NFF: Brochures voor absurde situaties

De persen draaien en de eigenaren van drukkerij Ataraxia drinken wat koffie en roken een sigaret. Als het proces eenmaal in gang is gezet, hoeft alleen ’s avonds het resultaat nog bekeken te worden. ‘Is mooi geworden’, zegt de vrouw meestal tijdens de koffie over een handboek, waarna Ataraxia overschakelt naar een voorbeeld waarbij het desbetreffende handboek wordt gebruikt.

Zo zien we een wesp, die binnenshuis op zoek is naar voedsel. Maar dan zit hij vast. Bij het raam. ‘Heel hard zoemen tegen de ruit, zodat de eigenaar weet dat je naar buiten wil’, luidt het devies. Vanuit het oogpunt van de wesp, origineel gefilmd met een filter van zeshoekjes, zien we uiteindelijk diens succesvolle ontsnapping. Naast wespen worden onder andere klokkenluiders in Derbyshire, een Aziaat die bang is zijn penis kwijt te raken, en mensen in het paradijs gefilmd. 

Visueel schitterend
Ataraxia zou een film kunnen zijn van Jean-Pierre Jeunet of Michel Gondry. Vreemde situaties en blije muziekjes schakelt Sander Blom aaneen, al is de rode draad ver te zoeken. Bij sommige sketches – want dat zijn het eigenlijk – is dat niet erg. Blom filmt mooi en artistiek en gebruikt een bijzondere kleurintensiteit en veel contrast (paradijsscène), of een origineel camerastandpunt (wespscène). Zo kent elke sketch zijn eigen filmstijl en dat komt de variatie zeker ten goede. Een aantal verhalen zijn echter minder geslaagd. De Aziaat die denkt dat zijn penis krimpt is niet grappig en onnodig dramatisch. Ook de klokkenluiders zijn niet bijzonder interessant.

Je kan het van elke film zeggen, maar hier moet je van houden. Liefhebbers van absurdisme komen wel aan hun trekken bij Ataraxia. Voor mensen met een neiging naar het reële zal de film echter overkomen als een bij elkaar geraapt zootje onnavolgbare sketches. Visueel gezien is Ataraxia erg mooi, maar over het leven leert het ons weinig.