Voorbij de barricades

Sommige mensen waren zelfs al voor het weekend verdwaald. De officiële website, volgens de organisatie een ontdekkingstocht net als het festival, was voor de gemiddelde bezoeker een irritant doolhof en aanleiding voor een ‘lekker leesbaar’ alternatief. Het bleek een voorteken, want in de festivaltenten stemde het publiek met de voeten ook vaak anders dan de organisatie had gehoopt.

Op ontdekkingsreis?

Zo kwam Junior Boys voor een halfleeg grasveld wat langzaam op gang, maar strooiden de heren vervolgens wel een halfuur betoverend met hun luizoete electropop en overeenkomstig onderkoelde act. Grizzly Bear had helaas veel meer moeite met een schaars gevulde India. Toegegeven, zanger Ed Droste leek moe en de samenzang ontspoorde af en toe, maar wie op basis van de publieksreactie concludeerde dat het een slecht optreden was, zit fout. Grizzly Bear verdiende een beter publiek, en had meer gepast op de lome zondagmiddag.

Het tegenovergestelde gold voor Luciano’s Æther, dat zondagavond in Bravo aftrapte. De Zwitserse labelbaas vlocht live naadloos de karakteristieke niets-aan-de-handtechno van zijn vijf dj-kornuiten van Cadenza in elkaar. Interessant en leuk om te zien, maar hoewel deze noviteit de meesten helaas ontging was het opmerkelijkste van het optreden toch het schamele animo in de tent. En zelfs bij The Whitest Boy Alive, dat met een knallend optreden het zondagse hoogtepunt voor zijn rekening nam, was Bravo aanvankelijk maar half gevuld. Misschien is de Lowlander wel niet de ontdekkingsreiziger die de organisatie in hem of haar ziet?

Grote Namen

Een act als Snoop Dogg trok juist veel bekijks, terwijl er vrijwel niemand was die echt iets muzikaals van de man leek te verwachten. Bij Them Crooked Vultures was het helemaal raak: dé hype van deze editie trok moeiteloos de helft van de 55.000 man naar Grolsch. Hoewel Homme en de zijnen gelukkig veel waar maakten van de hooggespannen verwachtingen, gaf het aan hoe sterk het publiek dit jaar op grote namen terugviel.

Maar voor wie erop uit trok was er veel om van te genieten. Bon Iver beschikte onverwachts over een kracht die heel Grolsch getemd kreeg. Met extra percussie werden de liedjes opzwepender terwijl het verstilde karakter van Vernons stem ongemoeid bleef. Hoezo geen festivalband? In dezelfde categorie overtuigde Fever Ray, wiens frontvrouw als een hogepriesteres een geheimzinnig ritueel leidde op het podium dat niemand begreep, maar wel een boel zieltjes voor haar won.

De vier-uur-cup-a-soup kwam dit jaar van de progrockers van Crystal Antlers, die het uitgilden van plezier in Charlie. Wat een wildvreemde snuiters, en dan ook nog bijgestaan door een letterlijk waanzinnige percussionist die gaandeweg vrijwel al zijn kleren uittrok. Als de beste man niet alle nummers mee had geschreeuwd, zou je gaan denken dat hij nog die ochtend op de Amsterdamse wallen was gerekruteerd. Het werkt, gek genoeg. En welke band krijgt het publiek nou plat wanneer ze tegelijk een blikje bier openen? De vier heren van Hanggai natuurlijk. Hun Mongoolse liedjes klinken eerst nog wat onwennig, maar na een halfuur eet het publiek uit de handen van de Chinezen, die als toegift gewoon nog een keer het succesvolste nummer spelen. Heerlijk onherkenbaar en onnavolgbaar.

Cervantes stuurt in zijn boek aan op de vraag wie er gekker is, wij of Don Quichot. Je vraagt je inderdaad af hoeveel ‘dwaasheid’ de Hollandse nuchterheid aankan. Terwijl de festivalorganisatie een dikke voldoende krijgt voor hun toekomstvisie, schoot ze af en toe tekort in ‘lekkere leesbaarheid’. Als je met zoveel geestdrift voorop loopt, zorg dan wel dat je ook voorbij de barricades te volgen bent. Misschien is voor volgend jaar een spoedcursus tot ontdekkingsreiziger een goed idee, en dan te volgen via de officiële site?