‘In de zomer worden de mensen een beetje raar’

Vanwaar de keus voor twee meisjes die zó verschillend zijn? Had het verhaal niet minstens zo goed gewerkt zonder deze extreme tegenpolen?

“Voor mij is het juist dat extreme dat het verhaal zo aantrekkelijk maakt. Sociaal gezien zijn ze heel erg verschillend. Tamsin heeft een heleboel vergaarde kennis dankzij haar opleiding en reisjes met haar ouders. Ze heeft gezien wat er in de wereld te koop is, maar haar kennis is heel oppervlakkig. De ander, Mona, heeft geen kennis op welk gebied dan ook, omdat ze altijd vast gezeten heeft in de vallei waar ze woont. Wat zij wel heeft is verbeeldingskracht en binnen haar beperkte wereld smacht en verlangt ze naar andere dingen. Ze worden zowel aangetrokken door elkaars wereld als door elkaars persoon. Daarbij spelen ze met de verwachtingen die ze hebben van elkaar. Ze vertrouwen elkaar nooit volledig. Er is altijd een klein element van wantrouwen. Zelf sympathiseer ik het meest met Mona. Ik houdt meer van haar karakter. Toch was het een stuk makkelijker om de teksten voor Tamsin om papier te krijgen dan die van haar. Misschien omdat ze meer pretentieus zijn. Ik kan heel goed pretentieus zijn (lacht).”

Er zijn nogal wat films waarin jonge meisjes worstelen met hun seksualiteit. Wat maakt dit verhaal meer de moeite waard dan ieder ander verhaal rond dit thema?
“Mensen zeggen wel eens dat My Summer of Love iets weg heeft van Heavenly Creatures, maar die film is een stuk theatraler van opzet. Een homoseksuele affaire was in de jaren vijftig nog een big deal. Maar de wereld uit Heavenly Creatures is een heel andere wereld dan die van My Summer Of Love, een heel andere manier van filmen zelfs. Ik denk niet dat ik ooit eerder een film als My Summer Of Love heb gezien. Natuurlijk zijn er meer films over tienermeisjes, maar overal zijn al films over gemaakt. Het gaat niet zozeer om het onderwerp, maar om hoe je het brengt. Het allerbelangrijkste is dat je personages hebt waarvan je kunt houden, waardoor je verrast wordt. Er is geen film ter wereld die een verhaal vertelt dat ik nog niet ken, maar er zijn maar weinig films die met zo’n verhaal toch iets bijzonders en origineels weten te maken. Tegenwoordig zie je maar weinig films met rijke, gelaagde, paradoxale personages zoals Tamsin en Mona.”

De hele film schreeuwt haast zomer. Van de sproeten in het gezicht van Mona, tot de zonnige belichting en de groene glooiende heuvels. Was het overbrengen van een zomergevoel zo belangrijk?
“In Engeland zijn zomers geen echte zomers. Slechts één keer in de zoveel jaar is het eens echt zonnig en warm en dan worden mensen meteen ook een beetje raar. Er gebeurt iets met ze, ze staan meer open voor andere dingen en ze durven meer te dromen. Er is bijna sprake van een soort anarchie. Dat gevoel was voor mij erg belangrijk om over te brengen.
Daarnaast had ik de zomer nodig om het landschap op de juiste manier weer te geven. Ik wilde niet de zoveelste typisch Engelse grijs/bruin/groenige film. Ik wilde primaire kleuren en ruime landschapsshots; een manier om Engeland te vervreemden, om het land eens heel anders in beeld te brengen dan mensen gewend zijn.”