Muziek / Achtergrond
special: Zanger Gaëtan Vandewoude staat tijdens succes Isbells met twee voeten op de grond

‘Het is een schoon verhaal’

‘100 Procent voor de muziek gaan, het is nu al leuk.’ Een dik jaar geleden hakte Gaëtan Vandewoude tijdens zijn dertigersdillema de knopen door. Geen parttime-baan meer bij Ikea, maar alle pijlen richten op de muziek. Vandewoude startte een eigen project, Isbells, met eigen muziek en teksten. Niet alleen de sympathieke Vlaming is blij met deze keuze. Zijn innemende, breekbare en tedere muziek heeft inmiddels België veroverd en lijkt ook Nederland omver te blazen, terwijl de rest van de wereld op de deur klopt.

Foto: Koen Bauters

Foto: Koen Bauters

De demo’s op MySpace werden al snel opgepakt door Zeal Records en een aantal optredens in april 2009 volgde. Absurd eigenlijk, de band bestond pas een half jaar. Vandewoude: ‘we speelden enkele keren in verschillende cafés. Ik kan je zeggen, we gingen dood. Maar we zagen wel lichtpunten.’ Genoeg grond om verder te gaan dus? ‘Neen, zeker niet. Geen grond, wel hoop. De eerste try-outs zijn immer moeilijk, maar ze waren een goede leerschool.’ Vijf maanden later lag het album Isbells in de schappen.

Je kan er moeilijk aan voorbijlopen. Op de albumhoes prijkt een Turkse waterdrager uit de laat 19e eeuw. De prent straalt een zekere rust en eerlijkheid uit, maar veroorzaakt vooral nieuwsgierigheid en verbazing. Vandewoude: ‘het geeft een gezicht aan de muziek. We zaten te brainstormen en via internet kwamen we op deze postkaart. Ik vind de uitstraling in het verlengde liggen van de identiteit van het album. Het is vintage. Op onze plaat klinken voornamelijk houten instrumenten; het draait om de muziek, dít is belangrijk.’

Vergelijkingen

De treurnis, melancholie, korte songs en het gitaarwerk; het is niet raar dat de muziek van Isbells menigmaal wordt vergeleken met Nick Drake, Bon Iver en Fleet Foxes. ‘Zeker, als je naar het akoestische, meerstemmige karakter gaat kijken. Maar inspiratie? Nee. Om eerlijk te zijn, ik kende hem van naam, maar luisterde nooit naar Nick Drake. Naar Fleet Foxes ben ik nu wel gaan luisteren. Het is een samenballing van meerdere artiesten die mij heeft gevormd, ik kan er niet een paar aanwijzen. Red Hot Chili Peppers wellicht, of Leonard Cohen. Maar ik luisterde ook naar Tina Turner; het sexelement bij de Red Hot Chili Peppers was verboden kost hè!’ Vandewoude glimlacht. ‘Jazz vormt een belangrijke spil. Ik heb het gestudeerd. Miles Davis met Kind of Blue, waanzinnig.’

Foto: Paul Lamont

Foto: Paul Lamont

De zang speelt een zeer belangrijk element binnen het eerste album van Isbells. Aandacht voor de teksten is daarom onoverkomelijk. De inhoud is zwaar. Liefdestwijfelingen, pessimisme, tegenslagen, wanhoop; het zijn slechts enkele thema’s. Vandewoude: ‘het is een zeer persoonlijk album geworden, maar ik ben geenszins een pessimist, integendeel. Deze dingen gebeuren, dit is het leven. Het belangrijkste is hoop, dit komt volgens mij in elk nummer terug.’ Zeer opvallend is dat de bescheiden Vandewoude de tekst minder belangrijk vindt dan de muziek. En dat terwijl zijn teksten van hoogwaardige kwaliteit zijn. ‘Kom op, ik ben geen dichter. Het draait voor mij om de harmonie en melodie, daarna komt pas de tekst. Ik wil gewoon mooie, persoonlijke muziek maken.’

Veel mogelijkheden

‘Het is wat hoor, die aandacht. Maar ik ga niet zweven, blijf met twee voeten op de grond. Kijk, ik ben eigenlijk al tien jaar met hetzelfde bezig, het enige wat nu veranderd is, is de aandacht die ik krijg. Dat ik bijvoorbeeld muziek maak in een stal, iedereen heeft zoiets van: fantastisch! Voor mij blijft het compleet identiek met voorheen.’ Vandewoude denkt er nuchter over na. ‘Tja, je moet wel realistisch blijven uiteraard, maar als ik hier zo word gewaardeerd, waarom dan niet in Frankrijk, Californië of Moskou?’ Zijn ogen gaan glinsteren. Vandewoude blijft zeer zeker realistisch, Isbells heeft een hoop potentie die grenzen zal gaan doorkruisen.

Ook Nederland mag binnenkort live kennis gaan maken met Isbells. De band bestaat verder uit Naïma Joris, Bart Borremans en Gianni Marzo; allen spelen meerdere instrumenten. Hoe verandert het karakter op het podium ten opzichte van de plaat? In de opbouw van de nummers zit vaak een ingetogen climax die live zou kunnen worden bijgezet met elektrisch gitaargeweld. ‘Wellicht, in de toekomst wil ik gaan werken met elektrische instrumenten en elektronica. Voor nu vind ik het belangrijk om puur te blijven. Geen uren bezig zijn met slechts een klankske. Het draait om de muziek’.

Isbells speelt 7 januari in Rotown (Rotterdam), 10 januari in Paradiso (Amsterdam) en 16 januari in Tivoli de Helling (Utrecht).