Eurosonic/Noorderslag 2008
~
‘sensatie’ mee te krijgen. Niets daarvan tijdens deze editie, die werkelijk uit de (in de voorbeschouwing al aangehaalde) startblokken schoot. Wie deze openingsavond zou besluiten om rond middernacht uur reeds de krib op te zoeken, had op dat moment al pareltje na pareltje gezien kunnen hebben. Met een beetje mazzel, dat moet gezegd, want de rijen – altijd een heikel punt tijdens deze Groningse ontdekkingstocht – logen er dit jaar bepaald niet om.
1. DONDERDAG | 2. VRIJDAG | 3. ZATERDAG
Maar beginnen deed het, met dank aan Scandinavië, uitermate veelbelovend. Het Deense The Kissaway Trail bracht met een gedreven indierockset het vuur al vroeg in Huize Maas. Om nog maar te zwijgen van de feeststemming die een plein verder beslag nam op het Grand Theatre, alwaar het Zweedse I’m From Barcelona haar publiek een glimlach bezorgde die er de rest van het festival niet meer vanaf te toveren was; alsof hun landgenoten uit de Lukas Moodyson-film Together een eigen hippiekoor waren begonnen na het zien van een Flaming Lips-show. Maar dan anders.
Schoonheid voor het oprapen
 |
| The Kissaway Trail (foto: Harold Zijp) |
Maar ook elders lag de schoonheid voor het oprapen. In de Spieghel bracht de IJslandse pianist Olafur Arnalds – vorige maand ook al een lichtpunt op State-X/New Forms – een bloedstollend mooie set met de hulp van een strijkkwartet. Zo geconcentreerd, intiem en subtiel gebracht, dat de rij buiten raad zocht in het programmaboekje om erachter te komen of er een concert bezig was, of misschien om plekken te vinden waar wél fatsoenlijk was binnen te komen.
De Stadsschouwburg even verderop was bijvoorbeeld zo’n plek waar – wederom een Scandinavisch – pareltje viel te bewonderen: de Noorse Hanne Hukkelberg fluisterde haar gehoor toe als een engel bij dageraad, en kon aan het eind van de show bepakt en bezakt huiswaarts keren met een koffer vol gestolen harten. Plus, uiteraard, haar omgekeerde oude fiets.
Na zo’n grandioze opening was er wellicht maar één element waarmee de avond nog verder opgestuwd kon worden: feestgedruis. En daaraan was in Simplon bepaald geen gebrek; zeker niet tijdens de spetterende show van Yelle, die met haar boblijn en kekke outfit haast net zo retro was als de Franse bubblegum electro die uit de speakers knalde. Met een drummer en toetsenist gaf de Française een heerlijk dansbare show, stukken steviger dan op plaat bovendien. Yelle fokte het publiek tussendoor op met meeklapbevelen en wist het met rare dansjes om haar frêle vingers te winden.
Kladdengrijpers
Does It Offend You Yeah? (foto: Irene Bosma)
Wat een schril contrast met de band in de bovenzaal: Adept, een Grote Favoriet van de 8WEEKLY-redactie, maar inmiddels ook daarbuiten uitgegroeid tot een gewaardeerde liveband. Zoals altijd gaven de noorderlingen een duistere, verontrustende elektronoise-show, maar dit keer met zó’n explosie van energie en zó’n vloeiende setopbouw, dat je als toeschouwer weinig anders restte dan keihard bij de kladden gegrepen te worden; vluchten, hooguit.
Dat trof, voor diegenen met zere kladden: in de benedenzaal ging het er stukken opgewekter aan toe. Simplon stoomde bij de show van de Schotse hipster Calvin Harris, die de zaal bewees nu al een van dé festivalacts van 2008 te zijn. Zijn discopop mag op plaat dan nog zo luchtig zijn, live wordt ze voorzien van precies de juiste energie en groove, waardoor nog sterker het onweerstaanbare popkarakter van de muziek naar boven komt. Calvin Harris heeft de gave om nummers te schrijven die bij het tweede refreintje luidkeels doen meezingen. Niet voor niets schreef hij enkele nummers voor de nieuwe plaat van Kylie Minogue.
Niet al wat schijnt is goud
Maar blijven hangen deed de euforie in Simplon niet. Diep in de nacht gaf nerd-collectief Slagsmålsklubben in de bovenzaal nog een lollige britpopset ten beste; liet stropdastrio The Subs een knallende live-set met stampende beats en scheurende bassen los; probeerde Goose ook op dj-vlak de bevriende Soulwax-broeders achterna te gaan; en wisten de veelbelovende punkfunkbritten Friendly Fires en Does It Offend You Yeah? de grote zaal heel behoorlijk mee te krijgen. Maar de hooggespannen verwachtingen konden ze geen van allen écht waarmaken.
 |
| Stalingrad Cowgirls (foto: Douwe Oppewal) |
Gelukkig zijn er dan ook tussendoortjes met minder bombarie. De Finse Stalingrad Cowgirls bijvoorbeeld, verderop in Vindicat. De drie pittige, eigenwijze dames gaven een stevige rockshow: niet onaardig, maar geen moment echt verrassend. Zeker niet bij de uitgekauwde en voor de hand liggende Ramones-cover Hey Ho, Let’s Go. Gelukkig zijn er de plaatjes nog, zullen sommigen zeggen.
En er zijn de Zweden! Het themaland van Eurosonic, leverancier van een fikse wagonlading bands, bracht Eurosonic ook Friska Viljor. De naam die deze band tijdens de Nederlandse tour eind vorig jaar al opbouwde, was goed voor een propvolle Spieghel, alwaar sommigen de show slechts konden zien via de telefoon van hun buurman. Maar ook zij kregen een gedreven set mee vol prachtige, goed opgebouwde poprocksongs. En ze wisten dat, wat er de rest van het festival ook zou gebeuren, het op de Eurosonic-donderdag dit jaar in ieder geval meer dan snor zat.
