De ‘crazy diamond’ is uitgeschitterd

Barrett en (The) Pink Floyd vergaren voor het eerst muzikale faam met het uitbrengen van de singels Arnold Layne en See Emily Play. Beiden zijn een succes. Voor het eerste album dat de band uitbrengt, The Piper at the Gates of Dawn (1967), schrijft Barrett bijna alle nummers. Astronomy Domine, Bike en Interstellar Overdrive gelden bij Floyd-liefhebbers nog steeds als klassiekers.

Droom of grap?

Door overmatig drugsgebruik wordt dit genie van de Engelse psychedelica echter steeds gekker en ook (muzikaal) onhandelbaar. Zo weigert hij tijdens sommige optredens zelfs zijn bijdrage te leveren; dan staat hij alleen maar stil op het podium. David Gilmour wordt om die reden als extra gitarist aangetrokken. Later vervangt hij Barrett volledig. In 1968 werd Barrett op een, op z’n minst, eigenaardige manier door de rest van de band definitief aan de kant gezet: ze vroegen hem simpelweg niet meer mee voor optredens. Het betekende voor Barrett het definitieve einde van de band die hij zelf samen met Roger Waters, Nick Mason en Richard Wright had opgericht.

Op het tweede Floyd-album A Saucerful of Secrets (1968) staat nog wel een Barrett-compositie. Het illustere maar toch ook enigszins feestelijke, Jugband Blues sluit het album af. Het nummer eindigt met een welluidende vraag die Barrett de luisteraars voorlegt: “What exactly is a dream, what exactly is a joke?” Hijzelf lijkt het antwoord op dat moment in ieder geval níet te kunnen geven.

Geniale gek

Bijna twee jaar laat Barrett zich vrijwel niet zien of horen. In 1970 maakt hij echter nog twee solo-albums: The Madcap Laughs en Barrett, laatstgenoemde werd geproduceerd door z’n ex-bandmaat David Gilmour. Beide solo-albums worden door velen nog steeds als geniaal betiteld. Het eigenzinnige liedje met een vaak onverwachte twist is Barretts handelsmerk geworden. Dit gecombineerd met vaak ietwat kinderachtige, maar evenzo treffende teksten, plaatst hem in het rijtje geniale gekken, waar ook Brian Wilson en (veel later) John Frusciante onder vallen.

Na z’n twee solo-albums keert Barrett de muziek echter voorgoed de rug toe. Z’n exorbitante LSD-gebruik wordt vaak als de oorzaak hiervan gezien. Barrett kiest vanaf die tijd voor een teruggetrokken, schuchter bestaan. Hij woont bij z’n moeder in Cambridge, ver van de muziekbusiness verwijderd. Z’n nieuwe hobby’s worden schilderen en tuinieren.

Kale man met boodschappentas

Nog één keer echter keert hij onverwacht terug bij Pink Floyd in de studio. Tijdens de opnames van het later zeer succesvolle album Wish You Were Here (1975) staat hij ineens in de opnamestudio. De band herkent hem niet. “Wie is die gezette, kale man daar met die boodschappentas?”, zo vraagt men elkaar. Als één van hen Syd Barrett eindelijk herkent, is hij al weer verdwenen. Nog altijd wordt het nummer Shine On You Crazy Diamond op dat album daarom een eerbetoon aan Barrett genoemd: “Now there’s a look in your eyes, like black holes in the sky, shine on you crazy diamond…” Vorig jaar is Pink Floyd (speciaal voor Live8) nog eenmaal herenigd. Ook toen is een nummer aan Barrett opgedragen: Wish You Were Here.

Vorige week vrijdag overleed Roger ‘Syd’ Barrett aan de gevolgen van diabetes, zo liet broer Alan Barrett deze week weten. De (ex)bandleden van Pink Floyd zijn geschokt: “The band are naturally very upset and sad to learn of Syd Barrett’s death. Syd was the guiding light of the early band line-up and leaves a legacy which continues to inspire”, zo staat in een persverklaring te lezen.

De crazy diamond is voorgoed uitgeschitterd.