Bruggen bouwen in Ostadetheater
.
Het overbruggen van culturele verschillen – met name religieuze – is dit jaar het thema van het Babelfestival. De politiek praat erover, maar al die praatjes vullen geen gaatjes en zeker geen lege magen. De dertiende editie van het cultureel festival van het Amsterdamse Ostadetheater combineert deze twee zaken. Tijdens verschillende exotische dinerbuffets kunnen bezoekers samen een begin maken met het overbruggen van culturele verschillen.
~
8WEEKLY zag eerder Spreekuur van de Varkensfabriek en Fortuyn van Helmert Woudenberg.
Lees nu de recensies van:
|
|
|
|
Wie heeft de waarheid in pacht?
Ostadetheater, Amsterdam.
Dit jaar was het thema van het Babelfestival het bruggen tussen de verschillende geloven en culturen. Voor het bouwen van bruggen zijn stenen nodig. Tijdens het Babelfestival werden de stenen gebakken tijdens verschillende rondetafelgesprekken. Zaterdag gingen moslima Esmaa Alariachi en Protestante Marjolein Kraaijeveld aan tafel in gesprek onder leiding van Tom Helmers, dramaturg van toneelgroep Opium voor het Volk. Het onderwerp was ‘de gevoeligheid van religies over kritiek en cartoons’. Tijdens het gesprek maakten de gasten twee dingen al snel duidelijk: de intieme relatie tussen een gelovige en God of zijn profeet is niet te omschrijven aan iemand die niet gelooft. De reden werd pas aan het eind van het gesprek duidelijk: Het gevoel van een gelovige is te vergelijken met het gevoel dat je hebt voor bijvoorbeeld je moeder. Alariachi: ‘Iemand mag zeggen dat hij je moeder niet mag, maar niet dat je moeder een trut is.’
Ten tweede bleek de kloof tussen de geloven vooral in de hoofden van niet-gelovigen te zitten. Volgens de gasten willen niet-gelovigen graag alle geloven in aparte hokjes stoppen. In werkelijkheid vallen alle geloven onder de noemer ‘Geloof’. Vanuit verschillende religies in Amsterdam zijn de afgelopen tijd samenwerkingsverbanden opgezet om elkaar beter te leren kennen.
In het gesprek werd Helmer een paar keer ondergesneeuwd door Alariachi. Al snel nam zij de leiding over het gesprek en liet Helmers en Kraaijeveld ver achter haar. Het gevolg was dat Helmers een paar keer de draad kwijt was en Alariachi hem weer op weg moest helpen. Door de ondersneeuwing van Helmers werd de discussie vooral een Alariachi show. Toch wist Kraaijeveld haar standpunt duidelijk te maken in de korte momenten dat zij daar de kans voor kreeg. Opvallend was dat met deze middag geen fundament is gelegd tussen twee religies, maar vooral tussen gelovigen en niet-gelovigen. (Mariëlla Pichotte)
terug naar boven
Talk of the town
Ostadetheater, Amsterdam ● zondag 18 maart.
‘Kunst geeft een ingang om over andere zaken te praten, al dan niet met een beetje hulp,’ was één van de conclusies van Sonja van der Valk, één van de organisatoren van Talk of the Town. In het kader van het thema van het Babelfestival organiseerde het Domein voor Kunstkritiek en het Ostadetheater in februari en maart een reeks masterclasses voor bewoners van stadsdeel Oud-zuid onder de titel Talk of the Town: Kunst in de geest van het Allerhoogste’.
In drie lezingen vertelden experts op het gebied van kunst en religie meer over de kunstuitingen binnen de bekendste wereldreligies. De masterclasses werden afgelopen weekend afgesloten met een wandeling langs voorbeelden van kunstwerken in stadsdeel de Pijp. Dinsdagavond presenteerde Van der Valk voor een handjevol mensen de conclusies, foto’s en reacties van de deelnemers op de website van het Domein voor Kunstkritiek. Op twee deelnemers na, lieten de deelnemers de avond aan hen voorbijgaan. Van der Valk: ‘De deelnemers keken met andere ogen naar de kunstwerken waar ze anders dagelijks langskwamen op weg naar werk, school of de winkels. De wandeling opende het gesprek over het verschil in religies en culturele achtergrond.’ De pilot van Talk of the Town is naar alle tevreden van de organisatie verlopen. De kritiek dat er weinig mensen meededen aan het project, wijst Van der Valk meteen af. ‘Het aantal deelnemers waar we op hadden gerekend heeft zich ook ingeschreven,’ zegt ze. ‘We hebben de grote groep in drie groepen verdeeld, zodat de begeleiders voor iedereen in zijn groep ruime aandacht had om vragen te beantwoorden.’
Het Domein van de Kunstkritiek kijkt naar de mogelijkheden om links te maken vanaf verschillende populaire websites, zoals de website van het wijkcentrum. Ze hopen op deze manier het gesprek over religies en kunst op gang te houden. (Mariëlla Pichotte)
terug naar boven
Achmed van Oranje – Hakim en Omar
Ostadetheater, Amsterdam ● zondag 16 maart.
 |
| Fotograaf: Geert Gratema |
Hoe grappig kunnen vooroordelen zijn en kunnen we er een avondvullende voorstelling van maken? Hakim Traïdia en Omar Ahaddaf denken van wel. In anderhalf uur gooien ze alle clichés en vooroordelen die over Marokkanen te bedenken zijn eruit in de cabaretvoorstelling Achmed van Oranje. Voor een keer hoeft Hakim zijn mond niet te houden. Hij mag los gaan op vooroordelen. Vooroordelen die hij uit op Omar, de Marokkaan die hij ‘via het CWI heeft gekregen’. De rolverdeling is simpel, Hakim is de Nederlander, omdat hij al dertig jaar hier woont en Omar is met drie jaar – ‘de andere vijf was je illegaal’ – een verblijfsvergunning nog steeds een allochtoon.
De voorstelling is letterlijk een aaneenschakeling van alle vooroordelen die over Marokkanen en soms ook Nederlanders bestaan. ‘Het zijn Nederlanders, ze blijven omdat ze betaald hebben,’ antwoordt Hakim op de vraag van Omar waarom het publiek niet wegloopt bij een terroristische dreiging.
Om de vooroordelen en het verhaal duidelijk te maken, wisselt het duo in razend tempo van personages. Zo komt natuurlijk de bebaarde terrorist voorbij, maar ook een Afrikaanse asielzoeker, een Nederlandse politieagent, een goochelaar.
De intentie en het idee om vooroordelen als humor te gebruiken krijgt het duo de lachers keer op keer op de hand, alleen is dit ook het zwaktepunt. Veel van de vooroordelen en grappen zijn een kwestie van afstrepen en zijn niet altijd meer grappig. De voorstelling doet op bepaalde momenten denken aan een try-out die zijn juiste vorm nog niet heeft gevonden. De heren improviseren, maar zijn nog niet genoeg op elkaar ingespeeld om de snelheid in de voorstelling te houden. De energie zakt soms wat in. Toch blijft Achmed van Oranje een leuke voorstelling om naar te kijken, als was het alleen maar om al je eigen vooroordelen hardop te horen. (Mariëlla Pichotte)
terug naar boven
Yasmine vs Khalid – Jongerentheater 020
Ostadetheater, Amsterdam ● vrijdag 14 maart
 |
| Fotograaf: Natascha Helmer |
Met haar koffer in haar hand, haar djellaba aan en haar hoofddoek om verdwijnt Yasmine van het podium na een vurige monoloog over de relatie met haar moeder en haar verwachtingen. Het meisje dat aan het begin nog in een te kort jasje en strakke broek op 50 Cent stond te dansen, is weg.
Yasmine vs. Khalid bestaat uit twee monologen van een zus en een broer over de relatie met hun moeder. Waar Yasmine als een sterke meid wordt neerzet op het podium, met een eigen wil en een eigen toekomst, vervalt de invulling van Khalid in clichés. Khalid is weer die boze Marokkaanse jongen, een moederskindje dat niet meer naar school gaat, met iedereen ruzie zoekt – ook met het publiek -, een jongen die zijn zusje in de gaten houdt en zelfs langzaam in de handen van een terroristische beweging terecht komt. Hij heeft respect voor zijn moeder, maar naar hun relatie en hun meningsverschillen blijft het gissen. In de monoloog van Yasmine wordt heel duidelijk waar de meningen tussen moeder en dochter botsten.
Als even voor het eind het mobieltje van Khalid gaat, is het Michael, de Nederlandse vriend van Yasmine. Zij is naar hem toegegaan. Dat Khalid als reactie zijn mes pakt en wegrent, was natuurlijk te verwachten. (Mariella Pichotte)
terug naar boven
