Met de EP Spezmodia gaat het Duitse Mouse on Mars terug naar de tijd waarin de voetjes van de vloer gingen bij het horen van opzwepende sirenes en rauwe breakbeats. Dit is echter meer dan alleen dance-nostalgie, want Mouse on Mars weet zijn eigen stempel op deze miniplaat te drukken.

Als de eerste track ‘Bakerman Is Breaking Bad’ heet, weet je dat IDM op Spezmodia met een korreltje zout wordt genomen. Waarom zou je anders verwijzen naar een vreemde jarentachtighit van het Deense Laid Back en de crystal meth-praktijken van Walter White? Muzikaal gezien pompt het gelijk al de goeie kant op, met oplopende glitches en een beat die alle kanten opstuitert. Het is muziek die werkt als een tijdmachine die je weer terugbrengt naar de jaren negentig. Het oude rave-geluid doet denken aan de retro-fase van Zomby, die ooit eens met zijn album de vraag stelde ‘Where Were U in 92?’. Jan St. Werner en Andi Toma van Mouse on Mars zaten toen waarschijnlijk in een zweterige club, waarna ze al snel zelf muziek begonnen te maken. Pioniers van het eerste uur dus. Dat ze al zo lang meegaan is een wonder, ook omdat ze zichzelf keer op keer weten uit te vinden zonder iets aan identiteit te verliezen. Zie daar hun wat abstractere, maar gelaagde en op momenten dansbare plaat Parastrophics uit 2012. Spezmodia is in vergelijking een soort lofzang op de puurheid en eenvoud van een eerder muzikaal tijdperk. Toen was er nog terrein te verkennen in de wereld van de elektronische muziek, zonder te vergeten dat genot en plezier daar drijvende krachten voor zijn. Zo hoor je op de track ‘Spezmodia’ sirenes en een langzaam stijgende BPM, wat naar een climax toewerkt. Daar doorheen hoor je snijdende synths en glitches die worden aangevuld met vervormde stemmen en een lekkere rave-schreeuw. Het doet in zijn energie denken aan A Guy Called Gerald met ’28 Gun Bad Boy’ en het vroege werk van The Prodigy. Of neem het springerige ‘Cream Theme’ en ‘Migmy’, waarop een stemsample als basis dient voor een nummer dat lekker voortdeint. Helaas is het maar een EP en is de pret na 5 nummers alweer voorbij. Een beetje karig, maar wel een smakelijk voorproefje van een album dat hopelijk nog gaat verschijnen. Gezien de productiviteit van het duo zal dat wel goedkomen.