin is het zeker een geslaagd concept. Alleen zit alles wel heel simpel in elkaar. We gaan van het ene kunstje naar het andere en dat is het dan ook wel. Verder is de voorstelling opeens abrupt afgelopen, waardoor je verslagen de ruimte verlaat. (Fenna Vlekke)
Terug naar boven
Gezellige, Goede Gig van Ten Damme
De G van Gezelligheid – Ellen ten Damme en band
Werktheater, Parade Amsterdam • 7 augustus 2008
Gelachen, Genoten, Gek en Gevoelig. Zo veel woorden beginnen met de G en Ellen ten Damme brengt ze samen op de Parade in De G van Gezelligheid. Al voordat Ten Damme de tent op zijn kop zet, is het gezellig. Een klein meisje op blote voeten vermaakt het binnenstromende publiek tussen de instrumenten van de band met radslagen en een handstand in ruil voor applaus. Ze laat zich door niemand wegsturen of op andere gedachten brengen. Maar zodra de laatste bezoeker is gaan zitten en de band opkomt, is het kleine meisje verdwenen. Zo moet Ten Damme tientallen jaren geleden vast ook zijn begonnen.
Met het nummer ‘Ik heb geen zin om op te staan’ van Het trapt ze de voorstelling af. Om vervolgens in een tirade te roepen dat het gezellig moet zijn omdat het haar feestje is en we nog niet weg mogen. Op gedichten van schrijver Ilja Leonard Pfeiffer heeft Ten Damme muziek gemaakt. Dit resulteert in mooie en gevoelige nummers, maar ook lekkere knallers met een goede beat. Moeiteloos switcht de zangeres van stoere rocknummers naar gevoelige en zoete ballads om vervolgens weer een vet rocknummer in te zetten. De G staat ook voor Gegarandeerd Goed, de begeleidingsband van Ten Damme; voor deze gelegenheid hebben de bandleden net als Ten Damme witte overals aan. Hoewel alle muzikanten niet onderdoen voor leading lady Ten Damme is het vooral Jan van Eerd met de vibrafoon en percussie die soms even de aandacht steelt. Achter een grote xylofoon jongleert hij met verschillende stokken om Ten Damme zo goed mogelijk te begeleiden.
De G van Gezelligheid is een muzikale voorstelling waarin Ellen ten Damme weer helemaal op haar plek is. Ze laat zien dat ze een echt multitalent is. Niet alleen zingt en danst ze alsof haar leven eraf hangt, ook speelt ze gitaar, viool en zit ze even achter de piano. Samen met haar band pakt ze je vanaf het eerste moment dat ze opkomt en laat je pas gaan als ze de laatste noot heeft gezongen en gespeeld. En zelfs dan is het nog geen afscheid. Dat is pas na de signeersessie buiten. (Mariëlla Pichotte)
Terug naar boven
Luchtig en toch spiritueel
Wie is er bang voor de dood? – Alix Adams en Kim Scheerder
Studio 7, Parade Amsterdam • 7 augustus 2008
Wie is er bang voor de dood? Aan de opgestoken vingers in de tent te zien, zijn de meeste bezoekers van deze voorstelling niet bang. Wie is er bang voor de dood? is de nieuwste Paradevoorstelling van Alix Adams. Samen met Kim Scheerder kruipt ze in de huid van de zusters Marie-Jeanne en Carolien van Opshoorn, begrafenisonderneemsters. Gestoken in korte zwart-witte jurken leggen de zusters op luchtige wijze de keuzes rond je begrafenis uit.
Het is natuurlijk een Paradevoorstelling, dus tijd voor het publiek om lekker achterover te hangen en alleen maar te kijken zit er niet in. Vanaf de openingscène wordt het publiek actief bij de voorstelling betrokken. Allereerst testen de dames de kennis van het publiek op feiten en weetjes rond begrafenissen en crematie waar je liever niet over na wilt denken. Wie wil nou weten of je schedel uit elkaar spat als je wordt gecremeerd? Of hoe zwaar je as is? En dat je wordt opgegeten door wormen? Op de foute antwoorden geven de zusters tussen neus en lippen een los en soms bijdehand respons. Op het foute antwoord op de vraag hoe warm een crematieoven is, ‘200 graden’, geeft Marie-Jeanne rap het respons: ‘nee, dat is een cake.’
Maar naast grappen en het meedoen op de karaoke-countryversie van Mieke Telkamps ‘Waarheen, waarvoor’ zijn er ook momenten van bezinning. De zusters vertellen het publiek dat Tibetanen het overlijden zien als het doven van de vier elementen: water, vuur, aarde en lucht. De grote zilverkleurige papieren boot op het toneel is het schip dat in de loop van de voorstelling naar die einder zal varen met kleine papieren bootjes die het publiek heeft gevuld met dierbare dingen die ze mee willen nemen naar gene zijde.
Wie is er bang voor de dood? is een luchtige voorstelling die je bewust of onbewust laat nadenken over je eigen heengaan, je wensen en wat je nog wilt doen voordat die dag aangebroken is. Adams en Scheerder brengen een zwaar onderwerp in een licht jasje. Hilarische momenten en samenzang worden in deze voorstelling afgewisseld met spirituele inzichten. Misschien is de dood wel niet het eindstation, maar juist een nieuw begin. Als een schip dat aan de horizon aan ons blikveld verdwijnt, maar aan de andere kant van de wereld juist een nieuwe horizon invaart en daar wordt verwelkomd. (Mariëlla Pichotte)
Terug naar boven
Grote grijns bij An en Ergün
An en Ergün’s samenzang – Marjan Luif en Marcel Mutsers
Muziektheater Parade, Amsterdam • 6 augustus 2008
Bij An en Ergün is het gezellig. De Jordanese bejaarde vrouw en de Turkse levensgenieter zijn buren en organiseren eens in de zoveel tijd een avondje in het buurthuis. Op de Parade kun je er bij zijn. En als je mazzel hebt, krijg je niet alleen een cadeautje bij het weggaan, maar ook fijne Hollandse en Turkse lekkernijen.
Het is weer eens zo’n avond dat An en Ergün een klein publiek vermaken. Gewoon omdat het klikt en omdat ze het trapportaal delen. Ergün zorgt voor Turkse details en An kleedt alles lekker Hollands aan. Ergün heeft zich alleen niet aan de afspraken gehouden en heeft als verrassing voor An een draaiorgel geregeld. Dit valt bij de pessimistische An niet helemaal in goede aarde, want een orgel is oer-Hollands. Gelukkig weet de altijd lachende Ergün het orgel te combineren met veel Turkse liedjes en vrolijkheid en weet hij zelfs An te ontdooien. En zo komt het toch nog goed met deze avond.
An Dodeman is al jarenlang een typetje van Marjan Luif. Tijdens de voorstelling komt zelfs nog een echt Groentevrouw-liedje voorbij. Vol passie verdedigt ze de eenvoud van de spruit. Alles is tegenwoordig maar ellende. Iedereen is overal maar allergisch voor. Van pinda’s gaan ze gillen, van citroen worden ze depressief. Maar een spruit is een spruit en daarmee uit. De rol van Ergün wordt geweldig neergezet door Marcel Mutsers die, net als Luif, aan mugmetdegoudentand verbonden is.
An en Ergün’s samenzang zit vol met botsingen tussen culturen en generaties. Toch spreekt vooral de liefde tussen de buren. Als An moppert over het weer, probeert Ergün het te sussen door te zeggen dat het op het moment van spreken toch mooi en droog is. ‘Maar het ken zo weer gaan regenen’, zegt An dan. En als Ergün zijn hit Dikdik zingt op de melodie van Tarkans Kiss Kiss, over zijn corpulente lichaam, zegt An liefkozend: ‘Hij kan zo lekker eten die man, hè, zalig.’
De voorstelling is vrolijk, grappig en gezellig. Typisch zoiets waar iedereen met een grijns zit te genieten. An gaat rond met baklava en kaasblokjes en onthult de gouden tip voor vrouwen die laat over straat moeten in hun eentje. Als klap op de vuurpijl krijgen alle vrouwen deze beschermengel ook nog na afloop mee naar huis. Wat wil je nog meer? (Diana van der Sluis)
Terug naar boven
Ode aan de bruine rakker
Ferry & Fred’s frikandellen festival – Firma Maagzuur
Muziektheater Parade, Amsterdam • 6 augustus 2008
De stemming is uitgelaten tijdens het grote frikandellenfestijn. Fred en Ferry hebben een benefietavond op touw gezet met het doel zo veel mogelijk geld op te halen voor hun nieuwe ‘kwalitaria’. Alles wordt uit de kast gehaald, maar wat er ook gebeurt, de ouderwetse vette frikandel blijft in het zonnetje staan. Een gekke show van Firma Maagzuur.
Omdat hun oude stek is afgebrand, organiseren Fred en Ferry een avond om geld te verkrijgen voor een nieuw cafetaria. Of, zoals de drie mannen het zelf noemen, een kwalitaria. Dat doen ze bijvoorbeeld door het vertellen van moppen en het veilen van spullen die niet door de brand verwoest zijn, zoals een bijna niet kapotte asbak. Een bandje begeleidt de muzikale avond vol gekke liedjes en maffe sketches over de frikandel.
Foto: Jaap Reedijk
Frikandel dus, met een n. Daarover ontstaat nogal eens verwarring en dat kan een toestand zijn. Dat vertelt een bruine snack van 2,5 meter op het podium terwijl ze een glas mayonaise drinkt. Het is slechts een van de acts die deze avond de revue passeren. Dansende frikandellen (ware grootte) in een snackbarvitrine, een frikandellenmedley en een dikke betatoeëerde vader met kermissnor in een rolstoel die frikandellencarpaccio maakt: het is één grote komedie.
Even walgelijk als grappig is de rol van Dennis Overweg, ook wel Dikke Dennis. In het echte leven onder andere eigenaar van een tattooshop en gastzanger van Peter Pan Speedrock, in Ferry & Fred’s frikandellen festival speelt hij de grote frikandellenvader. Bij een brand in het oude cafetaria raakte hij gewond en op het podium zit hij in een rolstoel aan een mayonaise-infuus. Hij is zo goor, met zijn gerochel en gehijg, dat er bijna niet naar te kijken is.
Je krijgt deze avond een hoop flauwe-frikandellen-kul, maar je komt er ook eindelijk achter waar een frikandel nou eigenlijk van gemaakt is. Het mooie van alles; je wordt niet alleen lekker gemaakt, maar uiteindelijk ook verzadigd in je behoefte aan die bruine rakker. (Diana van der Sluis)
Terug naar boven
Vluchten in de fantasie
Lost&Found – Daniel van den Broeke en Erik van Welzen
De Luxe, Amsterdam • 4 augustus 2008
Labelen, labelen en nog eens labelen. Dit is het leven van twee mannen die bij de gevonden voorwerpen werken. Alles wat binnenkomt, krijgt een kaartje en wordt gesorteerd. Ze werken tussen de opgestapelde koffers en zien de hele dag alleen elkaar en de voorwerpen die binnenkomen. Dit lijkt gruwelijk saai, maar niets is minder waar.
Foto: Paul Hoes
Met een beetje fantasie wordt zelfs uitermate geestdodend werk leuk en mogen zij dat nu net hebben. Elke keer als een nieuw voorwerp binnenkomt – signaal: met een rood gloeiende lamp en een alarm – springen ze daar vol enthousiasme op af. Meteen verzinnen ze er een verhaal omheen. De ene keer is het een rap, de andere keer gaat het over een moord. Als er op een gegeven moment geen nieuwe voorwerpen meer binnenkomen, draaien ze door. Ze weten niet wat ze met alle fantasie moeten en proberen koste wat kost een nieuw verhaal te verzinnen. Gelukkig komt er na een tijdje weer van alles binnen en bedenken ze opnieuw de gekste situaties.
Daniel van den Broeke en Erik van Welzen krijgen het voor elkaar het publiek constant te laten lachen. Ze hebben een expressie die erg grappig is en de situaties die ze verzinnen zijn heel komisch. Zo komt er een pet binnen en een van de mannen zet hem op, waarna hij een rap verzint. De andere man speelt het sexy meisje dat het refrein van het nummer zingt; ‘Omar, wat doe je toch met mij?’ Best een goede kopie van een werkelijke rap, maar door de overdrijving wordt het leuk. Zelfs als ze een schrijnende situatie verzinnen, een jongetje dat zijn familie heeft verloren, weten ze dat zo te brengen dat het toch grappig is.
In Lost&Found laten de acteurs zien dat zelfs de zieligste figuren een spannend leven kunnen leiden, puur door de eigen fantasie te gebruiken. Hun werk wordt zo een plek waar ze kunnen ontsnappen in een andere wereld die komisch, spectaculair en spannend is. De voorstelling is grappig, maar doordat de mannen de fantasie zo hard nodig hebben ook wel schrijnend. (Fenna Vlekke)
Terug naar boven
Marionetten in de spiegel
Mourir d’aimer – Géraldine Verhoeven
Cinerama, Amsterdam • 4 augustus 2008
Op het podium staan twee vrouwen die in eerste instantie aan elkaar gewaagd lijken; ze bewegen in spiegelbeeld en dragen allebei een tutu. Soms maken ze zelfs de zinnen van elkaar af, alsof ze vaak hetzelfde denken. Maar ondanks dat, of misschien zelfs daardoor, kan de een de ander wel vermoorden. Het is niet altijd wenselijk om veel met elkaar gemeen te hebben, het kan soms zelfs heel gevaarlijk zijn.
Foto: Géraldine Verhoeven
Tijdens de voorstelling halen de vrouwen herinneringen op en al snel wordt duidelijker wat er zich tussen hen heeft afgespeeld. Eigenlijk waren zij lange tijd vreemden van elkaar, totdat de een er achter kwam dat ze één persoon met elkaar gemeen hadden: hun geliefde. Als marionettenpopjes leken ze door de man te worden bestuurd. Beiden hielden van hem en beiden zouden alles voor hem over hebben. Als de ene vrouw er achter komt dat haar man een minnares heeft, besluit ze de twee te achtervolgen en vervolgens loopt de situatie compleet uit de hand. Nu beide vrouwen erop terugkijken, vragen ze zich af wat er was gebeurd als dingen nét iets anders waren gelopen. Als de vrouw haar man niet met de minnares had betrapt, als de minnares niet op dezelfde tijd en plaats was geweest als de man, waardoor ze elkaar nooit hadden ontmoet. Als alles een fractie anders was gelopen, was het nooit zo ver gekomen.
De melancholische achtergrondmuziek en het lichtgebruik zorgen voor een sombere indruk. Dit staat haaks op de fleurige kleding, waardoor die niet bij de personages past. Dit contrast is erg goed bedacht, aangezien alles zo nog somberder wordt en het de uitzichtloosheid van de situatie meer voelbaar maakt. Wat het sombere gevoel verder versterkt, is de muziek die ze zingen. Vooral Mouna Goeman Borgesius weet te ontroeren met een Frans nummer dat ze vol emotie zingt. Terwijl ze dat doet, praat Margo Dames er doorheen, waardoor haar verhaal een extra dimensie krijgt.
Mourir d’aimer is een ontroerend en goed afgerond verhaal. Het is dan ook niet moeilijk om tot het eind geboeid te blijven. Toch is het niet erg verrassend en ligt het verloop ervan erg voor de hand. Het is gemakkelijk al snel te weten hoe de vork in de steel zit. (Fenna Vlekke)
Terug naar boven
De kracht zit ‘m in het illusionisme
Nog meer goeie grutten – Rob en Emiel
De Rups, Amsterdam • 4 augustus 2008
Nóg meer goeie grutten dit jaar op de Parade! Vorig jaar stonden Rob en Emiel er ook al met hun show Goeie grutten en dit jaar zijn ze weer terug. Nadat ze heel wat bekendheid hebben verworven met De Nieuwe Uri Geller – waarin het ging om illusionisme en mentalisme – beginnen ze nu weer wat kleiner en soberder; in een tent waar het publiek op houten bankjes zit. Maar juist dat heeft wel iets; het succes is ze blijkbaar niet naar het hoofd gestegen.
Rob en Emiel weten de tent moeiteloos vol te krijgen en ze maken de toeschouwers gemakkelijk enthousiast. Samen moeten we ‘goeie grutten’ roepen en al snel zit de sfeer erin. Er wordt een bal in het publiek gegooid en wie hem vangt, moet een vraag beantwoorden. Vervolgens moet die persoon de bal weer verder gooien, waarna er weer een vraag wordt gesteld. Op het laatst van de show laten ze zien hoe ze moeiteloos alle antwoorden hadden voorspeld. De andere onderdelen van de show bestaan hoofdzakelijk uit soortgelijke onderdelen; de mannen kunnen raden welk nummer iemand opschrijft, of welke envelop iemand zal pakken. Van begin tot eind sta je versteld van de behendigheid waarmee ze alles uitvoeren.
Naast hun illusionisme proberen de mannen het publiek aan het lachen te maken. Dit is echter niet hun sterkste punt; de grappen zijn al snel flauw. Zo zeggen ze vaak dingen precies tegelijk, wat erg gemaakt overkomt en bij lange na niet grappig is. Zo is er een man die, samen met drie anderen, als vrijwilliger meewerkt aan een truc en de enige is die steeds geen keuzes mag maken. Elke keer als dit weer het geval is, roepen de mannen dat in koor. Gelukkig begrijpen zij zelf ook dat het flauw wordt en geven ze uiteindelijk ook deze man een keuze.
Met hun trucs weten Rob en Emiel een sterk gevoel van ongeloof te bereiken. Ze lijken moeiteloos de toekomst te voorspellen en gedachten te kunnen lezen. Met andere woorden; alles zit goed in elkaar. Alleen: de combinatie van cabaret, theater en illusie is er niet helemaal in terug te vinden. De grappen zijn te geforceerd om cabaret genoemd te worden. Ze zijn sterk in het illusionisme en daar moeten ze dan ook hun kracht uit halen. (Fenna Vlekke)
Terug naar boven
8WEEKLY zag eerder
8WEEKLY heeft niet stil gezeten en heeft al enkele voorstellingen gezien die op de Amsterdamse editie van de Parade spelen. De Fantasten waren dit seizoen opgenomen in de serie Blind Date van het Theater Instituut Nederland en zij waren om die reden in diverse theaters door het hele land te zien. Lees hier de recensie van hun voorstelling en hier een interview met de makers. Op het Tweetakt Festival van 2006 zagen we de voorstelling Meerdere kansen voor een eerste indruk van Art-Jan de Vries. De Parade programmeert dit jaar net als vorig jaar Carver Special Edition met Tucht en, tot slot, heeft 8WEEKLY op de laatste editie van het Oerolfestival Zum Wohl van Suver Nuver gezien. Van de Frisse van Growing up in Public zagen we in de lange versie, tijdens zijn eerste tour door het land.
Terug naar boven
