Eclecticisme als understatement
Hé wacht eens even, kan dat zomaar? James Last mixen met Philip Glass? The Beach Boys met Outkast?! En wat doet Benedict Cumberbatch nou in de mix met een spoken word bijdrage? Welkom in de wondere muzikale wereld van Django Django.
Eclectisch is eigenlijk een te makkelijk woord om muzieksmaak te typeren als je erover nadenkt. In het universum van Django Django zijn er maar twee soorten muziek: goede en slechte. Met het mixalbum LateNightTales laat de Britse band je horen wat zij verstaan onder goede muziek. Het resultaat is een heerlijke mix die, als we toch maar namen moeten noemen, bestaat uit easy tune, free jazz, funk, hip hop, psychedelische rock, en zelfs wat moderne klassieke muziek. Daarbij zal de ervaren luisteraar genoeg fragmenten horen die gemijnd zijn door samplers, zoals een segment uit het nummer ‘Nautilus’ van Bob James. Ook is het verbazend om te horen dat de Duitse bleekscheet James Last zo’n funky en overtuigend bigband spektakel kan maken als ‘Inner City Blues’. Het nummer deint heerlijk je buis van Eustachius in, en wordt gemixt met het tijdloze rockfunknummer ‘Bone’ van Map of Africa, dat zo’n gitaarrifje heeft dat je dagenlang gezelschap zal houden. Uiteindelijk is dit het pure genot dat je ervaart als je door een verrassende mix geconfronteerd wordt met de oneindige gevarieerdheid van muziek. Het doet denken aan de beste mix-cd’s, zoals Come Get It I Got It van David Holmes, of die van the Lo Fidelity Allstars, die niet voor een gat te vangen zijn met hun mix van dance, psychedelica, en funk. Daarnaast biedt de mix ook een nieuwe track van Django Django, die helaas iets van de aanstekelijkheid mist van de nummers op hun laatste album. Gelukkig is er daar nog Benedict Cumberbatch die de LateNightTales afsluit met een verhaaltje voor het slapen gaan. Welterusten.
